Feest der herkenning

Als de elfde van de elfde gepasseerd is, stroomt bij veel vierders – veelal onder de rivieren – het bloed sneller.
Waar ons land zo goed als in staat van oorlog verkeerd, besluiten complete volksstammen, zich te verlagen tot het niveau van randdebiel en zich te hullen in lokaal oorlogstenue, compleet voorzien van masker. Dit laatste om te voorkomen dat de buurvrouw je herkent als je haar met een alcohol promillage van 2.8 in haar edele delen grijpt. Dit is overigens vaak een gewaardeerde vorm van contact. Want de buurvrouw is tenslotte ook al twee jaar ‘gelukkig’ met haar Henk. Henk die overigens op dat moment zijn maag antiperistaltisch aan het legen is in het aanliggende steegje.

Een kleinschalig onderzoek doet echter uitwijzen dat de meeste autochtone zuiderlingen het ‘feest’ als een genoeglijk iets ervaren en ten stelligste ontkennen dat het zuipen, vreemdgaan en andere excessen tot de ‘cultuur’ behoren.
Het is wél de cultuur waarin men elkaar groet. Dit natuurlijk niet zonder enige officieuze regels. Daar waar de staat van, ‘als ik een controle krijg ben ik mijn rijbewijs kwijt’, bereikt is en als de te groeten persoon jouw geile blik met zaadvragende ogen beantwoordt. Dan – alleen dan – mag je hem/haar begroeten door middel van jouw orale spier te deponeren in zijn/haar spreekinstrument. Als dit fenomeen zich ettelijke keren herhaald heeft, prijst iedereen je voor je moed maar vooral je inzet, daar je de gruwel van de kroeg genomen hebt.

Als ‘import zuiderling’ voel ik me als een Ghanese asielzoeker in de Bijenkorf tijdens de dolle dagen.
Totaal verloren loop ik met mijn ziel onder de arm. Op zoek naar de laatste der Mohikanen die met mij ten strijde wil trekken naar het beloofde carnavalvrije land.
De aanblik van kroegprinsen, de doordringende geur van feestzweet en de smaak van lauw bier doen mij walgen.
Ik besluit mijn koffers te pakken en naar een warm land te vertrekken. Naar een stad met ‘warme’ mensen. Een stad waar men eerlijk en oprecht is. Rio de Janeiro of zo…
Alaaf!!