Het is een verhouding die zich op vele manieren kan ontwikkelen. Als je naar de doorsnee Amerikaanse Feel Good serie kijkt zijn moeder en dochter de beste vriendinnen. De vrouw waar de dochter zich eigenlijk tegen af zou moeten zetten is in deze series juist het tegenovergestelde. Bij mij thuis ging het er anders aan toe dan in deze sprookjes werd gesuggereerd. Verstoord gezin in mijn vroege jaren waardoor moeder/dochter relatie `lichtelijk´ is aangetast. Toen ik ouder werd ging het van kwaad tot erger. Nadat ik het huis uit ging bleek dat onze verhoudingen duidelijk zijn verstoord. Er is een competitie tussen mij en mijn moeder en ik zal deze hoe dan ook moeten verliezen. Het is moeilijk om de verstandige weg te kiezen en je hoofd te moeten buigen voor iemand. Maar als het je moeder is die niet wil toegeven, zal je wel moeten. Mijn moeder, die zelf psycholoog is, zou moeten begrijpen dat ik jonger ben en dat zij zich dus volwassen moet opstellen maar dit zie ik, jammer genoeg, in de nabije toekomst nog niet gebeuren.
Ik heb jaren lang naar de Amerikaanse Feel Good series gekeken en altijd met het verlangen om ook zo´n persoonlijke band met mijn eigen moeder te hebben. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor haar en haar moeder. Series zijn sprookjes, het zijn sprookjes bedacht door mensen die zelf ook problemen met de mensen om hun heen hebben, het is puur vermaak. Dat is ook niet zo moeilijk om te beseffen maar het blijft moeilijk om het zelf mee te maken
Ik weet dat elke moeder en dochter problemen hebben. Maar het raakt me toch, je bent er de hele dag mee bezig en het doet pijn. Ik vraag me soms af of ik ooit een normale moeder/dochter relatie zal krijgen. Het klinkt gefrustreerd en wanhopig maarja wat doe je als je een haat-liefde relatie hebt met de vrouw die jou het leven heeft gegeven.
4 reacties
Mosje · 25 januari 2008 op 15:16
Tja, wat doe je dan. Een psycholoog raadplegen zou ik denken, maar dat is in jouw geval misschien niet zo handig. Houd het maar op minder Amerikaanse tv-series kijken, daar knap je ook van op.
lagarto · 26 januari 2008 op 17:35
Een moeder/zoon relatie gaat ook nie altijd even gemakkelijk hoor. Sommige dingen die ik niet uit kan staan laat ik gewoon links mijn oor in en rechts eruit. Dan stoort het me niet, en ik haak weer aan op een later moment….gaat al jaahaaren goed. Heb je daar wat aan?
Sterkte Lagarto
Siebe · 26 januari 2008 op 18:44
Dochters zijn vrijwel per definitie slachtoffers van hun moeders. Alles wat moeders zelf nooit gedaan hebben, daar rekenen ze hun dochters op af. Of er is jaloezie op wat dochters wèl bereikt hebben in tegenstelling tot moeders. En dochters, die hebben een aangeboren neiging om aan de verwachtingen van hun moeders te willen voldoen.
‘Het zijn net mensen’ zal Joris Luijendijk wel weer zeggen maar dat is dus helemaal niet zo! Het zijn vrouwen!!
On a serious level: ik vind het einde van de column niet zo sterk. Je maakt niet echt een punt. Misschien is dat het idee ook wel juist maar dan kan het juist weer een gemiste kans zijn. De laatste vraag die je retorisch stelt te beantwoorden had je A: wellicht verder kunnen helpen maar B (van ‘belangrijker’): een mooier einde van de column kunnen geven.
Succes met zowel A als B.
gr.
S
PS: Zelf heb ik ooit eens gedate met een psychiater. Dat was al niet eenvoudig maar een psycholoog als moeder…..? Ohh mannnn……
Trukie · 27 januari 2008 op 00:40
Ooit naar “Kinderen geen bezwaar” gekeken? Botsen met humor maakt het leven dragelijker.
Voor een goede relatie zijn 2 meewerkende voorwerpen nodig. Anders is het alternatief een compromis. (Sprak de leek).
Je kaart een gewaagd onderwerp aan. Voor de durf alleen al is het een goede column.