Feessie?

Iedere maand is het weer raak. Tijd voor de polonaise van jarigen binnen de grootste unit van ons kantoor. Verjaren doen we natuurlijk allemaal. Maar wie kan er zeggen dat hij zo’n pakweg 180 gasten uitnodigt op zijn verjaardag? Nou bij deze unit zou dat dus ongeveer evenzo vaak per jaar plaats vinden. Dat is dus bijna iedere werkbare dag. Goede reden om de koppen bij elkaar te steken. Gedeelde smart mag dan halve smart zijn maar een gedeeld feest is bij ons toch echt dubbel feest. Het begint eigenlijk al bij de aankondigende email enige dagen tevoren. Een feestelijke uitnodiging met daarin een opsomming van alle geluksvogels die deze maand jarig waren of worden en dat heuglijke feit graag willen delen op de werkvloer. Om het allemaal nog aanlokkelijker te maken wordt er soms een tipje van de sluier opgelicht van de lekkere hapjes die ons allemaal voorgeschoteld zullen worden. Een enkele Job staat daartoe zelfs enkele dagen in de keuken om voldoende oriëntaalse bak- en braadproducten te kunnen aanbieden. Maar de lokale banketbakker is ook niet vies van een nachtje doorwerken om zijn met zorg opgemaakte taarten de volgende dag trots te komen presenteren.

Zodra de lang verwachte koffiebreak dan eindelijk is aangebroken, blijkt dat een eigen kantine toch eigenlijk onontbeerlijk is. Voetje voor voetje schuifelen collega’s eerst langs het koffieapparaat om vervolgens op zoek te gaan naar de jarigen en het lopend buffet. Het vinden van de jarigen is al een avontuur op zich. Je dient de namenlijst goed in het hoofd te prenten en vervolgens moet je nog maar zien of het je lukt bij iedere naam het juiste gezicht terug te vinden. Stonden ze nu maar in een nette rij als bij een receptie. Maar nee hoor, natuurlijk staan ze overal verspreid en bovendien met het hoofd gebogen in diepzinnige gesprekken gewikkeld. Geen feestmuts op het hoofd of slinger om de nek voor de herkenbaarheid, niets van dat alles.

Als je dan alle jarigen hebt kunnen traceren en feliciteren is het zoeken naar de snacks of het gebak. De koffie is inmiddels koud geworden maar dat mag de pret niet drukken. En dan sta je met een overheerlijk gebakje in de ene hand en je koffie in de andere hand toch even voor een dilemma waar je zo snel het gebakvorkje zal laten. Terwijl toch wel van je verwacht wordt dat je snel doorschuifelt want er staat nog een hele rij achter je.

Op zoek naar een rustig plekje om de veroverde buit te verorberen. Dan blijkt het gemis van een tafeltje, dus de koffie maar eerst opgedronken. Maar waar is die prullenbak nou gebleven? In no time is het rustige hoekje overbevolkt. Lastig om zonder ellebogenwerk met het plastic vorkje de taartbodem door te prikken om zodoende beschaafd een stukje taart naar binnen te schuiven. Ai, het vorkje breekt! Je ziet collega’s vol overgave een hap nemen van de lekkernij en denkt: dat kan ik ook. Helaas had je niet gerekend op de vulling die nu aan alle kanten naar buiten breekt. Ook had je de lengte van je neus iets minder ingeschat. Waar had je dat servetje ook alweer gelaten?

Alle handicaps ten spijt varen de sociale contacten wel bij dit maandelijks evenement. Dat we met zijn allen weer een jaartje ouder zijn geworden zullen we maar op de koop toe nemen.