Bij alle geweld wil ik het waarom begrijpen. Met alle geweld probeer ik en heb ik geprobeerd het te begrijpen! Mensen die anderen naar het leven staan en op een mooie dag afspreken om met elkaar een paar dagen in vrede te leven. Bijzonder én vreemd. Elkaars maatjes doden en dan twee dagen samen kerstdagen vieren met een glaasje wijn en een sigaretje erbij. Zoals bij ‘Het wonder van Niemandsland.’ Soldaten in de Eerste Wereldoorlog wensen hun tegenstanders prettige feestdagen en laten elkaar foto’s van hun gezinnetje zien. Om dan na het drinken, roken en de laatste groet, terug naar de beginstelling te lopen en verder te gaan met het aan hun bajonet rijgen van die tegenstanders. Ik kon daar toen als klein manneke niet met mijn petje bij en eigenlijk nu nog steeds niet.
Ik heb eens iets gelezen over het ‘Stockholmsyndroom.’ Misschien niet echt te vergelijken met een tijdelijke wapenstilstand tijdens een oorlog maar toch op zijn minst merkwaardig. Gegijzelde personen die sympathie en respect krijgen voor hun gijzelnemers. Zelfs nadat die gijzelnemers andere gegijzelden hadden gedood. Het verhaal van Patricia Hearst en haar gijzelnemers bij een bankoveral is daardoor erg bekend geworden. Bij de treinkapingen door Molukse jongeren in Nederland zijn er ook gevallen van het ‘Stockholmsyndroom’ bekend.
In de gevangenis liep ik tien jaar tussen de boeven rond. Criminelen die mensen beroofd of vermoord hadden. Wanneer ik een geweldadige gedetineerde betrap op het in bezit hebben van verdovende middelen ben ik de volgende op zijn lijstje. De man die in koelen bloede mensen had vermoord verbied ik om bij de laatste ronde naar een andere etage te lopen voor een boekje te ruilen met een andere gedetineerde. Boos roept hij naar me dat hij mijn huis, mijn bed en mij weet te wonen. Wanneer een beruchte messentrekker niet mag telefoneren omdat zijn oma al vier keer was gestorven die week zal mijn volledige familie wel eens hele donkere en nare feestdagen gaan meemaken.
Bij de wekelijkse fitnessmiddag, samen met een Joegoslavische huurmoordenaar, duwen we om en om de stang met gewichten omhoog. Bij elke volgende beurt bankdrukken doen we er een schijfje van vijf bij. Totdat we elkaar bij de laatste herhalingen bij de laatste centimeters moeten helpen om de gewichten omhoog te duwen. Ik heb bij mijn gestreepte en geblokte trainingsmaatje al eens drugs gevonden en heb hem al eens teruggefloten bij de laatste ronde.
Bij mijn laatste herhaling liggend op mijn rug zou ik het zonder zijn hulp niet redden. Geconcentreerd staat de gespierde Joegoslaaf achter me. Zijn armen boven me.
Hij drukt de stang voorzichtig mee omhoog zodat de zware gewichten veilig boven me op de steunen van de halterbank terechtkomen.
‘Paran dobro prijatelj!’
9 reacties
Mien · 13 december 2010 op 07:56
De enige manier om van dit syndroom af te komen is de kat van de stokvis losmaken.
Je kunt natuurlijk ook van het syndroom een synthese maken, maar of dat een oplossing biedt?
Mien Zweistein
sylvia1 · 13 december 2010 op 08:07
Altijd spannend om te lezen over je werk tussen gewelddadige (met 2 d’s) gevangenen. Dat je het nu koppelt aan sympathie voor vijanden vind ik origineel. De grens tussen vriend en vijand is inderdaad soms flinterdun. Die laatste zin… geen flauw idee!?
arta · 13 december 2010 op 09:09
Mooi!
In het midden zakt hij ietsjes in, maar dat einde… de spanning is door de regels voelbaar: Mooi!
Frans · 13 december 2010 op 09:40
Een heel apart kerstverhaal. Als ik goed heb gegoogled betekent paran dobro prijatelj even goede vrienden maar is dat even in de betekenis van gelijkwaardig of van tijdelijk?
SIMBA · 13 december 2010 op 10:23
Mooi Louiske!
pally · 13 december 2010 op 15:53
Ik vind dit mooi Louis ( qua inhoud dan, verder pietsje minder). Wat ik zo mooi vind, is dat je laat zien dat er altijd twee kanten zijn aan een mens. Zelfs aan de grootste misdadigers…Het zet mij ook aan het denken over mezelf. Misschien toeval dat het meestal aan de ‘goede’kant zit. Door verleden, aanleg etc. Voor hetzelfde geld zat ik in het gevang voor moord. Geen mens is m.i. ooit ergens te goed of te slecht voor…
Dat inzicht bracht jij weer even boven, bedankt.
groet van Pally
LouisP · 13 december 2010 op 16:54
Hoi,
‘k merk dat over een onderwerp schrijven wat me al heel lang en heel diep raakt moeilijk is om die vorm goed te krijgen. Het is eigenlijk gewoon als een ‘groot kleintje’ geschreven. Niet geschreven voor de punten maar gewoon voor het te schrijven…
bedankt voor het lezen en de reacties.
louis
trawant · 13 december 2010 op 20:33
Ik vind het laatste stukje spannend en fascinerend.
Daar had je verhaal van mij mogen beginnen.
En dan had ik vrder meegenomen willen worden in die intrigerende gevangenissamenleving, met veel couleur locale..!
De inleiding is een beetje obligaat..
Alleen al van dat bankdrukken met de Joegslaaf zou jij ( Louis) al een heel verhaal kunnen maken..
Avalanche · 14 december 2010 op 08:31
Wat stijl betreft anders dan ik van je gewend ben, maar daardoor niet minder mooi. Fascinerend verhaal.