Ex-liefde

‘Mijn hart klopt niet meer voor jou.’

Hij stond aan mijn graf, toen hij die woorden uitsprak. Het werd weer ijzig stil op het kerkhof, alleen de wind zong af en toe haar klaaglied. De kale boomtoppen vingen het akelige gezang op. Hij had geen bloemen meegenomen. Vroeger, toen hij thuiskwam en zijn thuis nog mijn thuis was, nam hij vaak bloemen mee. Op mijn zerk lag één roos, die niet de zijne was. Ik hoopte dat hij er me ook een zou geven, uit nostalgie, maar aan zijn houding kon je zien dat hij dat allesbehalve van plan was. Het kon hem geen barst schelen. Hij gooide de roos niet weg, maar liet ze liggen. Geen sprake van jaloezie. Ze had niks betekenis. Niet meer.

‘Ik kom je nooit meer opzoeken en verwacht van jou hetzelfde. Misschien zie ik je nog eens in mijn dromen, maar ik hoop, en dat meen ik, dat je daar even dood zal zijn als hier en nu.’

Hij huilde niet. Zijn lippen bewoog hij subtiel, zoals al zijn bewegingen, die hij met voorbedachte rade maakte. Zijn stem onthulde ook geen ingehouden woede. Hij praatte op een serene toon. Neutraal. Zo kende ik hem niet. Ooit fluisterde hij zeemzoete zinnen, die diep vanuit zijn borstkas weerklonken. Daar bleef niks van over. De koelte waarmee hij sprak, was killer dan de telkens terugkerende stilte die tussen ons viel. Hij verbrak ze een laatste keer:

‘De scheidingspapieren regel ik via mijn advocaat. Ik raad je aan hetzelfde te doen.’

Hij was uitgepraat, had zijn mededeling gedaan en daarmee was de kous af. Alsof het zakelijk was. Hij stond aan mijn graf en ik stond naast hem. Hij liet me radeloos achter. Ik kon niks meer zeggen, noch doen. Ik was levenloos. En hij was vervreemd van me. Dat benadrukte hij toen hij zonder één blik uit het zicht verdween, alsof ik niet meer dan onbestaand was. Nooit had ik me zo leeg gevoeld. Na het besef belde ik mijn advocaat. Met een hese, haast onhoorbare stem vertelde ik hem het verdict: Ex-liefde is de tweede Dood.