Ik probeer je al een tijdje te bellen, maar je neemt niet op. Dat is vreemd, want je zou thuis moeten zijn. Hoewel je vergeet de laatste tijd steeds meer. Ik twijfel, zal ik bij je langs gaan. Kijken of je er echt niet thuis bent.
Uiteindelijk besluit ik om gewapend met de sleutel van je keukendeur toch maar even op de fiets te stappen. Iets zegt mij dat het nodig is. De koude wind brengt mijn grijze massa niet tot rust. Het blijft spoken. Herinneringen van dingen die wij samen gedaan hebben gaan als mistflarden door mijn hoofd. De vraag of ik er wel verstandig aan heb gedaan om een punt achter onze relatie te zetten, ontbreekt niet.
Wij hadden samen iets, hadden plannen om te gaan samenwonen, keken naar een huis en dachten aan kinderen. Tot het moment dat ik mij aan jouw verstrooidheid begon te irriteren. Het leek wel steeds erger te worden.
Het begon met kleine dingen, zoals het vergeten van afspraken. Dat overkomt iedereen wel eens. Maar het werd steeds erger.
Zo was er een keer dat je mij een ontbijt op bed wilde geven. Om een uur of tien werd ik wakker van een branderige lucht. Je had de eieren in een pan op het vuur gezet, zonder water. De keren dat je vergeten bent dat je met iets bezig was zijn niet meer op een hand te tellen.
Dat je mijn verjaardag vergeet is jammer, maar daar lijken meer mannen last van te hebben. De druppel was dat je na een relatie van 18 maanden nog steeds niet altijd op mijn naam kan komen. Redenen genoeg om er een punt achter te zetten.
Nadat ik bij je weg was, heb ik wel contact gehouden met je ouders. Ik heb je ouders ook uitgelegd waarom ik bij je weg was.
Jouw moeder vond ook wel dat jij je steeds vreemder ging doen. Zij heeft je dan ook weten te overtuigen om naar een dokter te gaan.
Ik probeer alle flarden weg te stoppen, ik ben bij je huis en zie geen enkel teken van leven.
Ik twijfel weer, zal ik de sleutel gebruiken, of ben ik een wantrouwende ex?
De sleutel brand in mijn zak en ik besluit toch naar binnen te gaan.
Ik hoor een sissend geluid als ik de keuken binnenstap.
Ruik het gas van het fornuis.
…
Ik laat de keukendeur open staan voor frisse lucht en loop door…
In de huiskamer zie ik je zitten…
Een tevreden glimlach…
In je hand een briefje…
11 reacties
arta · 12 oktober 2009 op 07:20
Poeh, een heftig stuk.
Ik hoop echt dat dit fictie is, al staat het niet onder die rubriek…
Ondanks het onderwerp toch nog even schrijftechnisch: Bijna had ik dit stuk overgeslagen, omdat de eerste alinea geheel uit kromme zinnen bestaat, maar gelukkig heb ik toch doorgelezen, want in de verdere alinea’s is dat niet zo. Normaalgesproken ben ik niet zo voor enteren en vele witregels, bij dit stuk gaf het juist meer impact.
Mooi!
HKVH · 12 oktober 2009 op 07:52
Het is geen fictie, dit gaat over een exvriendje die op 28 jarige leeftijd zelfmoord heeft gepleegd.
De vele witte regels slaan op zijn ziekte, dementie.
Helaas kan dat ook op hele jonge leeftijd voorkomen. Toen hij een helder moment had, heeft hij besloten dat het mooi was geweest.
lisa-marie · 12 oktober 2009 op 08:12
Heftig en liefdevol !
De witregels aan het eind geven het de juiste toon.
Alleen die puntjes na het ruiken van het gas hadden van mij niet gehoeven, het vloeiende gaat er dan voor mij af.
SIMBA · 12 oktober 2009 op 08:27
Heftig, verdrietig maar mooi en indringend geschreven!
arta · 12 oktober 2009 op 08:45
Wetend dat het geen fictie is, maakt het nóg indringender… En ja…die witregels passen hier gewoon…
lisa-marie · 12 oktober 2009 op 09:27
Lees net dat het geen fictie is: heftig!
Dementie je hoopt toch niet dat het je overkomt.
pally · 12 oktober 2009 op 13:26
Een column waarbij geen technische verbeteringen passen. Het komt aan, heel heftig en treurig, dat
er bij zo’n jong iemand een hele tijd voorbijgaat voor die diagnose gesteld wordt!
groet van Pally
Dees · 12 oktober 2009 op 13:31
Witregels van Alzheimer, mooi. En ook zonder de achterliggende gedachte, omdat het een heel heftig stuk versobert en daardoor juist nog indringender maakt. Geen woord teveel en na elke steeds onheilspellendere zin een pauze, die je als lezer al nodig hebt. Knap geschreven. En heftig om te lezen al.
HKVH · 12 oktober 2009 op 15:09
Het heeft dan ook een paar jaar geduurd, voordat ik dit op papier kon zetten.
SIMBA · 12 oktober 2009 op 15:28
Dat kan ik me heel goed voorstellen HKVH!
Dees · 14 oktober 2009 op 10:07
Hee HKVH,
nog net even voor deze van de voorpagina verdwijnt… Begrijp dat niet anders kunnen dan wachten goed. En nu ben je je verhaal kwijt aan de eeuwigheid (ofzo) en kan je het weer terugzoeken als je dat weer wilt. Je hebt geschreven zoals het was en dat vind ik heel bijzonder. Wilde ik nog ff beetje dubbelop zeggen…
Groeten,
Dees