Het loopt tegen achten en ik begin honger te krijgen. Gemakzuchtig als ik ben schuif ik een pizza in de oven. Mijn plan om alleen nog maar gezonde dingen te eten heeft het precies twee dagen volgehouden. Ik zie in gedachten de krantenkoppen al: [i]Chagrijnig meisje van nog geen 50 kilo overlijdt na zoveelste pizzadiner![/i] Alles uit het leven halen noemen ze dat, geloof ik. Voor zover er iets in zit. In afwachting van het automatisch gereedkomen van mijn culinaire hoogstandje zet ik een cd van mijn favoriete band op. Veel te lang geleden. Door al dat nietsdoen van de laatste tijd ben ik ongemerkt mezelf compleet voorbij gehold. Veel te veel uren apathie, lethargie, indolentie. En wat levert het op? Twee lange broeken die niet meer dicht kunnen en een pesthumeur. En dan is vandaag ook alweer bijna voorbij. Ik kan net zo goed vroeg naar bed gaan, want vanavond wordt het toch niets meer.
Met de te kleine pizza, twee glazen sap en een bakje yoghurt achter de kiezen is het tijd voor de volgende gang: koffie met de drie overgebleven koekjes. De rest van de rol heeft de avond niet eens gehaald. De mueslirepen met chocola trouwens ook niet, of die appel die er nog iets van moest maken. Maar ondanks alle calorieën, verzadigde en onverzadigde vetten, koolhydraten, suikers en vitaminen houd ik het energieniveau van een gepensioneerde luiaard en de lichaamstemperatuur van een onderkoelde ijskast.
Een beetje beweging zou mijn bloedsomloop wel weer aanwakkeren. Wat is er ook al weer gebeurd met mijn voornemen om iedere morgen te gaan hardlopen? De eerste keer dat ik eraan dacht had ik geen sportkleren. De tweede keer was het 27 graden en had ik het al warm als ik stilzat. De derde keer was het 12 graden en had ik het al koud als ik stilzat. Alle overige ochtenden die een poging in hadden moeten houden, ben ik het met mijn duffe kop glad vergeten.
In gedachten ben ik een succesvolle jonge vrouw met een scherpe geest in een fit lichaam. In werkelijkheid ben ik een hopeloze slak met een wollige geest in een futloos lichaam. Het wordt tijd dat ik dat lichaam en die geest eens ga voeden met meer dan alleen mooie plannen. Daarom beter ik morgen mijn leven. Op naar de zoveelste doelloze nieuwe start! Maar eerst even een lekkere kop thee.
10 reacties
WritersBlocq · 29 april 2007 op 21:16
Goed geschreven Vijfje, lekker vlot.
En sporten? Niet doen! Ik begin een buik te krijgen van het bier dat na het sporten door mijn keel glijdt, echt vreselijk (lekker). Af en toe komen er ook nog vette happen voorbij, en beleefd als ik ben kan ik die uiteraard niet weigeren. Fout fout fout dat sporten, het is allemaal gedoe.
KawaSutra · 29 april 2007 op 21:26
Leuke column. Succes gewenst, of is dat te voorbarig? 😀
DriekOplopers · 29 april 2007 op 22:03
Uitstekend geschreven verhaal, met een gezonde dosis zelfspot. Daar hou ik van.
Ik vind je een aanwinst hier. Absoluut!
arta · 29 april 2007 op 23:07
[quote]De eerste keer dat ik eraan dacht had ik geen sportkleren. De tweede keer was het 27 graden en had ik het al warm als ik stilzat. De derde keer was het 12 graden en had ik het al koud als ik stilzat.[/quote]
Oftewel: je hebt gewoon geen zin, dus niet doen dan!! Alhoewel WB’s biertjes achteraf wel weer aanlokkelijk klinken…
Leuk geschreven, Quinn!
delta75 · 29 april 2007 op 23:13
ach, maak je niet dik!
Vrouwen en hun lichaam :eh: snap het niet!
😆
pepe · 30 april 2007 op 09:44
[quote]In gedachten ben ik een succesvolle jonge vrouw met een scherpe geest in een fit lichaam. In werkelijkheid ben ik een hopeloze slak met een wollige geest in een futloos lichaam.[/quote]
Voor een hopeloze slak met een wollige geest, schrijf je wel een aardige column.
Blijf maar lekker wie je bent, maar vooral blijf hier schrijven;-)
Toch zeker wel iets lekkers genomen bij die kop thee?
klapdoos · 30 april 2007 op 15:55
Laat je niet mesjogge maken door al die advertenties en make over programma’s, blijf lekker jezelf, zolang jij jezelf nog goed genoeg voelt om ons met dit soort heerlijke verhalen te vermaken, zou ik zeggen, blijf vooral jezelf….
groet van een eeuwig lijnende leny
Dees · 30 april 2007 op 18:33
Ik vind het heerlijk geschreven. Meer als succesvolle jonge vrouw met een scherpe geest (het lichaam doet er in lettertjes niet zoveel toe), dan als hopeloze, wollige slak 😉
pally · 30 april 2007 op 18:35
Geinig geschreven met een lekker vette dosis zelfspot.
Blijf vooral columns schrijven, veel belangrijker en ook een sport. Je bent er nog goed in ook.
groet van Pally
Mup · 1 mei 2007 op 16:34
Ben ook aan het sporten geslagen, maar had zoveel spierpijn dat het gewoon niet gezond kon zijn, pittig stuk, weinig wolligs aan hoor,
Groet Mup.