Fouad : brugklas VMBO ( deel 1 )

Fouad is een brugklasleerling, klein van stuk, maar van een ongelooflijke felheid. Die laatste eigenschap brengt hem vaak in conflict met docenten en medeleerlingen. Als een kemphaan kan hij tegenover degene staan waar hij op dat moment mee te maken heeft. Hij doet eigenlijk alles met grote bezieling en dat is soms heel lastig, maar ook aandoenlijk. Een ding is zeker voor hem: hij heeft altijd gelijk! En of het nou een docent is of een leerling: hij geeft niet toe, hij luistert ook niet naar wat een ander te zeggen heeft.
Laatst zei hij over een docente, waar hij het zoveelste conflict mee had: ze moet het zelf weten hoor, maar als ze dit of dat niet doet, wordt het nooit meer iets tussen ons! Ik denk, dat ik er bij moet vertellen, dat Fouad van het speciale onderwijs komt, wat gedragsafwijkingen met zich mee kan brengen.
Klein voor zijn twaalf jaar, een opvallend grote neus, altijd frisgewassen en het gitzwarte haar volgens de laatste mode. Zijn machohouding imiteert hij van de vierdeklassers.

Ik denk dat het door die bezieling komt dat ik van het begin af een zwak voor hem heb.
Soms is een karakter dat heel puur is, ook moeilijk in de omgang, en af en toe weet ik niet wat ik er mee aan moet. Graag zou ik die puurheid bewaard willen zien, maar dan zonder dat er steeds conflicten ontstaan met de mensen om hem heen.
Het is een uitdaging om hem ermee te helpen, een uitdaging, die ik interessant vind en de moeite waard, maar ook moeilijk.
Het groepje collega’s dat hem lesgeeft besluit tijdens de leerlingbespreking, dat ik wekelijks met hem moet gaan praten over zijn functioneren in de klas. Als ik hem dat vertel stemt hij er enthousiast mee in.

Daar zitten we dan voor het eerste gesprek in een leeg leslokaal, de zon schijnt op het haveloze flatgebouw aan de overkant.
Hoe vind je dat het op het ogenblik gaat in de klas, Fouad?
Als de meesters en de ‘juffrouws’ aardig tegen me zijn, dan ben ik ook aardig en anders niet, dat is dan hun eigen schuld.
Maar wanneer is iemand volgens jou niet aardig?

Nou, als ze belooft dat ik op een andere plaats mag zitten, en als ik het dan vraag de volgende les, en ze zegt : Hou je mond, je bent nou niet aan de beurt, dan zeg ik: u hebt het beloofd!
Als je niet stil bent dan ga je eruit met een rode kaart, zegt ze. Nou, dan kan het me niks meer schelen. Ze maakt me boos en voor die juf doe ik niks meer.
Ja, zeg ik, soms is het moeilijk voor je om even op je beurt te wachten, dat merk ik ook in de klas – hij is toevallig ook één van mijn mentorleerlingen – maar je bent natuurlijk niet alleen, er zijn nog veertien andere kinderen.
Als ze iets belooft moet ze het doen, dat doe ik ook.
Okée, maar moet dat dan altijd meteen? Je kunt toch wel even wachten?
Ik zat al vijf minuten met mijn vinger omhoog en ik had het ook al zes keer geroepen.
Fouad, zeg ik rustig, soms moet je gewoon even kunnen wachten.
Het is iets dat je zult moeten leren en ik zal je daarbij proberen te helpen.
Hoe dan, juf?
Tja, dat zullen we samen moeten uitvinden, zullen we iets proberen? Heb jij een idee?
Ik kan het toch niet.
Geloof je niet dat je bij jezelf iets kan veranderen?
Ja, soms wel, maar de juf kan toch ook veranderen.
Ik zucht, dit schiet niet op.
We hebben het nu over wat jìj kan .
Ik weet niks.
Nou, dat is niet veel, wil je eigenlijk wel wat verzinnen? Je kijkt zo boos.
Daar moet hij om lachen, ik zie een gouden hoektand glimmen.
Er schiet me iets te binnen – toen laatst alle leerlingen in de klas een kleine presentatie moesten houden over hun herkenningspunten op weg van huis naar school, had Fouad er door zijn gebaren en levendige manier van vertellen een echte one-manshow van gemaakt. Zelfs iemand die stokdoof was, zou het hebben begrepen. De klas hing aan zijn lippen en lachte zich dood. Hij glorieerde in die rol –
Fouad, zeg ik, we kunnen ook iets grappigs afspreken, een teken dat jìj alleen begrijpt. Als het weer mis dreigt te gaan en je gewoon even moet wachten tot je aan de beurt bent.
Wat dan, juf?
Ik zie dat zijn belangstelling is gewekt.