Energieproblemen

Hier lig ik dan, op afdeling cardiologie. Met mijn 41 jaar duidelijk de jongste.
De sportarts die enkele dagen geleden een fietstest bij me afnam, had direct alle alarmbellen laten rinkelen. Hij liet er geen twijfel over bestaan dat ik een zéér ernstig hartprobleem had, mijn ECG was zo afwijkend dat ik waarschijnlijk al een infarct had gehad. Vandaag onderga ik een hartkatheterisatie, via een slagader in mijn lies gaan ze naar het hart om de toestand van de aders te bekijken. Letterlijk en figuurlijk nuchter lig ik op de ingreep te wachten. Ik mag geen roesje of narcose want tijdens de katheterisatie moet ik regelmatig anders gaan liggen, dus ik lig er heel helder en heel bloot bij in een kamer met drie mannen om de operatietafel en drie achter de apparatuur aan de zijkant van de kamer.
Maar de sfeer is goed, er worden wat grapjes gemaakt en ze vinden het duidelijk gezellig om al die meters slang door goede, gezonde, jonge aders heen te jagen.

Conclusie van dit onderzoek is dat mijn hart prima in orde is en mijn aders idem dito.
Ik neem afscheid van “mijn” cardioloog, zieker dan ik ooit ben geweest. Ik lig intussen bijna de hele dag in bed, voel me ellendig en vooral moe, intens moe!
De internist die ik op advies van de huisarts bezoek denkt dat ik naar een psycholoog moet want mijn bloed is in orde. Omdat ik niet van die kort-door-de-bocht diagnoses houd, vraag ik naar een andere internist. Deze nam me gelukkig serieus en deed een iets uitgebreider onderzoek, waarbij naar voren kwam dat mijn schildklier te traag was en er “iets” niet in orde was met mijn lever.

Als ik er de energie voor had gehad, had ik een gat in de lucht gesprongen. Er was écht iets, het zat níet tussen mijn oren en er was zelfs iets aan te doen. Met pilletjes voor de schildklier en een afspraak voor een leverbiopsie ging ik naar huis. Die biopsie was erg vervelend en pijnlijk maar er kwam een duidelijke afwijking aan het licht, een afwijking die ik kan oplossen door een dieet te volgen. Prima, als ik maar opknap!

We zijn nu een jaar later en ik ben allesbehalve opgeknapt. Volgens de internist zijn mijn bloedwaarden dusdanig goed dat ik me weer fit moet voelen en ik ben uitbehandeld bij hem.
Gelukkig heb ik een fijne huisarts die de moeheid als een serieuze klacht ziet, en ik krijg een verwijzing naar het revalidatiecentrum. Na een heel lange intake-periode, een gezond mens zou er nog moe van worden, staat eindelijk de diagnose zwart op wit: chronisch vermoeidheidsyndroom. Ik mag gaan deelnemen aan een pittige therapie, waar ik ga leren om te gaan met de vermoeidheid en wel op zo’n manier dat ik een normaal leven kan leiden.
Ik ben na anderhalf jaar een beetje vergeten wat een normaal leven is, maar één ding weet ik zeker, het leven wat ik nu leid is zeker niet normaal; ik kom nauwelijks de deur uit en mijn sociale leven ligt volledig op zijn gat.

Hier lig ik dan, 42 jaar oud, uit te rusten van het douchen maar met vlinders in mijn buik van de blijdschap dat ik iets kan gaan ondernemen om deze ellendige moeheid te lijf te gaan.