Even uit mijn bol

Vandaag ben ik vrij. Dat heb ik gisteravond besloten, en nu ik wakker ben weet ik het zeker.
Een waar ‘american beauty’ gevoel besluipt me. Eigenlijk kan ik gewoon alles doen wat ik maar wil, waarom zou ik mij eeuwig laten opsluiten in een vaste routine?
Vandaag geen werk, niet schoonmaken, niet boodschappen doen en geen reklames kijken, telkens hinderlijk verstoord door de programma’s die er af en toe tussen sluipen. Vandaag ga ik even uit mijn bol. Maar eerst draai ik me nog even om.

Rond een uur of half 12 spring ik mijn bed uit, trek twee verschillende sokken uit de kast, een sweater met een capuchon die ik sinds mijn
pubertijd niet meer gedragen heb, een broek die harder vloekt dan een bouwvakker op maandagochtend en een vishoedje met bijbehorend aas erop. Ik ben er helemaal klaar voor!

Lachend loop ik over straat met mijn vernieuwde vrijheid onder mijn arm. Vrolijk stoot ik bij het voorbijgaan een oude dame aan, die door mijn uiting van gelukzaligheid naast het trottoir beland. Ik loop fier door, onwillend een sprakeltje tijd aan iemand anders te willen besteden dan aan mezelf. De noodzaak is hier ook niet toe, uit mijn ooghoeken zie ik een grote auto haar al tegemoet rijden, ongetwijfeld om het gevallen dametje een bandje toe te steken.

Na een uurtje met een, vanuit de geestelijke gezondheidszorg gezien, dubieuze glimlach rond te hebben gelopen, sta ik stil. ‘Wat zal ik eens gaan doen’, hoor ik mezelf kakelen. Mijn maag geeft direct antwoord. Nu ben ik niet zo best in het vertalen van de maagtaal, maar meestal zeikt hij alleen als er voedsel gezocht moet worden.

Om mijn vrijheidsstatus verder te onderstrepen, wil ik bij de McDonalds eten. De McDonalds is mijn utopia van vrijheid. Als je bij de McDonalds eet heb je schijt aan wat de wereld van je denkt. Het enige wat een grotere ‘fuck you’ aan de wereld laat zien, is schijten in de ballenbak op je vijfendertigste, maar dat terzijde.

Aangekomen bij de McDonalds zoek ik de eerste de beste dienaar van de gouden boog op. De gouden boog is in deze wereld even machtig als het boze oog, Sauron van The Lord of The Rings. De overeenkomsten houden daar niet op, zo staat zowel het boze oog als de gouden boog op een paal en hebben ze allebei orken in dienst. ‘Goeiemiddag’ gromt de puisterige ork, die een sterke gelijkenis oproept van een onderbetaald 16-jarig jochie. ‘Goeiessmoruggeess’roep ik, in een poging mijn enthousiasme niet onder stoelen of banken te steken. ‘Ik wil graag ontbijten he’. Een listige glimlach bevuilt het gezicht van de dienaar. ‘Sjorrie menjeer, maar u kunt niet ontbijten’. ‘Wedden dat ik dat kan? Ik ben namelijk net uit bed gekomen’ probeer ik nog uit te leggen. ‘Het is al half twee menjeer, wij verkopen geen ontbijt meer’ zucht de ork in een poging menselijke trekjes na te bootsen.

Ontredderd keer ik huiswaarts, trek mijn zorgvuldig uitgezocht ensemble weer uit, mijn huispak aan en zet burgelijk tell sell aan. Als je niet eens meer zelf mag beslissen wanneer je ontbijt, dan is vrijheid toch echt onmogelijk geworden.