Equipe Punaise

Een incident tijdens de etappe in de Tour de France van afgelopen zondag bracht oude herinneringen bij mij boven. Een stel idioten of idealisten (de grens is grijs) trakteerde de wielrenners op kopspijkertje vlak voor de top van de Mur de Péguère. De gevolgen waren rampzalig voor het peloton fietskamikazes: lekke banden en lekke lichamen. De gevolgen voor de verantwoordelijken vallen nog te bezien. Ik voel nog elke keer een rilling over mijn rug gaan als ik Johnny Hoogerland tijdens een van de vele herhalingen, in de Tour van vorig jaar, op zijn kop in het prikkeldraad zie landen. Voor die zaak wordt nog steeds omzichtig om de verantwoordelijkheidsbrij heen gedanst.
Het gedoe met de spijkers op straat deed mij onmiddellijk denken aan een verplichte fietstocht tijdens een of andere feestweek op mijn middelbare school. Dwars en wars van fietsen had een groepje besloten de zaak te saboteren door punaises te strooien. Het succes van die actie op de landwegen rond Enschede was vergelijkbaar met die van zondag aan de voet van de Pyreneeën; deze daders zouden zouden hun verantwoordelijkheid echter niet ontlopen.
Wat je ook van hem vindt, hij is wel een absolute kenner en autoriteit. Toen hij voor veel geld een keer kwam spreken tijdens de Military in Boekelo, durfde een collega een triviaal weetje te betwisten. Zijn ongelijk zou hem nog lang blijven heugen. Mart Smeets had, wat een timing, voor zijn programma ‘De Avondetappe’ advocaat met slagroom laten aanrukken. Jurist mijnheer Moskowitz mocht zijn licht laten schijnen over tal van lopende juridische kwesties in de Tour (spijkers, Johnny en zelfs Lance). Ter compensatie van de warmte die, in tegenstelling tot hier, in het zuiden wel heerst, was hij vergezeld door Eva Jinek, die voor Bram dezelfde functie lijkt te hebben als haar Gucci tas voor haar. Ze hebben dus iets met elkaar of in elk geval aan elkaar.
Zij en mijnheer Smeets hebben een verleden. Mart had dan ook voor haar een matje met punaises die ‘welkom’ spelden gezorgd door Eva te introduceren met een filmpje waarin zij en medepresentatrice Merel Westrik tijdens de aankondiging van het televisieprogramma ‘Vandaag de Vrijdag’ de slappe giechellach krijgen. Als koele blikken konden doden hadden we na Komrij en Kopland nog een herdenking gehad.
Eva is wel blond maar niet gek. Ze had daarom waarschijnlijk uit voorzorg maar volledig overbodig haar advocaat mee getornd naar wie ze voortdurend met grote ogen van volledige overgave, adoratie en onvoorwaardelijke bekentenis opkeek. Ik kon de vergelijking niet weerstaan met die fruitige en geknielde Diana de Koning in haar bloeiperiode tijdens een, zeldzaam, shot van boven, dit jaar precies 3 decennia na dato. En je zag ze allebei denken: ’Wat een lul…!’
De baas op onze middelbare school was een ouderwetse pater rector. Hij ontbood het punaiseteam in zijn kamer en liet ze staan wachten terwijl hij gewoon doorwerkte, zittend achter zijn bureau en zonder verder enige notie van ze te nemen. De uitwerking op de groep van een paar dagen ontzegging van toegang tot de school viel in het niet bij die van dat verblijf in de kamer van de rector: ze werden kleiner en kleiner tot ze op hun knieën vielen in hun eigen punaises. Stilte is een ongenadige straf tijdens een oorlog van woorden.

18 juli 2012
Robert

www.robert.beernink.nl