Euroverlakkerij

Sinds de invoering van de euro in 1995 is mij één ding duidelijk geworden; de Eurofreaks speldden ons maar wat op de mouw. Ik heb het zelf gecheckt en herbeleefde een week van september 1994. Een blik in het dagboek van mijn vrouw vertelde me precies wat ik doen moest en hoeveel guldens we toen hebben uitgegeven. Het was mooi weer toen en we zaten meer dan eens op terrasjes die week.
Ook nu doen we dat weer, eten in een gezellig restaurant en laten ons per taxi naar huis brengen. We gaan opnieuw naar de Efteling, maar nu met onze eigen kleinkinderen. Dat blijken eigentijdse verwende mensjes te zijn, vergeleken met de neefjes van destijds. Toch proberen we qua traktaties welvaartsniveau 1994 vast te houden. Ze protesteren hiertegen en chanteren ons; ze dreigen met een minder leuke dag. Op het einde van het sprookjesgebeuren heb ik meer euro’s uitgegeven dan guldens toen. Ik word fanatiek, wip binnen bij de sigarettenboer en koop een pakje Caballero om de prijs te weten, immers ik ben gestopt ondertussen. Hij kende me nog.
Zo kocht mijn vrouw een fles Coebergh en maakte weer ijsklontjes, de jenever die ik drink is nog dezelfde. Wel goed verrekenen, ik drink meer nu.
Na nog wat speurwerk naar de premie van de ziektekostenverzekering en de energiekosten van destijds, tekent zich reeds af wat ik vermoedde, ik kan het einde van de week bijna niet afwachten. Nog even tanken, om het plaatje compleet te maken.

De laatste tik op de + toets van de calculator brengt duidelijkheid; voor dat weekje 94 heb ik zelfs meer euro’s uitgegeven dan guldens toen.
In waarde hebben we vlot 225% meer betaald in pakweg 16 jaar! Dat is 14 % prijsstijging per jaar. Of 14% inflatie, als ik het afzet tegen mijn huidige diepgevroren pensioen, gloeiende, gloeiende afzetterij!
Over pissig gesproken; waar zijn die Eurofreaks van toen, die zeker wisten dat ons toilettarrief eerder van een kwartje naar tien eurocent zou gaan. Voelen ze al nattigheid, nu ze een halve euro moeten dokken voor hun plas? Het pilsje op het terras zou weleens van een gulden zeventig naar tachtig eurocent kunnen gaan, voorspelden ze toen, in hun respectafdwingende futurologenwijsheid.
‘Nu, Eurofreak, luister-!- nu kost datzelfde pilsje 3 euro, ofwel zes gulden zestig, een stijging van 23% per jaar!’
Over de eethuisjes hoef ik het al helemaal niet te hebben. Of toch, omdat het zoveel duidelijk maakt; een tournedos toen kostte 17 gulden en nu 21 euro. Hij was nog petieterig ook, één euro per muizenhap.

‘Ja maar, kleding is goedkoper geworden en schoenen ’, hoor ik ze al tegenwerpen, de freaks. Het moeten stuiptrekkingen zijn.
‘Luister freak, ik ben met pensioen en heb mijn ‘van Bommels’ aan de wilgen gehangen, ingeruild voor klompen. En Eurofreak, ik heb genoeg aan één net pak, voor rouw en trouw en om in tentoongesteld te worden straks, horizontaal. Die goedkope dingen freak, die zitten niet in mijn mandje. Daarin zitten de dure dingen in en de erg dure, mede omdat ik me zo erger, freaks, aan jullie, met je mandje van 2,5% inflatie, 14% zul je bedoelen!
Ik vraag me af hoe mijn kinderen zich moeten voelen, met een pensioenopbouw die helemaal niets meer garandeert en banen die geen enkele vastigheid meer bieden. Hard werken moeten ze, en lang, allemaal voor hun vaste kosten en voor de Eurorentmeesters der Mediterrane landen, met hun Goldman Sachs brandmerk.
Die manipulators kunnen beter oppassen, anders is straks het Malieveld honderd keer te klein! Als ongeleide projectielen schieten mijn gifpijlen nog even alle kanten op, maar treffen niets of niemand.

Dan gebeurt er iets vreemds met me. Ik snuit mijn neus en veeg wat imaginaire schuim van mijn lippen. Het is alsof ik me heb overgegeven. Alsof een ander deel van me plotseling een besluit heeft genomen, waarvan ik weet dat het vast staat, onwrikbaar vast. Hèhè, het geeft ook rust.
En wat voor een besluit? Het besluit dat ik op het referendum straks, de laatste mogelijkheid om onze democratie te herwinnen, zal stemmen vóór de herinvoering van de gulden.
Daarna wil ik voortvarend terug naar de welvaart van 1963 of zo. Weer heerlijke aardbeienjam maken van des buurman oogst en hij pruimenjam van de onze. Een voorwaarde stel ik wel; we delen die welvaart met de hele wereldbevolking. Maar nu echt! Een kleinigheid toch? Die globe trouwens, waar we te gast zijn en die we al zo lang geselen, is ook aan rust toe.
Een paar miljonairs houden we desnoods nog aan, waaronder enkele bonusbankiers en Eurofreaks. Verder een paar bekende Nederlanders en hun main-stream journalisten. In een soort openlucht museum plaatsen we ze. Ik stel de Alexanderpolder voor als locatie, dat is een prachtige metafoor voor ‘dieptepunt’. Of toch liever wassen beelden? Het is wel veiliger.

Ik heb nog vier zilveren rijksdaalders in huis. Ik zoek ze op en neem ze ter hand. Ik geniet van het geluid van de elkaar rakende schijven, het rijke, uitgestorven geluid van de vorige eeuw. Daar kan mijn kleindochter straks vast haar werkpaard van laten beslaan. Ik zie alles helder nu, ik ben een occupier.