4 januari, 2007.
Over het hobbelige wandelpad lopen twee wandelaars. In gelijke tred lopen zij hun vaste rondje om het water. Zomers wordt er hier veel gezwommen, maar nu hebben zij het prachtige uitzicht geheel voor zichzelf. Vandaag hangt er een lichte mist over de grond die ze het gevoel geeft dat ze zweven. Het grote gat in de nevel is blauw gekleurd en rimpelt traag op de maat van de wind. In de volksmond wordt dit water ‘het blauwe meer’ genoemd. Halverwege hun route zien zij iets naast het pad liggen. Na enig overleg besluiten ze te kijken naar de inhoud en staan plots weer met beide benen op de grond. Er zit een baby in. Een dode baby. Een baby die van haar ouders liefdevol een naam had moeten krijgen en niet van de burgemeester van onze stad. Engel van ’t Meer staat op een houten plaquette die dit grafje het hare maakt. Eromheen liggen knuffels en bloemen. Kaarsjes bij het grafje zorgen dat het op je netvlies gebrand blijft. De grote vraag die rijst is: Wie is de moeder? De politie start een grootscheeps onderzoek, maar de brief die vandaag op mijn deurmat viel vertelt mij dat het na drie maanden nog niet veel heeft opgeleverd.
Ik denk aan het moment dat mijn oudste voor het eerst in mijn armen lag. Een oerinstinct kwam boven. De neiging om te grommen naar mensen die hem aanraakten kon ik maar nauwelijks onderdrukken. Het is voor mij een onvoorstelbaar idee dat ik hem, op het moment dat het weer ging, op een afgelegen plek neer zou leggen om te laten sterven. Mijn eigen kind! Ook al zou ik niet voor hem kunnen zorgen of compleet in de war zijn, hem laten sterven zou geen optie zijn. De echo ‘waarom’ spookt de hele dag al door mijn hoofd. Ik ben blij dat er voor mij geen verklaring te vinden is die deze daad maar enigszins rechtvaardigt.
Het is te hopen dat de moeder gevonden wordt. Niet eens om haar te straffen. Haar straf heeft zij zichzelf al opgelegd op het moment dat zij bij haar kind wegliep. Naar mijn idee zal zij tot haar dood de gevangene zijn van haar geheim. Mijn hoop dat zij gevonden wordt is om antwoord te krijgen op al die vragen en daar ook daadwerkelijk iets mee te doen. Hulpverleners die problemen eerder zullen herkennen, zodat dit niet meer zal gebeuren.
Moeder van Engel, de enige gift die jij aan jouw kind kunt geven is een aangifte. Laat haar veel te vroege dood niet totaal zinloos zijn…
13 reacties
pepe · 26 maart 2007 op 08:46
De eerste alinea geeft een mooi en rustig beeld en dan de gruwelijke ommekeer.
Erg knap geschreven Arta
Ook ik kan me niet voorstellen, als moeder dit te doen
KawaSutra · 26 maart 2007 op 09:16
Heel mooi geschreven. Elke plek waar iets dergelijks gebeurt wordt in geheugens van betrokkenen gegrift. De Engel van ’t Meer zal daarom nooit worden vergeten.
[quote]Engel van ’t Meer staat op een houten plaquette die dit grafje het hare maakt. [/quote]
Ik kreeg even de indruk dat ze begraven was op haar vindplaats. Door te spreken over ‘het’ grafje en een nieuwe alinea had je dit kunnen voorkomen.
pally · 26 maart 2007 op 09:55
Aangrijpende column, Arta! Door het heftige onderwerp, maar ook door het beschrijven van je eigen ervaring en de vragen zonder oordeel.
een klein puntje: onderstaande zin moest ik een paar keer lezen voor ik hem begreep:
[quote]op het moment dat het weer ging[/quote]
Je bedoelt waarschijnlijk: op het moment dat ik er lichamelijk weer toe in staat was?
Maar mooi!
groet van Pally
KingArthur · 26 maart 2007 op 10:24
Iets stuit mij tegen de borst bij dit stuk en ik kan de vinger niet zo goed op de zere plek leggen.
