Fraaiheid van meningsuiting

Onlangs achtte ik het nodig mijn mening te geven over een op dit platform geplaatste column; een nogal onsubtiel schrijfsel. Veel, wat mijn moeder zou noemen, lelijke woorden stonden er in en de toon was kwaad. Ik schreef dat ik het een weinig overzichtelijk en en nogal bruut geschreven stuk vond, betichtte de schrijver die nieuw bleek van een grote bek en terloops maakte ik hem ook nog uit voor prutser of iets van dien aard.

Stom! Waar bemoeide ik me mee? Waar was dat voor nodig? Zat me iets dwars?

Na ampele overdenkingen kwam ik tot de conclusie dat het de gemakzucht was waarmee het stuk geschreven leek. De fouten, de onsamenhangendheid, het leek zo neergekwakt. Hierdoor stoorde ik mij aan de toon en de boodschap van het verhaal. De boodschap verdiende meer zorg.

Steeds vaker stoor ik mij aan dit soort zaken.  Al die ongezouten meningen, al die openlijke blaaskakerij, ik zet mijn hakken in het zand ik wil er niet meer in mee. Waarschijnlijk daarom liet ik me gaan. Deze column was de druppel; deze mening net te veel. Hoe vrij ook.

In Nederland mag je denken wat je wil. En het mooie is: je mag ook nog eens zeggen wat je denkt. Dat is je vrijheid. Zonder vooraf je mening ter goedkeuring voor te leggen, mag  je hem zo, hoeps, de menigte in slingeren. Goed, er zijn een aantal futiele beperkingen. Zo heb je rekening te houden met privacy, is het verboden te discrimineren en ook gewelddadige beelden of teksten kunt je niet klakkeloos ventileren. Verder bent je vrij te raaskallen wat je wilt.

Om je mening te uiten had je vroeger ballen nodig. Wilde je jouw mening aan de dag leggen, dan moest je op pad, met een sinaasappelkist onder de arm, op zoek naar een breed publiek. Eenmaal een menigte gevonden, moest je de kist op om vervolgens, met gevaar voor eigen leven, en plein publiek, je mening te uiten.  Je bedacht je wel twee keer of je een punt had. En had je er een dan verpakte je die zorgvuldig. Daar ging wat voorbereiding aan vooraf. Een vak apart.

Tegenwoordig is het niet meer nodig. Vandaag aan de dag kun je een immens publiek toespreken vanaf een veilige afstand. Via de kijkbuis, het internet en andere nieuwe media kunt je in alle veiligheid reveleren wat je wilt. Zelfs anoniem. Zonder na te denken; zonder enige aandacht.

Menig politicus, bekende- en minderbekende Nederlander geeft het voorbeeld, via de media spreken ze het publiek toe. Grof, kort door de bocht en nietsontziend, het maakt ze niets uit. De slachtoffers en spierbundels zijn op veilige afstand. Geen tomaat die ze raakt, laat staan een muilpeer! Een consciëntieus verhaal daar draaien ze hun hand niet meer voor om. Momenteel moet je snel scoren!

Zoals dat gaat, doet goed voorbeeld volgen. Het internet, het medium voor iedereen, staat vol met meningen. Iedereen vindt wel wat. Tussen neus en lippen door, vanuit de losse pols en zomaar in het wilde weg plaats ieder maar raak. Fijn natuurlijk, want dat lucht lekker op. Het haalt de druk van de maatschappij. Toch?

Aan de vrijheid van meningsuiting wil ik niet sleutelen. Ook wil ik niet oproepen tot fatsoen. En een flinke pennesteek onder de gordel moet zelfs kunnen. Maar wat mij betreft met wat meer aandacht voor het product. Een gestileerde trap met de pen, een gracieuze klap met een woord,  een weloverwogen boodschap.

Als onze meningsvrijheid zo’n groot goed is, laten we dan ook waken over de fraaiheid van onze meningsuiting!