Frustraties

Het Middeleeuwse stadje waar ik woon is vergeven van de grachten. En bruggen niet te vergeten. Die bruggen gaan erg veel open vanwege de grote horden plezierjachten die er doorheen moeten..
Omdat ik in het centrum woon moet ik altijd over een brug als ik eens naar beschaafder gebieden wil verkassen.
Nu ook weer. En zoals altijd als ik aan kom rijden, staat die teringbrug open. Wij hebben het dan over een temperatuur van 33 graden, windstil en een aircoloze auto waarin ik, volledig verstoken van enige schaduw,zit te koken van frustratie.
Karel, de brugwachter, staat doodgemoedereerd bij de brug een sjaggie te paffen en kuiert op zijn dooie gemak naar mijn auto.
“Waarom kijk je zo gefrustreerd,mongool?”, durft hij ook nog te vragen.
“Omdat ik in de verste verte geen boot kan ontdekken, brok lijkenvet!” Zie jij een boot??
Nou?? Nou?? Zie je iets of ben ik seniel aan het worden?? Waarom staat die brug in Godsnaam open als er geen boten zijn?? Vind je augustus niet een beetje vroeg om de brug alvast open te zetten voor de Sinterklaasintocht, randdebiel?”
Karel legt vertrouwelijk zijn ellebogen in mijn geopende portierraampje: “Omdat de gemeente voorschrijft dat de brug elk half uur geopend dient te worden tijdens de zomermaanden. En je weet dat ik Gemeenteverordeningen altijd serieus neem.”
“Alleen als er boten liggen te wachten,man! Of kan dat appelmoesbrein van jou dat niet bevatten.?? Zie jij boten?? Nee dus!! Wat we zien is een seniele brugwachter met aderverkalking waar anderen hersens hebben zitten”.
“Staat niets over in de Gemeenteverordeningen, nepschrijver. Er staat alleen dat de brug elk half uur geopend dient te worden tijden het zomerseizoen dat loopt van april tot en met september”
Met dit misneuksel heb ik nooit kunnen opschieten en praten heeft verder geen zin dus geef ik gas en rijd terug naar huis. In mijn spiegeltje zie ik Karel tieren. Waarom hij plotseling op de grond ligt is mij een raadsel. Zoveel gas gaf ik nou ook weer niet.
Thuis gekomen vind ik een brief van de bank op mijn mat. Waarom ik mijn kredietlimiet heb overschreden? Het is ze zeker ontgaan dat ik ook nog een zakelijke rekening heb onder de naam “Buro Jansen&Janssen”, die volop in de plus staat. Op de brief ontdek ik geen telefoon nummer. Dus zoek ik het op in het telefoonboek. Godgloeiende tering!!. Een 0900 nummer. Nog meer gefrustreerd bel ik het nummer: ‘als u een rekening heeft bij deze bank toets dan een één’.
Ik toets een één en krijg een jojo aan de lijn die nauwelijks een woord Nederlands praat en ik leg hem uit dat ik het bankkantoor in mijn woonplaats wil spreken.
“Allrighty, Mijn Neer!!”, zegt de jojo. “Ikke sal u eventjes doorelkaarverbinden, okenblikkie”
Het ‘okenblikkie doorelkaarverbinden’, neemt enige tijd in beslag welke overbrugd wordt met een liedje waarin de woorden ‘Maila hi, Maila ho Mailo haha’, centraal staan. Was dat niet een nummer uit de Mattheus Passion? Was ik Godgloeiende tering maar brugwachter geworden of zoiets.
Eindelijk verbinding.! “Goedemorgen, met de HEMA, waarmee kan ik u van dienst zijn?”
!!!!!**&&%$#@&&^%@##**!!
“Hallo?? Halloo?? Met de HEMA!”
“Ja, ik hoor je wel, stuk worstvervuiling, ik had om een doormekaarverbinding met mijn bank gevraagd en….” Op de achtergrond hoor ik vaag een commercial gevolgd door een zin die ik alleen in mijn nachtmerries hoor waarna ik altijd badend in het zweet en hevig rillend wakkerschrik: ”Echt HEMA……….”
Nou alleen die patat met mayonaiseverkrachter McFuck nog aan de lijn en ze kunnen me begraven. Ik verbreek de verbinding en race naar mijn auto.Dan maar zelf even naar de bank.
Ik scheur de hoek om en Karel ziet mij aankomen. Tergend langzaam zakt de slagboom van de brug naar beneden. Mijn voet weigert dienst. Remmen gaat niet. Kramp, waarschijnlijk van de stress en frustratie. In de Gemeenteverordeningen staat kennelijk niets over situaties als deze vermeldt want Karel, die deze verordeningen altijd serieus neemt, blijft doodgemoedereerd recht voor de dalende slagboom staan….