Einde van het begin

Heb je wel eens een vlieg ingeslikt waarvan je dacht: “nou, dat is nog eens een vlieg. Dat is vast geen beer.” Wel, zo even geleden heb ik er zo één ingeslikt. Één enkele gaap en hopla, daar ging die strontzoekende schavuit zo mijn keelgat in. Tien kokhalsneigingen later gaf ik de vermoeiende strijd op en slikte hem door. Op een dag kan ik vliegen. Net zoals hem. Als hij me die gave niet achterlaat, dan laat ik hem via mijn darmen tot in de wc pot weer opvreten door andere strontvliegen. Dronken mensen zijn lief. Ze zien de zin in de onzin en de onzin in de zin. Ze zien het talent in de idioot en de idioot in het genie. Ze zien de liefde in een gebroken hart en het hart in de haat. Ze zien de verborgen schatten welke we allen proberen te verbergen achter onzekerheid en twijfel. Probeer eens in de huid te kruipen van en je zal falen. Inlevingsvermogen is een fabeltje, want begrip vind je enkel in dezelfde soort ervaring. Mentale pijn vergelijken met andere mentale pijn en niet met een groot inlevingsvermogen of overtollige fantasie. Fantasie is mooi, zolang je de realiteit maar blijft zien.

Zodadelijk begint de studie weer. Alleen al de aanblik van die levensgrote cel maakt me depressief. Lessen erin volgen is een coma waaruit je pas weer ontwaakt als je in bed ligt en bedenkt hoe nutteloos het is of eigenlijk alles. De zinloosheid beperkt je te leven zoals de doorsnee mens. De complexiteit van de geest maakt je mentaal ziek. Zo ziek, dat je jezelf uit bed trapt, in plaats van dat je er vrijwillig uitstapt. Enkel de illusie liefde wil je wel eens helpen. Een tijdelijk zin aan de onzin van het leven.

Drank maakt je dronken? Lariekoek en boterkoek en als je lief bent billenboek. Nuchter kan ik dronken zijn en dronken kan ik nuchter zijn. Net wat het lot bepaald of waar je zelf zin in hebt. Hoe complexer de geest, hoe makkelijker het zich kan transformeren in dronken naar nuchter en andersom. Flexibel. Soepel of stijf. Stijve lul of stijve geest. Geen van beide, want ik ben een vrouw. Wie het niet merkt, mag eens een blik in mijn boxert string werpen waarna hij of zij vervolgens wordt onthoofd. Want zulke taferelen zijn niet voor idioten bestemd. Enkel voor degenen die mijn ietwat complexe ziel accepteren, waarderen en liefhebben.

De wereld, maatschappij en mensheid is geen probleem. Als je wakker wordt met de gedachte aan eindeloze zinloosheid, realiseer je je pas dat het probleem hetgeen is wat niet op wil staan. Wat wenst dat de tijd stil blijft staan, zodat je kon huilen zonder dat iemand het merkt. De ander zou de rest uitlachen, omdat hij zich boven alles zet en de wijsheid in pacht heeft. Pas als je opstaat zonder te lachen of te huilen, terwijl het voelt alsof de tijd stilstaat, dan weet je zeker dat je mentaal aan het sterven bent. Het begin van het einde of het einde van het begin.

Tot Shit