Probeer wat meer in de huid te kruipen van de moeder. Je gaat mij niet vertellen dat deze daad haar geen pijn heeft gedaan en inderdaad ze zal dit tot in het graf meedragen (ervan uit gaande dat ze een geweten heeft).
Leg mij ook eens uit waarom je het zo noodzakelijk vindt om de reden te weten? Nu komt het als ramptoerisme op mij over en ik weet dat je zo niet in elkaar zit.
Mosje · 26 maart 2007 op 10:31
Je moet wel helemaal los van deze wereld zijn om zoiets te doen.
DreamOn · 26 maart 2007 op 14:17
Ik kan daar met mijn verstand en gevoel ook niet bij Arta. Mooi opgeschreven en de laatste alinea ook zeer treffend!
Eén puntje kwam op mij onduidelijk over:
[quote]Halverwege hun route zien zij iets naast het pad liggen. Na enig overleg besluiten ze te kijken naar de inhoud en staan plots weer met beide benen op de grond. Er zit een baby in.[/quote] De inhoud van wat? Wáar zit een baby in?
Dit viel me even op,
Liefs DO :kus:
SIMBA · 26 maart 2007 op 14:19
We hebben het hier al over gehad he arta. Het is misschien een tienermoeder of een allochtone vrouw/meisje die echt geen raad wist met de baby.
Misschien angst voor familie of omgeving, we weten het niet maar triest is het in elk geval.
Joy · 26 maart 2007 op 14:26
Nare mensen die dat doen. Zorgt ervoor dat ik mijn kindjes nog even goed stevig tegen me aan druk.
Mup · 26 maart 2007 op 15:39
Een onderwerp waarbij mijn verstnd en mijn gevoel het eens zijn, het zou niet mogen gebeuren,
Groet Mup.
DriekOplopers · 26 maart 2007 op 16:56
Gruwelijk!
Hoe is het mogelijk, dat dit gebeurt?!?
Driek
WritersBlocq · 26 maart 2007 op 20:16
Hoi Arta,
Ik weet van geen Engel, en ben ‘blij’ dat ik haar toch een ietsje heb leren kennen. Mensen als jij geven haar een plekje, daar is geen aangifte voor nodig.
[quote]Mijn hoop dat zij gevonden wordt is om antwoord te krijgen op al die vragen en daar ook daadwerkelijk iets mee te doen. [/quote] Zoals de zin er nu staat, houdt hij in dat jij er daadwerkelijk iets mee moet doen, maar dat bedoel je vast niet. Of lees ik hem verkeerd?
Groetje, Pauline.
Bitchy · 26 maart 2007 op 23:31
Ik weet wat je bedoelt maar vind het een enorm moeilijk onderwerp.
Je weet te weinig van de moeder van dit kindje en is het dan wel nodig om alles te willen weten?
Engel heeft al een plaatsje gekregen doordat jij en met jou vele anderen over haar heeft geschreven.
:lach:
arta · 27 maart 2007 op 09:33
Bedankt voor de reacties!
@ Kawa: Dat was inderdaad duidelijker geweest.
@ Pally: Ja, dat bedoelde ik, was idd mooier geweest om jouw variant te gebruiken.
@ King: Nee, absoluut geen ramp-toerisme, maar dat heb ik al ff pb uitgelegd.
@ Do: Géén idee, ik weet eerlijk gezegd niet waar het kindje in gevonden is.:-D
@ Sim: Het signalement wijst idd op een tienerzwangerschap.
@ WB: Niet verkeerd gelezen, maar verkeerd geschreven!
Ik heb dit stukje in een opwelling geschreven op de dag dat het opsporingsbericht bezorgd werd. Het heeft hier een paar dagen gelegen, maar ik heb het nauwelijks geredigeerd, (en dat is te merken) omdat ik bang was dat eerste gevoel er uit te schrijven. Twee dagen later zou ik het waarschijnlijk totaal anders opgeschreven hebben!