De deur valt met een klap achter haar dicht. Verbijsterd blijf ik achter.
Zoals vaker het laatste jaar heb ik het gevoel in een emotionele achtbaan te zitten,
samen met mijn veertien jarige dochter. Ze voert me mee, met haar stemmingswisselingen, van grote hoogtes, via duizelingwekkende bochten, naar diepe dalen. Zelden stoppen we even om op adem te komen en stil te staan om te genieten van al het mooie wat we om ons heen zien en met elkaar beleven. Haar stemmingen veranderen in een oogwenk en ik hobbel er steeds achteraan voor mijn gevoel. Het lijkt wel of er geen momenten meer zijn waarop we elkaar weer vinden in deze moeder/ dochter relatie.
Over ieder, ogenschijnlijk onschuldig onderwerp barst al snel een strijd los. Het is als balanceren op een slap koord, het leven met een puber in huis. Net als zij voel ik me ook regelmatig boos worden. Boos over de manier waarop ze zich onredelijk fel uit. Boos over haar houding, haar blik, die zo veelzeggend is en waarmee ze me soms zo minachtend aankijkt alsof ik het straatvuil aan haar schoenen ben. Boos over mijn eigen onmacht hierin.
Jammer ook, dat we vaak zo ver uit elkaar liggen met onze ideeën over wat veilig, gewenst of verantwoord is. Logisch ook; ze maakt zich immers los van me, verwerpt met verve al mijn vastgeroeste ideeën en heeft zelf hele nieuwe wereldse inzichten, die ze graag ook meteen aan de haalbaarheid wil toetsen.
Mijn verstand zegt me dat deze fase erbij hoort, dat het een gezonde ontwikkeling is.
Mijn gevoel zegt me echter iets heel anders: het zegt me dat ik faal, dat ik het niet goed doe, dat opvoeden. Dat andere moeders het veel beter doen dan ik. Zij weten vast hoe ze ermee om moeten gaan, wat wijsheid is, en laveren moeiteloos om de puber valkuilen heen.
Bij anderen zal het er ook weleens om spannen, maar toch vast niet zo hevig als hier in huis?
Of denk ik dat maar?
Mijn dochter. Mijn muizemeisje, zoals ik haar vroeger noemde.
Een heel enkele keer noemt ze zichzelf nog zo en zie ik een glimp van dat kleine meisje, wat er nog steeds zit, maar zich veel minder vaak toont aan de buitenwereld..
Veel vaker zie ik een jonge vrouw die volwassen wil zijn en niet kan wachten tot het eindelijk zover is…
15 reacties
Kees Schilder · 14 mei 2005 op 17:46
Geloof me;dat vertrouwen, dat “close” komt weer terug.Dan kun je lachen om het verleden.
Ontzettend goed geschreven, Champagne!
Wright · 14 mei 2005 op 23:29
[quote]Mijn gevoel zegt me echter iets heel anders: het zegt me dat ik faal, dat ik het niet goed doe, dat opvoeden[/quote]
Mijn gevoel zegt me dat een liefdevolle moeder een prachtige column heeft geschreven over haar weerbarstige puberdochter. En dat ze deze column later met een glimlach, hoofdschuddend naleest!
Liefs, Wright
sally · 15 mei 2005 op 00:43
En regelmatig zul je horen:
“MAM, ik schaam me dood!”
Als jij eens uitbundig lacht in een winkel.
Of in een winkel duidelijk maakt dat je iets te duur vind.
Of oranje schoenen wilt kopen
Of té uitgelaten danst op een gezellig feest.
Enzovoort…
Een meelevende moeder van een dochter van 14.
Mooi geschreven, en…kop op, het gaat over, het ligt niet aan jou!
liefs Sally
KingArthur · 15 mei 2005 op 01:09
De rollercoaster metafoor begint erg mooi maar zwakt in de derde alinea jammer genoeg wat af. Hou de metafoor van die achtbaan vast zou ik dan zeggen. Begin er bijvoorbeeld mee dat de rijtuigen dreigen te ontkoppelen om ieder een eigen pad te gaan. Zo ook je vierde alinea. “Je verstand zegt je”…… niks! Je weet gewoon zeker dat veiligheid voorop staat bij achtbanen. Toch bekruipt het gevoel je wel eens dat dit niet zo is tijdens een dol en dwaas ritje.
