Aarzeling

Ondanks het zonnetje dat aan een heldere hemel de dag opvrolijkt, voel ik me niet zo.
Mijn vriend wil trouwen met mij. Daar zou ik dus heel vrolijk over moeten zijn.
Eigenlijk zou ik ja moeten zeggen want ik wil niets liever. Eigenlijk zou ik ja moeten schreeuwen en dat heb ik ook gedaan maar toch voel ik me niet vrolijk. Lang heb ik nagedacht over het waarom ik me dan niet opgetogen voel. Waarom ik dat dubbele gevoel heb. En na veel tobben en piekeren wist ik het ineens.

Hij is te onberekenbaar en toch ben ik smoorverliefd. Hij is tot op het bot eigenwijs en toch houd ik van hem. Hij is soms zo depressief en zo cynisch, op het destructieve af, dat het mij beangstigt en toch zou ik hem nooit willen missen.
Zijn nachtelijke paniek, zijn nachtelijke melancholie, zijn nachtmerries zijn haast niet te verdragen.
Zijn onwil om te slapen en de daaropvolgende uitputtingsslagen doen mij pijn.

Als hij dan de deur uitgaat heb ik het gevoel dat hij vlucht. Dan heb ik het gevoel dat hij niet bij mij wil zijn. Niet echt. En elke keer als hij weggaat beloof ik mezelf ermee te stoppen,
omdat dit leven niet goed voor mij is.
Ik word teveel heen en weer geslingerd tussen mijn gevoel en mijn verstand. Zijn tempo is vaak niet bij te benen en andere keren moet ik hem meesleuren .Dan moet ik hem uit zijn isolement trekken.
Net als ik, schrijft hij ook. Als hij weer een hyperbui heeft schrijft hij rustig 12 stukjes per dag of meer waarvan hij het grootste gedeelte weggooit. Als ik die dan uit de vuilniszak vis, zie ik dat juist die stukjes zijn sterke stukjes zijn. En die bewaar ik.
Vannacht had hij weer een nachtmerrie. De zoveelste sinds ik hem ken. En ik moest hem weer vasthouden. De eigenwijze cynicus huilde en huilde. Daarna stond hij op, veegde zijn ogen af en verdween in de nacht. En niemand weet waar naartoe. Ik ook niet.

Daarom aarzel ik hoewel ik zielsveel van hem houd en nooit meer wil missen.
Laat in de middag kwam hij weer thuis. Ik krijg geen uitleg waar hij is geweest en hij lacht zijn merkwaardige lach alsof hij de gelukkigste man ter wereld is. Hij neemt mij in zijn armen waardoor mijn aarzeling wat afneemt. Wat niet afneemt is mijn grote liefde voor hem…