Een weekje Lexa…

Een weekje Lexa klinkt als een week vakantie op een subtropisch eiland ergens in de Atlantische Oceaan waarvan nog nooit iemand gehoord heeft… niets is minder waar. Lexa, dé datingsite voor vrijgezellen. Digitaal op jacht naar de man van je dromen. Niets voor mij… Wie schrijft zich nou in op een datingsite? Vind je straks de man van je dromen in het zuidelijkste puntje van Nederland terwijl je zelf in een hutje op Schiermonnikoog vertoeft. Zo’n site neem je dan toch al niet serieus? Toch heb ik de verleiding niet kunnen weerstaan…. Een paar weken geleden kreeg ik het nieuws te horen dat een van mijn vriendinnetjes zich een aantal maanden terug had ingeschreven op Lexa. En hoe! Er volgde direct een gigantisch succesverhaal (zoals ze dat op de internetsite van Lexa noemen) en de vonken spatte er van af. Overigens is het toch niets geworden maar dat even terzijde. Mijn vriendin vond dat ik me ook maar moest aanmelden want ik zou het geweldig vinden. Hoe geweldig zou jij het vinden als je een internet vleeskeuring ondergaat :S? In ieder geval had ik diezelfde avond nog een profiel aangemaakt want ergens was ik toch wel erg nieuwsgierig. Gelukkig was het niet verplicht om een foto op je profiel te zetten want de stap van een profiel aanmaken was voor mij in eerste instantie al voldoende. En dan? Dan ga je lekker ongegeneerd onderuit op je stoel zitten en bekijk je de ene mannelijke foto na de ander. Zit er een leuke bij? Flirt gratis! Wat wil je nog meer? Hier en daar gooide ik er rustig een flirtje uit maar ik had het door, zonder foto op Lexa ben je niets. Ik wilde die foto wel plaatsen maar er bekroop mij nogal een angstig gevoel. Stel je voor dat een dorpsgenoot me zou zien? Dat straks de roddel door het dorp gaat dat ik dat wanhopige meisje ben dat zich inschrijft op Lexa. Volgens mijn vriendin onzin. Wie jou ziet, staat zelf ook ingeschreven dus so what? Nieuwsgierigheid won het dit keer wederom van mijn bangheid dus foto er op en de keuring kon beginnen.

Foto er op en de keuring kon beginnen klinkt nog erg gemakkelijk… Ineens heb je namelijk helemaal geen leuke foto’s meer. Hier zit me haar niet goed, daar lach ik te overdreven, dan kijk ik weer scheel…. Allemaal negatieve commentaren door mezelf die me nog nooit eerder zijn opgevallen op de foto’s. Gewapend met camera ging ik maar een fotoshoot houden in de badkamer. Lang leve de zelfontspanner. Na minstens 55 shots zat er een leuk exemplaar tussen en kon hij worden toegevoegd aan mijn profiel. Doodzenuwachtig zat ik te wachten op de bevestiging dat mijn foto was goedgekeurd en alle mannelijke leden van Lexa mij konden bewonderen.

Volgens Lexa heb je 7 keer meer kans op het vinden van de ware als je een foto plaatst. Nou dat verbaast me niets. Waar ik zonder foto in een uur tijd 2 bescheiden bezoekjes had breidde zich dit aantal mét foto uit naar 22 bezoeken in een kwartier! Ik werd aangevallen door flirts! Wat een genot! Die aandacht! Heerlijk. Maar toch ineens voelde ik mijn trots weer naar het nulpunt zakken als ik constant wordt bezocht door een vieze bejaarde van 72. Wat moet je van me? Ga weg, ga achter je geraniums zitten. Maar nee, deze opa vindt mij hoogstwaarschijnlijk zeer aantrekkelijk en zit weet ik wat te doen …. op….foto… van mij… Nee, ander onderwerp, dit gaat echt te ver!
Gelukkig was dit niet alleen een site voor de bejaarde internetters onder ons maar waren er serieus ook nog wel wat lekkere mannen te vinden. Voorzichtig gooide ik er een flirtje uit en als ik er een van iemand terugkreeg zat ik met een gigantische smile achter de computer. Ha, mijn uiterlijk is in ieder geval goedgekeurd, mijn karakter is geen ramp dus of dit gezellig kan worden ligt volledig aan hem.

