Eindelijk een lotgenoot!

Een hongerige Jack Russell-hond uit Groot Brittanië heeft zijn baas begin deze week een heel angstig moment bezorgd. Het dier lag aan het water naast zijn vissende meester te dromen van een bak met lekkere hondenbrokken, toen ineens een overheerlijk brokje brood zijn neus passeerde. Jack Russells zijn snelle happers en deze kans liet de snelle happer zich niet ontgaan. Hap, daar ging het broodbrokje naar binnen, direct gevolgd door een haakje, nylondraad en loodjes. Als verlamd zat de vissersman op zijn krukje riep luid ‘help, help me!’. De hulp vond hij pas vele uren later bij de dierenarts ter plaatse. Die stelde hem gerust. ‘Dat komt er waarschijnlijk binnen enkele dagen weer uit’. Maar de man was nog steeds helemaal van streek.

Na twee dagen poep kijken kreeg de vissersman wel zijn geruststelling. De hele vishandel belandde op straat. Maar weet je, wat nu het lullige is: naar aanleiding van het persbericht met dit verhaal is de halve wereld aan het corresponderen en schrijven geslagen over het leed van het arme dier. Niemand, maar dan ook niemand heeft zich bekommerd om die arme visser die ineens zijn hond aan de haak had. Zou er dan werkelijk niemand zijn die ook maar enigszins begrijpt wat voor een traumatische ervaring het is als je ineens, door even niet opletten, een totaal ander dier aan de haak slaat dan een voorn of baars? Is er niemand die dat begrijpt? Jazeker……ik!!!!

Wij woonden een tiental jaren aan het Gladiolenveld in Castricum. Het huis was prachtig gelegen aan de rand van het dorp en een brede sloot vormde een grote bron van vermaak voor ouders en kinderen. Altijd was er leven bij of op het water. Bloeiende waterplanten, kikkers, langsvarende bootjes en mogelijkheden tot vissen, en niet te vergeten het schaatsen in de winter. Altijd was er wel iets te doen of te zien. Ik ben een liefhebber van vissen, maar wil vooral niets vangen. Ik heb het namelijk niet zo op een haakje in een vissenkeel. Zoon Sven was een beter visjager en met hengel en brood haalde hij menig ‘bovenmaats’ gevaarte boven water. ‘Alles goed, maar je haalt ze er zelf af’.

Het was op een mooie zomerdag, aan het eind van de middag, dat zoon zijn hengel even neerlegde en naar een vriend aan het eind van de straat wandelde. De hengel lag aan de waterkant, het stukje brood uitnodigend ernaast. Te laat zag ik het naderend onheil: een hongerige eend waggelde snel naderbij. Het was maar één tiende van een seconde, maar dan wel één tiende van een seconde te laat.

Van het ene ogenblik in het andere stond ik met een hengel in de hand en een wild fladderende en krijsende eend aan de lijn. Het schandaal van de buurt. Overal spoedden mensen zich naar de waterkant. ‘Schoevers heeft een eend aan de haak!’. En Schoevers zelf stond te krijsen ‘een schaar, een schaar, haal toch een schaar!’. Net voor dat knipinstrument mijn radeloos grijpende handen bereikte, knapte de lijn en het slachtoffer zwom met dobber achter zich aan de wijde wereld in. Ongrijpbaar voor een ieder die hulp zou willen verlenen. Wij menen hem later in goede toestand nog luid ‘gakkend’ langs te hebben zien komen; een scheldende eend.

Schelden doet niet zeer, maar ik zeg jullie, een eend aan de haak geeft een schuldgevoel dat je je leven lang verder bij je draagt. Gelukkig is er na heel veel jaren toch nog een lotgenoot in de wereld verschenen; één die alles snapt van mijn trauma: een Engelse vent met een Jack Russell.