Familievete in voornaamwoordland

Lief bezittelijk voornaamwoord, waar ging het mis? Waarom word je door heidense barbaren tegenwoordig zo vaak ingeruild voor het veel minder tot de verbeelding sprekende persoonlijk voornaamwoord? In een maatschappij waarin individualisme en bezit zo’n belangrijke plaats innemen, word jij, degene die de bezittingen toekent, juist veronachtzaamd. Het is natuurlijk al langere tijd een trend om de zogenaamde ‘sms taal’ toe te passen. Maar het feit dat jij hier wars van bent mag toch geen reden zijn om je hele familie vrijwel totaal in het verdomhoekje te drukken? Want broertje mijn (bijnaam m’n) heeft toch niets misdaan? Toch wordt hij steeds frequenter ingewisseld voor me, het vervelende zoontje van de familie persoonlijk voornaamwoord. Ditzelfde geldt voor jouw of zijn, ook al zulke goedzakken die het onderspit dreigen te delven tegen hun kwaadaardige stand-ins jou en ze. Waren jullie maar in Duitsland geboren, waar jullie naaste verwanten mein, dein, en ihr in perfecte harmonie leven met ich, du, en sie. Helaas krijgt het florerende familiebedrijf internationaal niet de erkenning die het verdient.

Maar is het dan louter misère wat de klok slaat? Toch niet helemaal. Het enige springlevende lid van de bedreigde voornaamsoort is hun. Waar alle andere takken van de stamboom van de familie bezittelijk voornaamwoord door overwoekering dreigen af te sterven, is hun in volle bloei. Hun is de vaandeldrager der bezittelijk voornaamwoorden, het populairste jongetje van de klas. Waar zijn broertjes en zusjes minder en minder in het spel voorkomen, duikt hun juist overal op. Maar wie denkt dat ons aller hun mijn hoop in bange dagen is, heeft het mis. Natuurlijk is het lovenswaardig dat hun zich fel verzet tegen de onderdrukking door de persoonlijke voornaamwoorden, maar hij overdrijft helaas nogal. Compensatie is verworden tot overcompensatie, en hun tot de Willem Holleeder in voornaamwoordenwereld. Pure onderdrukking en chantage van zijn soortgenoten ze en hen. En ofschoon u uit het voorgaande zou kunnen opmaken dat ik een intrinsieke afkeer heb van de persoonlijke voornaamwoorden, wil ik toch een lans breken voor deze twee sympathieke leden van de familie. Ze hebben nimmer iets misdaan, staan klaar waar het nodig is, en toch legt hun als een koekoek zijn eitjes in het nest van hen. Van jongs af aan indoctrineert hij de kinderen, die hij met zijn mooie praatjes tracht te overtuigen dat hij, en niet zijn van nature veel goedaardiger ‘vriendjes’ het aangewezen voornaamwoord is om in een zin te worden opgenomen. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk moet hun van stal worden gehaald wanneer er bezittingen moeten worden aangeduid, maar ik praat hier over de vervelende eigenschap dat hij zich profileert als onderwerp of lijdend voorwerp van de zin. Stop deze hooligan, voor het te laat is!

Nu weet ik dat het overgrote deel van de goede voornemens binnen een week in de prullenbak is verdwenen, maar ik doe toch een vriendelijk doch dringend verzoek aan eenieder: heb compassie met de minderbedeelden; geef alle noodruftigen eens een beetje meer aandacht. Laat 2008 de geschiedenis ingaan als het jaar van de wederopstanding der bezittelijk voornaamwoorden!