Iedere maand is het weer raak. Tijd voor de polonaise van jarigen binnen de grootste unit van ons kantoor. Verjaren doen we natuurlijk allemaal. Maar wie kan er zeggen dat hij zo’n pakweg 180 gasten uitnodigt op zijn verjaardag? Nou bij deze unit zou dat dus ongeveer evenzo vaak per jaar plaats vinden. Dat is dus bijna iedere werkbare dag. Goede reden om de koppen bij elkaar te steken. Gedeelde smart mag dan halve smart zijn maar een gedeeld feest is bij ons toch echt dubbel feest. Het begint eigenlijk al bij de aankondigende email enige dagen tevoren. Een feestelijke uitnodiging met daarin een opsomming van alle geluksvogels die deze maand jarig waren of worden en dat heuglijke feit graag willen delen op de werkvloer. Om het allemaal nog aanlokkelijker te maken wordt er soms een tipje van de sluier opgelicht van de lekkere hapjes die ons allemaal voorgeschoteld zullen worden. Een enkele Job staat daartoe zelfs enkele dagen in de keuken om voldoende oriëntaalse bak- en braadproducten te kunnen aanbieden. Maar de lokale banketbakker is ook niet vies van een nachtje doorwerken om zijn met zorg opgemaakte taarten de volgende dag trots te komen presenteren.

Zodra de lang verwachte koffiebreak dan eindelijk is aangebroken, blijkt dat een eigen kantine toch eigenlijk onontbeerlijk is. Voetje voor voetje schuifelen collega’s eerst langs het koffieapparaat om vervolgens op zoek te gaan naar de jarigen en het lopend buffet. Het vinden van de jarigen is al een avontuur op zich. Je dient de namenlijst goed in het hoofd te prenten en vervolgens moet je nog maar zien of het je lukt bij iedere naam het juiste gezicht terug te vinden. Stonden ze nu maar in een nette rij als bij een receptie. Maar nee hoor, natuurlijk staan ze overal verspreid en bovendien met het hoofd gebogen in diepzinnige gesprekken gewikkeld. Geen feestmuts op het hoofd of slinger om de nek voor de herkenbaarheid, niets van dat alles.

Als je dan alle jarigen hebt kunnen traceren en feliciteren is het zoeken naar de snacks of het gebak. De koffie is inmiddels koud geworden maar dat mag de pret niet drukken. En dan sta je met een overheerlijk gebakje in de ene hand en je koffie in de andere hand toch even voor een dilemma waar je zo snel het gebakvorkje zal laten. Terwijl toch wel van je verwacht wordt dat je snel doorschuifelt want er staat nog een hele rij achter je.

Op zoek naar een rustig plekje om de veroverde buit te verorberen. Dan blijkt het gemis van een tafeltje, dus de koffie maar eerst opgedronken. Maar waar is die prullenbak nou gebleven? In no time is het rustige hoekje overbevolkt. Lastig om zonder ellebogenwerk met het plastic vorkje de taartbodem door te prikken om zodoende beschaafd een stukje taart naar binnen te schuiven. Ai, het vorkje breekt! Je ziet collega’s vol overgave een hap nemen van de lekkernij en denkt: dat kan ik ook. Helaas had je niet gerekend op de vulling die nu aan alle kanten naar buiten breekt. Ook had je de lengte van je neus iets minder ingeschat. Waar had je dat servetje ook alweer gelaten?

Alle handicaps ten spijt varen de sociale contacten wel bij dit maandelijks evenement. Dat we met zijn allen weer een jaartje ouder zijn geworden zullen we maar op de koop toe nemen.

Categorieën: Gein & Ongein

Frans

Columnist (nou ja) van 2005 t/m 2012 Een voorzichtige comeback in 2017 Het leven, daar gaat het om!

18 reacties

SIMBA · 5 februari 2009 op 08:09

Stiekem meenemen naar je werkplek en het daar lekker op je gemak oppeuzelen!

pepe · 5 februari 2009 op 08:31

Alvast :verjaardag:

Ik weet de jarige wel te vinden in dit verhaal. Nog een maandje en wat dagen, dan is het de beurt aan jou.

