Er is iets veranderd in mijn leven en ik begrijp het nog niet helemaal. Ergens ben ik het leuk gaan vinden. Gefröbel en gepriegel in de achtertuin. Tot mijn knieën baggerend in de modder. Gravend, wroetend. Mopperend. Soms een uitroep latend van schrik, ergernis, of blijdschap. Deze zomer zijn tuin en ik elkaar beter gaan begrijpen. Onze liefde, evenals de vele struiken en planten, bloeit.

Vooraan, bij de vijver waarin statige goudwindes in en uit de waterval springen, huizen de keramieken bloempotten. Gevuld met gekleurd spul, petunia’s naast paarsroze margrietachtigen. Dat is overigens nog wel even een dingetje: hoewel ik het vak Latijn tijdens de opleiding medisch secretaresse en doktersassistente glansrijk beheerste, lukt dat met de plantennamen niet. Mea culpa.

Ergens achter in het groene paradijs, bovenop de plek waar ooit een boom woonde maar die werd ge-je-weet-welt, heb ik een speciekuip gevuld met lavendel, salie en verschillende kleuren en soorten hang petunia’s. Na enkele malen begieteren is er een ware bloemenwaterval ontstaan.

Ooit vond ik een half dode verdwaalde lelie, gooide haar in de sloot. Een briljante actie want inmiddels bezit ik een goudgeel bloeiend schuilhoekje in het water, naast de steiger, ten behoeve van asielzoekende gevleugelde passanten zoals meerkoetjes en eendjes.

Het zevenblad en het pispotkruid aan de slootzijde hebben de handdoek in de ring gegooid, even na de maand juli, toen duidelijk werd dat ik niet voor een blad te vangen was. Tweemaal de grond flink omgespit en vervolgens heb ik  elke week ieder klein sprietje letterlijk de nek omgedraaid. Het betekende een totale depressie voor het zevenblad plus het einde van groep pispot. Resultaat:  niet alleen een groene maar ook een mentale overwinning.

Ik kan de paden op. Want weer zichtbaar. Rond de boom. Onze je-weet-wel-stronk. Tussen de kruipgoedjes door, die de transplantatie van vochtige vijvergrond naar nattige bosgrond hebben overleefd. Mijn vriendinnen Hortensia, her en der lukraak neergezet en met af en toe een beetje mest groeien zich dankbaar omhoog.

De schutting, ooit een grensgeval, is begroeid met klimop, wilde wingerd, kamperfoelie en passieflora. De spiegel, die we aan het begin van het seizoen tussen het jonge groen hebben opgehangen, is inmiddels overwoekerd en weerspiegelt onze groei.

Iedere dag is een kleurig feestje. Ik geniet van en ben dankbaar voor hetgeen de aarde, de lucht en het licht mij geven. Los van eigen inspanning. Het zonlicht speelt met mijn tuinbewoners, geeft hen telkens een ander gezicht. Het leven in en om de tuin biedt een eindeloos perspectief. Het is ook therapeutisch: tuinieren geeft lucht in drukke tijden. Prettig om stress kwijt te raken door het poeren met mijn blote vingers in de grond.
Even aarden. Héérlijk.

Categorieën: Algemeen

Odette

Overtuigd twijfelaar. Boetseert woordjes tot sprekende beelden.

7 reacties

Mien · 16 oktober 2014 op 08:11

Een euforische uiting van een je-weet-wel-column. Ik kan me vergissen, maar is de bloem die je beschrijft wellicht een [b][url=http://www.tuinadvies.be/foto/wilde%201.jpg]zonnehoed[/url][/b]? Aan het einde van de column heb je me. Het filosofische hė, dat vermag ik. En dan nog een taaldingetje waar ik over twijfel maar geen antwoord op weet / kan vinden. Is het nu bloeit of bloeien in de eerste alinea? Of kan het allebei? Een smiley voor degene die daar een goed onderbouwd antwoord op heeft.

    Mien · 16 oktober 2014 op 09:09

    Nog vergeten. De titel vind ik goed gevonden. Je laat met deze column iets moois na voor de lezers. :yes:

    Janina · 16 oktober 2014 op 09:09

    Bloeit. Want de zin is ‘onze liefde bloeit’. Alleen de tussenzin klopt dus eigenlijk niet (want de planten bloeien). Denk ik. Suggestie: ‘Onze liefde bloeit, zoals de vele struiken en planten bloeien.’

    Ik vind het een mooie column. Houd zelf ook erg van tuinieren en krijg alweer zin in het nieuwe tuinseizoen als ik dit zo lees :pumpkin: :yes:

Meralixe · 16 oktober 2014 op 09:33

’t Is wel een rare ‘herfstcolumn.’
Ik heb totaal geen groene vingers maar ben hartstikke jaloers op mensen die rust vinden in hun tuin. Toch een eigenaardigheidje of misschien wel een tip voor volgend jaar. Ik lees nergens iets over groenten. Sla en tomaten en boontjes van eigen kweek klinkt als een overwinning op de boze wereld.

Graag gelezen maar toch opletten voor het opsommende durf ik te zeggen. 🙂

Ferrara · 17 oktober 2014 op 16:53

Even aarden … mooie zin. Erfgoed? Ik lees daar nog iets anders in. Appeltje valt niet ver van de boom … toch?
Fijn je weer te lezen.

evil-ine · 18 oktober 2014 op 13:19

Warm bescheven, de liefde voor de natuur komt mooi over. Je bewoordingen en zinnen zijn fijn ‘geboetseerd’, sfeervol.

Odette · 24 oktober 2014 op 12:42

Wat een fijne reacties. Ik schaam me, was vergeten dat ik gepost had. Alles te maken met mn eerste vliegreis afgelopen week.

Ferrara, gij snapt ‘m tot in de essentie. Dank.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder