Zoveel gratie

Even een moment van droogte en je ziet dingen waar je anders niet op let. Als de regen aan alle kanten je kraag binnensijpelt en je spijt hebt van dat gat in die zool, heb je geen tijd voor andere dingen.. Maar nu is het droog en ik sta bij de bushalte,samen met mijn vriend. Een bordje duidt aan dat de bus over tien minuten zal arriveren en mijn vriend moppert dat we dan nog wel een half uurtje de tijd hebben. Mijn vriend is een optimist, die ziet overal de zonzijde van…

Plotseling zie ik hem lopen. Of lopen? Voortschrijden is een betere omschrijving.
Zijn voeten raken nauwelijks de grond. Het lijkt of hij zweeft. Zijn naar haren zijn zwart en glanzend. Zijn kleine neus wijst krachtig omhoog. Een beetje arrogant zelfs, maar precies zoals het hoort. Kracht en een beetje arrogantie horen bij hem, dat zie ik direct.
Zoals hij eruit ziet kan dat ook niet anders. Als je er zo uit ziet krijg je dat mee met je geboorte en anders ontwikkelt zich dat wel gaandeweg..
Lichtvoetig beweegt hij zich voort. En komt steeds dichterbij. Soms lijkt het of hij een beetje haast heeft maar dat is schijn. Wezens met zoveel gratie hebben nooit haast. Dat is ook niet nodig want alles gaat vanzelf. Auto’s rijden voorbij en de bestuurders kijken vol bewondering naar deze krachtige en elegante persoonlijkheid. In de blikken van zowel mannen als vrouwen zie ik pure bewondering.
Hij komt steeds dichterbij en zo meteen zal hij mij passeren. Hij heeft totaal geen belangstelling voor zijn omgeving en toch lijkt hij alert. Alsof hij dingen ziet of hoort die ons gewone stervelingen ontgaan Ik vraag mij af of mijn vriend die naast mij staat dit ook allemaal ziet . Ik kijk even naar hem en zie hem zonder interesse op zijn horloge kijken. Zonde!.
Als hij eindelijk voorbij loopt zie ik dat hij zijn ogen half gesloten heeft, zoals iemand die last heeft van de zon. Maar hoewel het droog is schijnt er geen zon.
Plotseling spert hij zijn ogen open. Een kleine blijk van zijn kwetsbaarheid. Een teken dat hij niet helemaal onaantastbaar is. Met opgeheven hoofd versnelt hij zijn pas. Zijn voeten raken nauwelijks de grond en ondertussen draait hij zijn hoofd om.Om te kijken wat de bron is van zijn plotselinge onrust.
Die bron is de bus die denderend naderbij komt en hij versnelt zijn pas nog meer.
‘Zoiets zou ik wel willen hebben”, mompel ik zuchtend tegen mijn vriend .En terwijl de bus stopt zegt mijn vriend onverschillig: “Die kat daar?, die Siamees? Geef mij maar een hond……”