Leuk geschreven en tegelijk ook zo hrknbr.

:ballon:

doemaar88 · 5 februari 2009 op 09:09

Herkenbaar, Kawa! Bij mij op het werk stikt het werkelijk van de birthdayparty’s :verjaardag:

Lekker leesbaar en leuk om te lezen. Een goed begin van mijn werkdag met- je raad het al- weer een jarige vandaag 😆

Mien · 5 februari 2009 op 09:21

Herkenbaar en leuk.

Mien

arta · 5 februari 2009 op 10:31

Grappig…terwijl ik dit zit te lezen, wordt er een gebakje van ‘onze jarige’ op mijn buro gezet…
Fijn je te lezen, zeker met zo’n feestelijk stuk!
🙂

KingArthur · 5 februari 2009 op 11:00

Herkenbaar geschreven stuk. Geen gebak voor mij voorlopig. Eerst maar eens nieuwe collega’s vinden.

Ma3anne · 5 februari 2009 op 11:13

Ja, ik heb beeld! Kawa, klungelend met zijn koffie en taart.:-D
Mooie, kneuterige sfeertekening.

lisa-marie · 5 februari 2009 op 11:44

Bij jullie wil ik elke maand wel zo gebak komen eten 😀
Hij is hartstikke leuk en humoristisch
en vooral dan in de een na laatste alinea dan moet ik hardop lachen ,
dat zou ik wel eens willen zien. 😆

Mosje · 5 februari 2009 op 11:45

Heel h*rk*nb**r. Bij mijn vorige werkgever ging het net zo. Ik deed maar niet eens moeite de jarigen te vinden. Gelijk maar aanvallen op het voedsel dus.

Anne · 5 februari 2009 op 13:31

Oh Kawa, het is ook weer zoooo Nederlands! Heerlijk geschreven overigens, ik moest erg lachen! Volgens mij is het zelfs bijna zonder overdrijving geschreven toch?

pally · 5 februari 2009 op 14:56

Je brengt me weer terug naar mijn beroepsleven, Kawa. Een paar keer per week werd er in de docentenkamer wel getrakteerd door deze of gene. En, jezus, ja, dat lullige koffieapparaat, de plastic breekvorkjes en dan de bel net vóór je alles op had…. Heel leuk geschreven! :wave:

groet van Pally

Dees · 5 februari 2009 op 19:25

Bij 180 gasten zou ik ook gewoon gaan eten, valt dan toch niet op…

Enne, ambtenaar zeker? 😀

Erg leuk stuk!

vanlidt · 5 februari 2009 op 19:28

Verjaardag vieren op de werkplek moest verboden worden. :hammer:

maurick · 5 februari 2009 op 21:22

Erg leuk geschreven!

[quote]Je ziet collega’s vol overgave een hap nemen van de lekkernij en denkt: dat kan ik ook. Helaas had je niet gerekend op de vulling die nu aan alle kanten naar buiten breekt. Ook had je de lengte van je neus iets minder ingeschat. [/quote]

Ben dus niet de enige die daar last van heeft. Haha.

WritersBlocq · 5 februari 2009 op 22:34

Versmaeckelijk stukje Kawa! Jullie werken je rot daar 😀

Groetje, Pauline.

fijnedagnog · 6 februari 2009 op 00:32

Gebak van krul waarschijnlijk!

KawaSutra · 6 februari 2009 op 00:56

Mijn bijdrage aan het komende personeelsblad. Ik heb een jaartje geleden tot mijn persoonlijke uitdaging gemaakt het suffige blad te behoeden voor een te snelle vlucht in de papierbak. Dankzij de reacties op CX vertrouw ik erop dat dit mij gaat lukken. Bedankt daarvoor.

@Anne: Dit is inderdaad bijna zonder overdrijving geschreven. 😀

Mien · 10 februari 2009 op 13:53

Kawa, succes met het oppimpen van het PB!

Mien

Geef een reactie

Avatar plaatshouder