Er even tussenuit

Zaterdagavond hadden we een feestje in Brabant. Omdat dit toch al gauw zo’n anderhalf uur rijden is, hadden voor die nacht een hotelletje geboekt. Dit kwam ons eigenlijk wel goed uit. ‘Lekker’ een dag en een nacht zonder de kinderen, even bijtanken.
We wilden ons eens een dagje alleen maar op onszelf concentreren, dus had ik me voorgenomen zo min mogelijk aan de kinderen te denken en er zo min mogelijk over te praten. Dit blijkt echter nog niet zo makkelijk. Aangekomen op het feestje blijkt de gastvrouw zwanger. Uit beleefdheid vraag je natuurlijk hoe het met haar gaat. Een gewoon ’goed hoor, dank je wel’ zat er echter niet in en al snel was ik mijn eigen ervaringen met haar aan het delen.
Oke dacht ik, dit hebben we dan gehad, dan kan ik nu eindelijk ergens anders over gaan praten.

Ik stond tussen een groepje mannen en dacht dat ik behoorlijk veilig was wat betreft ‘kinderverhalen’, maar niets was minder waar. Er kwam een man naar me toe die vroeg waar we vandaan kwamen en of we er direct een weekendje aan vast zouden plakken. Geheel onbewust floep ik eruit dat we net een baby hebben van 6 weken en dat ik die nog niet een heel weekend achter kon laten. Dit had ik niet moeten doen. ‘Oh, hebben jullie kinderen?’ was de vraag die volgde. En voor ik het wist, stond ik weer een half uur te luisteren en te praten over huilbaby’s, slechte eters en slapeloze nachten.

Op naar het volgende groepje mensen. Ik raak met een vrouw aan de praat en het gaat een poosje goed, totdat ze vraagt of ik kinderen heb. Zelf wilde ze geen kinderen dus ik dacht dat is mooi, dan zijn we hier snel over uitgepraat. Om het onderwerp af te ronden zeg ik haar nog dat ik het zelf altijd heel vervelend vond (toen we nog geen kinderen hadden) dat mensen over niks anders konden praten dan over de kinderen, waarop ze zegt dat al haar vrienden kinderen hebben en dat zij daar totaal geen moeite mee heeft. Gevolg was dat ze vrolijk verder vroeg naar mijn kroost en dat ik er ook weer vol trots over heb staan vertellen.

Later sta ik bij een kapster van 26 jaar, zonder kinderen. We hadden het over het kappersvak totdat iemand zijn grote mond ertussen slaat en vraagt of ze bij een kinderkapper werkt. En zo werden er weer allerlei verhalen bovengehaald over kinderen die zij had geknipt en andere mensen (onderwie ikzelf) deelden weer hun ervaringen over ‘ de kinderen bij de kapper’.

En zo was mijn avond gevuld met bijna alleen maar gesprekken over ‘de kinderen’.
Toch heb ik deze avond als heel gezellig ervaren.. Er is constant gepraat en gelachen. De conclusie is dat als je kinderen hebt, je altijd gespreksstof blijkt te hebben en er nooit een stilte hoeft te vallen.