Familiebedrijf

Wie heden ten dage de enorme vloot vrachtwagens van Transportbedrijf Jansen in Dirkswoud aanschouwt kan zich moeilijk voorstellen dat de firma ooit door louter toeval ontstaan is. Toch is dat wel degelijk het geval. Want toen Bert Jansen in 1963 besloot in plaats van een gewone Opel Kadett een Opel Kadett stationcar aan te schaffen, speelde de grotere bagageruimte van laatstgenoemde geen enkele rol. Nee, Bert had, in een blaadje dat in de wachtkamer van de tandarts lag, een artikel over aerodynamica gelezen waarin stond dat een stationcar stroomlijntechnisch gunstiger gevormd was [Kamm-effect] dan het meer gebruikelijke sedanmodel. Daardoor viel de topsnelheid ruim anderhalve kilometer hoger, en – nog belangrijker – het benzineverbruik bijna twee procent lager uit. En Bert wilde geen dief van zijn eigen portemonnee zijn. De inmiddels achtenzeventigjarige oprichter van Transportbedrijf Jansen zegt daar nu over: ‘Ach, in de praktijk merkte je er niets van, van die hogere topsnelheid en dat lagere benzineverbruik, maar als je dan naast een gewone Opel Kadett voor het stoplicht stond te wachten dacht je: Haha sufferd, mijn stationcar heeft lekker een hogere topsnelheid en een lager benzineverbruik, en dat gaf je dan een fijn gevoel.’

Op een dag kocht Bert’s buurman een nieuwe koelkast en wilde de oude – die nog best goed was – naar zijn schoonzuster brengen omdat die een koelkast had die kuren vertoonde, maar hij bleek niet in de auto te passen. Bert bood hierop aan de koelkast in zijn stationcar te vervoeren: ‘Hij ging er makkelijk in. Aan alle kanten was er nog genoeg speelruimte over. Er hadden best bijvoorbeeld nog een paar ingeklapte tuinstoelen bij gekund, of twee of drie strijkplanken.’

Nadat hij de koelkast bij de schoonzus had afgeleverd drukte de buurman Bert een rijksdaalder in de hand. Was dat het eureka-moment waarop hij besefte dat hij met het vervoeren van dingen geld kon verdienen? ‘Nee, dat kwam pas een paar maanden later. De buurman had een nieuwe wasmachine gekocht en wilde de oude – die nog best goed was – aan zijn schoonzus geven. En toen heb ik die wasmachine in mijn stationcar naar haar toe gebracht en kreeg weer een rijksdaalder. Een paar dagen daarna stond er een man voor de deur die een eindje verderop in de straat woonde. Hij had ook een wasmachine die ergens heen moest en had van m’n buurman gehoord dat die in mijn stationcar paste.’

Vanaf dat moment begon het balletje zeg maar te rollen. Toch duurde het nog verscheidene jaren voordat Bert zijn baan op de administratie van een papiergroothandel opzegde en zijn eigen transportbedrijfje begon. Maar daarna ging het snel: de stationcar maakte plaats voor een bestelbus, de bestelbus werd een kleine vrachtwagen (‘met nog gewoon enkele achterwielen, dus geen dubbele’) en in 1970 bestond zijn wagenpark al uit vijf tientonners (met dubbele achterwielen). Toen zoon Gert in 1998 de dagelijkse leiding van het bedrijf overnam waren er 57 in gebruik en inmiddels zijn dat er 92. Gert streeft naar 100. En daarna? ‘Wie zal het zeggen? Misschien wel 250, zuh skai is zuh limit! Er zullen tenslotte altijd dingen vervoerd moeten worden en waarom dan niet door ons?’