Je einde vind ik weer mooi. Omdat je hier zoveel van jezelf laat zien. Tot zover een kritische KingArthur
WritersBlocq · 15 mei 2005 op 02:46
[quote]Net als zij voel ik me ook regelmatig boos worden. Boos over de manier waarop ze zich onredelijk fel uit. Boos over haar houding, haar blik, die zo veelzeggend is[/quote]
Dit zal absoluut wederzijds zijn. Jullie zijn net mensen. “Het is vanzelf gekomen, het gaat vanzelf weer weg”, zei mijn wijze oma altijd, en gelijk heeft ze ook altijd gekregen.
Het is weer een mooie column van je. Persoonlijk vind ik het jammer dat je in de alinea’s teveel ‘entert’, laat ze doorlopen. Maar wederom geldt: wie ben ik?
Louise · 15 mei 2005 op 09:07
Heel persoonlijk en gevoelig geschreven. Mooie metafoor.
Ik ken die achtbaan ook 😉
Komt geen einde aan 🙁
Mosje · 15 mei 2005 op 10:50
[quote]Ik ken die achtbaan ook. Komt geen einde aan.[/quote]Geloof een ouwe lul. Dat ding stopt een keer. En dan sta je verbaasd te kijken hoe dat nou komt.
Li · 15 mei 2005 op 11:02
[quote]Veel vaker zie ik een jonge vrouw die volwassen wil zijn en niet kan wachten tot het eindelijk zover is[/quote]
Je hebt de onzekerheden van jou en je dochter mooi verwoord in deze column Champagne.
Als bij ons thuis de hormonen door het huis vliegen, denk ik vaak aan ‘vroeger’toen ik als puber precies hetzelfde gedrag gedrag vertoonde.
Soms helpt dat 😉
Li
Louise · 15 mei 2005 op 13:06
[quote]Geloof een ouwe lul. Dat ding stopt een keer. En dan sta je verbaasd te kijken hoe dat nou komt.[/quote]
of hij gaat nog een keer achteruit, dat zie je ook wel eens met die dingen 😀
Mup · 15 mei 2005 op 13:52
[quote]Bij anderen zal het er ook weleens om spannen, maar toch vast niet zo hevig als hier in huis? [/quote]
Ja, dat denk je maar. Knap hoe je je persoonlijke verhaal hier op deze manier neer gezet hebt.
Groet Mup.
Eddy Kielema · 15 mei 2005 op 14:21
[quote]Het is als balanceren op een slap koord, het leven met een puber in huis. [/quote]
En er staat nog veel meer mooie beeldspraak in je column!
pepe · 15 mei 2005 op 17:25
[quote]Mijn gevoel zegt me echter iets heel anders: het zegt me dat ik faal, dat ik het niet goed doe, dat opvoeden. [/quote]
Hoe *h…….r* weer deze column.
Heel mooi geschreven Champagne!!
Ma3anne · 16 mei 2005 op 07:18
Dat gevoel van falen als moeder staat me nog bij. Temeer omdat ik mezelf vaak een grotere puber vond dan de kinderen, daar ik zo stom was me in hun buien mee te laten slepen.
De kunst is, om tijdens zo’n bui niet in discussie te gaan, maar pas wanneer alles weer geluwd is. Intussen ze lekker in hun sop gaar laten koken.
Lekker is, dat je dat onder de knie hebt wanneer zij de puberteit door zijn. Daar zit je dan met je wijsheid waar je niks meer mee kunt. Hooguit de volgende generatie puberouders van wat tips voorzien en een hart onder de riem steken. 😉
Sterkte!
Raindog · 16 mei 2005 op 10:31
Ik weet nog goed hoe mijn moeder faalde…
Nee hoor, grapje! Kan alleen niet meepraten over het onderwerp behalve dan dat ik het een erg open geschreven column vind. Open is meestal mooi en zo ook deze keer.
KawaSutra · 16 mei 2005 op 15:23
[quote]Bij anderen zal het er ook weleens om spannen, maar toch vast niet zo hevig als hier in huis? Of denk ik dat maar? [/quote]
Ja, dat dacht je! Maar je hebt exact verwoord wat mijn gedachten en ervaringen zijn.
We moeten er maar van uit gaan dat onze verwoede pogingen deze jonge mensen iets bij te brengen ooit beloond zullen worden. Gaat goed komen!