Bij het woord ‘Madonna’ raakt mijn brein even in verwarring. Ik die, vele musea bezoek en bezocht heb, heb werkelijk niets met Madonna’s als afbeelding. Ik denk aan de Zwarte Madonna, de naam van een gebouw in het centrum van Den Haag.
Ik heb ook niets met de, inmiddels bijna bejaarde, zangeres Madonna. Een ‘icoon’ wordt zij genoemd, maar niet door mij.
Het heilige aan afgebeelde madonna’s en zelfs het standaard knielen van kerkgangers voor een madonna beeld, zegt mij niets meer! ‘Niets meer?’, precies!
Hoe mooi een afbeelding ook kan zijn, hoe oud het is en wie de afbeelding heeft gemaakt, het doet mij niets meer! Een kaasrje branden, knielen en een kruisje slaan, het vertrouwen op een zelf gevormd mensbeeld en daarbij soms ook nog huilen en huilen. Stil!, het is een kerk, het huis van god?
Ach, het is mijn persoonlijk beleving van de madonna aanbidders. Nu wacht ik buiten en mijn mede reizigers gaan dit gebouw in.
Zo, bezocht ik jaren geleden een kerk in Guatemala, waar je geen foto’s mag maken. Het tafereel van biddende, cola drinkende en daarna boeren latende mensen was een wonderlijk schouwspel. De rijkdom van de kerk spatte van de muren. Buiten ontmoette ik de armoede.
Toch, bezit ik een schitterend boek in groot formaat en enkele in klein formaat met mooie, schitterende afbeeldingen, waar ik zo af en toe even in blader. Wie was nu de eerste die besloot – op basis van verhalen- madonna’s te gaan afbeelden en deze als een heilige te laten aanbidden, vraag ik me dan af.
Belangrijk voor u om te weten als ColumnX’er? Dat is aan u!
0 reacties