Eetbare reservewielen

Vier dagen op dezelfde plek staan is wennen voor onze blauwe VW-bus, die na een of twee dagen al weer trappelt van ongeduld om verder te zwerven, zoals–ie gewend is. Deze keer luisteren we even niet naar hem. Hij heeft al genoeg zijn zin gekregen de afgelopen weken. Ik loop onaangedaan om hem heen en pluk bittere rucolablaadjes met gele bloemen, die hier zomaar in het wild groeien. Toch is er een probleem: ook de laatste restjes brood hebben we opgegeten. In deze eindeloze olijfgaard ver van de bewoonde wereld is niks te koop en vegetarische pasta met olie en knoflook eten we al drie dagen, ’s middags en ’s avonds. Als ontbijt willen dat toch echt niet.
Zelfs niet met de tomaten, courgettes en citroenen die de eigenaren ons al een paar keer hebben gebracht.

Echtgenoot weet raad. De hoge berg achter ons, waarop een wit dorp blinkt in de zon, daagt hem uit voor een wandeling. Ik loop ook graag, maar met temperaturen tussen de 35 en 40 graden voel ik me toch een masochist als ik dat aanga. Hij zet kordaat zijn natgemaakte zonnepet op, doet twee beursige appels, ook van de eigenaren en twee flessen water in een rugzakje en vertrekt naar boven. Hij heeft er echt zin in, beweert hij en belooft ook brood mee te brengen indien mogelijk.

Met een licht schuldgevoel ga ik een columnschets schrijven, want ik moet toch minstens iets zinvols doen, ondertussen. Het busje schudt zijn hoofd over zoveel menselijk onbenul, hij kan toch rijden, hij heeft toch wielen?
Zelfs in de schaduw is het warm en met mijn domme zwart-plastic waterschoentjes ga ik verschillende keren de trap af naar de zee, zwem tussen de uitstekende rotsblokken en struikel verfrist weer naar de kant, terug naar mijn werk.

Aan het begin van de avond komt de bergbeklimmer het lange gele pad aflopen, rood en zwetend maar met in zijn stap toch iets triomfantelijks. Hij draagt een groot bruin pak onder zijn arm, dat kennelijk zwaar is, zie ik als hij dichterbij komt.
Brood! Hij pakt twee enorme boerenbroden uit op het zowat bezwijkende campingtafeltje .
Ze zijn rond en afgeplat met meel erop. Samen wegen ze zes kilo, meldt hij.
Daarbij kijkt hij trots als een vader in de oorlogswinter van 1945 die zijn gezin voor minstens twee maanden redt van een dreigende hongerdood.
Is dat niet een beetje veel? Kan ik gelukkig nog net inslikken.

We blijven nog een paar dagen op deze plek maar eten minstens anderhalve week lang van de twee reservewielen, waar hij plechtig twee maal per dag sneden afzaagt, onderwijl in een soort oergebaar het mes steeds aan zijn been afvegend.
Wat hij ontkent, overigens, maar ik zet het vals op de foto.

Ik kauw zonder morren tot het op is, gebruik steeds smeuïger beleg of doop de sneden in olijfolie met zout.
Dat heeft hij met zijn expeditie verdiend.