Enkeltje eenzaamheid

Als ik op een terrasje, met een licht verblindend schemerzonnetje, mijn digitale secretaresse bekijk, zie ik totaal niets.
Geen afspraak, geen verjaardag of feest. Niets. Ik hoef me nergens op voor te bereiden, geen cadeaus te kopen of een thuis-tap te huren.
Dat stemt tot nadenken.

Een primaire gedachte voor mij is dan, om columnmateriaal te verzamelen.
Waar gaat mijn volgende ‘meesterstuk’ over?
De billen van Bos? Het alcoholvrije biertje dat ik nu al bijna een jaar lang drink?
Ik ben nog niet zo bekend dat men naar mij toekomt met de opmerking: ‘mijn hond heeft puppies gekregen. Da’s leuk voor een column’.

Luttele seconden later rijst bij mij dan ook de vraag of ik een writersblock heb.
Een vroegtijdige litteraire penopauze zo u wilt.
Een man met mijn verleden moet toch legio materiaal in huis hebben voor een column?
De keer dat ik vol passie een enkeltje Malmö kocht en in Osnabrück te horen kreeg: ‘the destination of this train is Lyon, Bon Voyage’.
Dat is toch prachtig materiaal!
Of dat ik met een dronken kop wakker word onder wapperende palmbladeren, met een niet bekende schone naast me. Als zij me dan uit mijn
‘bad trip’ in Landal Green Parcs haalt, blijkt ze de bejaarde buurvrouw te zijn.
Nee, materiaal genoeg. Daar zal het niet aan liggen.

Enkele maltjes later begint het me te dagen dat ik een behoorlijk leeg bestaan lijd.
In Landal Green Parcs ben ik nog nooit geweest. En de enige connectie die ik met Lyon heb, is een wilde dame die op beestachtige wijze een chocolade reep Lion naar binnen werkt.

Als een professioneel Feyenoordsupporter schalt de tekst ‘geen woorden maar daden’ door mijn hoofd.
In de krant zie ik dat er in de Opéra National de Paris Bastille een opera plaatsvindt.
Ik hoor mezelf denken: ‘als ik nú ga dan kan ik de Thalys nog nemen’.
Impulsief wil ik mijn GSM pakken om de reserveerlijn te bellen als de ober naar me toe komt. ‘ Nog een maltje meneer?’
‘Ja, laten we gek doen,’ hoor ik mezelf antwoorden..