Niels was iemand die bij mij de aandacht trok. Toen ik zijn foto zag, dacht ik, hé leuk. Toen ik zijn profieltekst las was ik helemaal door het dolle. Hij had nog ontzettend veel humor ook! ‘’Ik weet hoe ik een stofzuiger moet hanteren, ik hou niet van strijken en stringetjes opvouwen doe ik al helemaal niet’’. Hmm, het lijkt nu een stuk minder grappig maar laten we eerlijk zijn, als je iemand zijn profiel 25 keer bezoekt in 2 dagen dan houdt het een keer op. Ik was enthousiast dus tijd om is contact op te nemen met de vriendin van het succesverhaal. Beide achter de computer, gniffelend, huilend van het lachen namen we de mannen door. Wow moet je die zien, nee of deze… Een top model? Jahooor… Weet jij wie mij elke dag stalkt met flirts? Angelo240. Nee, meen je niet! Bij mij ook. Wat hebben wij gegierd. Gelukkig keurde ze Niels goed en aan de hand van zijn profieltekst zei ze me toe dat, op basis van die 100 woorden, hij echt iemand voor mij was. Ik voelde me net 7 maar vond het zo heerlijk. Uiteindelijk met Niels aan het schrijven geraakt en het is tot op heden nog altijd gezellig. Mijn droomman? Waarschijnlijk niet maar goed, dat boeit me verder niet. Zolang het maar gezellig is.

Na een aantal dagen gebeurde het ergste wat ik dacht dat me ooit op dat moment kon overkomen.
Een oud-klasgenoot is op mijn profiel geweest. Hij weet dat ik me op Lexa heb ingeschreven. Hij denkt waarschijnlijk dat ik desperate ben. Dat ik een man wil en iedere dag huilend een schietgebed doe om de ware naar mij toe te leiden. Hij zal me zielig vinden en dom (zelf is het trouwens een ontzettende loser en na de eindmusical op de basisschool had ik dan ook besloten nooit meer een woord met hem te voeren) en hij zal tegen iedereen zeggen dat ik op Lexa zit. Hij zou me pesten, misschien zelfs wel een spandoek in mijn tuin zetten met daarop vermeld: Hier woont een lexalid!!! Het zweet brak me uit, help! Hoe haal ik in vredesnaam die foto van dat k*tprofiel af. Ooow, 1 druk op de knop. Ik heb denk ik 100 keer geklikt maar die verdomde foto, waar ik zoveel moeite voor heb gedaan, wilde er niet af. Oh wat nu? Steun, ja steun kon ik nu wel gebruiken. Bellen naar mijn succesvriendin…. Ah joh, doe is rustig zei ze me. Hij zit er zelf toch ook op dus hij zal je echt niet zielig vinden hoor. Ondertussen zat ik nog steeds op me muis te klikken. Nog even en die muis ging kennismaken met de sloot als hij er niet voor zorgde dat die foto NU van dat profiel afging en ja hoor, ineens was hij weg. Ik was weer onbekend. Ik was niet meer in trek en ik werd nauwelijks nog bezocht. Vleeskeuring was over, het normale leven kon weer beginnen.

Wat namelijk wel zo was met Lexa is dat je er verschrikkelijk verslaafd aan raakt. Mijn tv-programma’s die ik eigenlijk NOOIT wil missen werden heel gemakkelijk aan de kant geschoven want Lexa was hot nu. Maar na die enorme domper hierboven beschreven was ik er even klaar mee. Eigenlijk heel even maar want mijn verslavingsdrang was groter dan ik dacht en ik had besloten om die foto er toch maar weer vrolijk op te knallen. En daar gingen we weer. Het hele ritueel begon weer van voor af aan.

Een paar dagen later was het toch weer zover. Wat een rustige paaszondag moest worden werd een helse stress-avond. Ik zat weer knappe mannen te spotten toen ik ineens een hartverzakking kreeg. O mijn god, dit kan niet. Zie ik het wel goed? Nee, niet kijken want dan kan hij zien dat ik op zijn profiel ben geweest. Misschien te zielig voor woorden maar ik heb ‘’stiekem’’ nog een geheim profiel dus daar ging ik maar is op om de boel te verkennen. Helaas had ik het goed gezien.
Een zeer bekend persoon, die elke week in dezelfde kroeg komt als ik, had me ontdekt. Daar gaan we weer dacht ik… Nu kan ik me niet eens meer in Cafe de Paus vertonen. Je zult misschien wel denken, wat stelt ze zich aan, maar nee ik stel me echt niet aan. Als je in een klein dorp woont zul je dit verhaal absoluut beamen. Foto wederom verwijderd en me de hele avond behoorlijk betrapt gevoeld. Uiteraard verslag gebracht bij succesvriendin die weer zwaar van mijn verhaal genoot maar ik kon er niet om lachen. ‘’Ik zet mijn foto nooit meer online!’’. Ik zweer Lexa af.

Tot op de dag van vandaag gaat het behoorlijk goed. Ik ben zelfs een paar dagen niet online geweest. Tja, zoals ik eerder al zei stel je zonder foto toch niets voor en als je nu nog een flirt krijgt dan is het waarschijnlijk van een familielid van de Tokkies. Niels die heeft gelukkig nog een beetje vertrouwen in me want die vroeg zich ondertussen al af of ik was afgehaakt.
Of die foto er ooit nog op komt? Mmm, ik vind mijn prins op het witte paard denk ik liever gewoon in het echt dan via het net. Maar met mij weet je het nooit……