Fuuk Fuuk

Ik voel me maagd als ik met hem vrij. Een oude maagd. Niet onbevlekt, maar met twee kinderen. Hij behandelt me als een maagd en dat is aardig. Zachtaardig zelfs. Met geduld genezen schede en schaamlippen goed. De zenuwen zitten wel wat scheef, dichtgegroeid of haast vastgeplakt.
Praten helpt. Maar moeders schreeuwen niet en seksen nauwelijks want weggemoffeld onder donzen denkbedden verstikt het verlangen. En eigenlijk weet ik niet meer hoe het moet en dat is maar goed ook. Een oude maagd met twee kinderen heeft het druk zat.

Waar komen die twee kinderen toch vandaan denk ik telkens als ik thuiskom uit mijn werk. Ik geef ze te eten en was blote lijven die het babyvet verliezen, maar nog zo zacht zijn.
Als ik naar ze kijk zie ik niet dat ze van mij zijn. Opeens waren ze er en gingen nooit meer weg. In het begin was het overweldigend. Zo een hartverscheurend schreeuwend klein mormel, maaiend met de armen op zoek naar voedsel, verlangend naar slaap of een schone luier. Een moeder die niet wist hoe het huilen gestopt moest worden. Met verbazing stopte ik er voedsel in, verschoonde luiers of wiegde in slaap.

Bij de tweede was het iets bekender, maar toch ook weer heel anders. Er waren er ook opeens dus twee. En het huilen klonk niet hetzelfde. Het slapen ging wel vanzelf en dat bleek niet goed. Dan ben je er bijna eentje kwijt dan weet je opeens ze zijn van mij.

De idylle lijkt begonnen te zijn als ze weer thuis -uit het ziekenhuis- en dus gezond zijn. Ze spelen, maken ruzie en maken het goed. Na slaan zeg je sorry, geef je een aai of een kusje. Maar opeens keren ze zich tegen je. Samen. Dat is minder idyllisch.
In prachtige zomerjurkjes hobbelen ze lachend door de kamer, de trap op richting bad. Dan in je bed met alle knuffels, met de schoenen vol zand nog aan. Als moeders zegt en nu is het afgelopen schoenen uit en in bad gaan ze lachend en hollend door.
Even lijkt het alsof ze richting bad gaan, maar dan keren ze weer terug. Je moet echt je stem verheffen en bijna handtastelijk worden. Het maakt allemaal weinig indruk. “Fuuk fuuk” schreeuwen ze en rennen van de slaapkamer naar de badkamer en weer terug. Heel even denk je nog maar dat woord kennen ze toch nog niet? Ach de intentie is er wel en je zou ze willen slaan. Maar oude maagden slaan niet op blote billen idylles. Dreigen kunnen ze erg goed en met zonder verhaal gaan slapen stopt het fuuk fuuk acuut.
Het werkt. Nog wel denk je als je zo op de rand van het slapen ligt en in je bed het zand tussen je billen schuurt.