Er zíjn grenzen (1)

Laatst droomde ik dat ik weer in Zuid Amerika was. In een van die landen met tropische regenwouden, brede rivieren, muskieten, indianen en opzwepende sambamuziek. Maar ook een land, waarvan de bevolking jarenlang heeft moeten zuchten onder het regime van een meedogenloze dictator. Zo’n klootzak zonder scrupules zeg maar, die overal lak aan heeft. Edoch, eindelijk is er dan een democratisch gekozen president aan de macht gekomen. En ik, ik ben als correspondent voor het weekblad Ex-Press, als een van de eerste westerse journalisten uitgenodigd om hem te interviewen!

Ruimschoots op tijd voor mijn afspraak, meld ik mij aan bij de portier van het presidentiële paleis van de nieuwbakken president Julio Garcia. Even later zit ik, met mijn taperecorder en schrijfmap in de aanslag, in een kamertje geduldig te wachten op de komst van Garcia. Bij zijn binnenkomst geeft hij mij een hand, en vraagt met zachte stem hoe het met mij gaat. Kijk, denk ik, dat is nou eens een geschikte peer.

Het gesprek gaat eigenlijk alleen maar over de Garcia’s plannen, waarmee hij het economisch beleid van zijn land drastisch wil gaan hervormen. Armoede en analfabetisme onder de bevolking moeten met de grootste prioriteit worden aangepakt, dicteert hij. Dat dit ten koste zal gaan van enige welvaart van de rijke bovenlaag, neemt hij op de koop toe. De president is stellig in zijn streven. Mijn vraag of hij niet bang is voor een coup, zoals een tijdje geleden in Chili, wuift hij gewoon weg. “We hebben voldoende draagvlak in binnen- en buitenland,” meent hij. Ikzelf waag het te betwijfelen, maar daar heeft hij geen boodschap aan. “De tijd zal het leren, jongeman. Laat ik het zo zeggen; er is wat mij betreft gewoon geen andere optie,” besluit Garcia. Daarmee is de kous, en het gesprek wat hem betreft afgelopen. We nemen afscheid en ik loop nog even de stad in. Ik spreek nog enkele mensen op straat aan, maar hier en daar proef ik toch enige spanning. Niet iedereen is er gerust op dat de weg, zoals Garcia die met zijn regering is ingeslagen tot succes zal leiden. Eenmaal terug op mijn hotelkamer begin ik mijn notities alvast uit te werken.

De volgende morgen schrik ik wakker. Vanaf de straat dringt het geluid van geweerschoten en ontploffingen mijn hotelkamer binnen. Vliegtuigen scheren rakelings over de stad. Ik spring uit bed, zet de radio aan, en luister naar de berichten. Nog sneller dan verwacht heeft het leger een staatsgreep in gang gezet! De nieuwslezer meldt dat generaal Villa zojuist de macht heeft gegrepen. President Garcia is afgezet, en bovendien hebben ze hem maar meteen geëxecuteerd! Verbijstert luister ik naar het nieuws. Buitenlanders worden aangeraden om zo snel mogelijk het land te verlaten.