Foto

Lange striemen regenwater stromen langs de ritmisch bewegende ruitenwissers. Ik breng mijn oma naar huis na een familie-etentje bij het Indonedisch restaurant. Floor en oma zitten gezellig te kletsen. Over het slechte weer, over ons huis, over het bejaardentehuis waar mijn oma met enige regelmaat schoon genoeg van heeft. Over de kat. Mijn gedachten zitten bij mijn bankrekening. Want weer werd er gisteren honderdveertig euro van mijn bankrekening afgeschreven. Honderdveertig zuurverdiende euro’s, zodat de opleiding, die ik nu toch echt moet afronden, betaald kan worden. En dat voor een diploma dat in roerige tijden als dit ook erg goed uitkomt wanneer ik die hypotheek wil afsluiten bij de bank, zodat ik en mijn vriendin een eigen huisje kunnen kopen. Een eigen huisje: met een tuintje, een badkamer met misschien wel een bad, een woonkamer met openslaande deuren naar de tuin.

Maar eerst zorgen dat de belastingdienst haar deel krijgt van mijn inkomen als tekstschrijver. Eerst zorgen dat de creditcardmaatschappij het door mij geleende geld netjes op hun bankrekening bijgeschreven krijgt. Netjes de huur overmaken. Boodschappen betalen. Rekeningen. Gas,water en licht.

Zoveel dromen. Dat ik een auto kan kopen. Dat ik één van de mensen bent die in zijn leven de Staatsloterij wint en miljoenen krijgt. Of dromen van reizen. Want wat zou ik graag nog eens die rondreis door Amerika willen maken. Van Oost naar West en weer terug. Hoeft niet persé in Amerika, hoor. Van Rusland naar Portugal is per slot van rekening ook van Oost naar West. Of het uitbrengen van mijn eigen boek. Het boek dat al twee jaar op de plank ligt. Het is een kwestie van afmaken, maar werk gaat vaak voor. De wereld zou eens moeten weten wat ze mist zonder mijn boek. Ik zal op mijn zevenentwintigste wereldschokkend debuteren. Een tweede boek schrijven dat in Hollywood verfilmd wordt. Of in Hilversum, ook goed. Maar eerst dat huisje. Dromen. Dromen.

Openslaande deuren, de loterij winnen, van Oost naar West, Portugal, debuteren, Amerika, hypotheek, belasting, salaris, betalingsachterstand. Spanning. Spannend.

Inmiddels laat oma haar kamer in het verzorgingstehuis zien aan Floor. De kamer is twintig viekante meter, net zo groot als mijn studentenkamer. In de kamer staat een bed, een televisie, een kastje, stoel en salontafeltje. Aan de muur wat lampen en schilderijen. En hoewel oma liever was blijven wonen in haar flatje in West, hoor ik toch een bepaalde trots in haar stem. Die hoor ik wanneer ze het kastje openmaakt. In dat kastje liggen haar fotoboeken. Boeken met haar leven op papier, netjes ingeplakt. Sommige herinneringen hangen aan de muur. Foto’s van haar kleinkinderen bijvoorbeeld. Andere staan op de televisie, zoals de foto van opa, die daar al staat te lachen zolang ik me kan herinneren.

De Tweede Wereldoorlog, familieperikelen, kanker, al dertig jaar alleen zijn: ze overleefde het allemaal. En nu is het leven van mijn negentig jarige oma is in een jaar tijd gereduceerd tot een kamer van twintig vierkante meter in een verzorgingstehuis in Tilburg-Noord. TV kijken doet ze niet meer. Ze pakt haar fotoboeken als ze zich verveelt. Maar meer dan deze foto’s en haar herinneringen heeft ze niet nodig, zegt ze. Van heel veel, naar heel weinig en eigenlijk het belangrijkste. Dat mijn oma dementerend is en deze herinneringen langzaam kwijtraakt, is pas droevig. Nee, dat is kut. Mijn oma had vroeger ook openslaande deuren en een tuin.

Oma zwaait ons uit en gaat gauw terug naar haar kamer. Buiten waait het en regent het nog steeds. Ik knijp Floor in haar hand wanneer we teruglopen naar de auto. Zij lacht. Ik glimlach. We staan even stil. Dan pak ik mijn mobiele telefoon uit mijn broekzak.

En maak een foto.