GAMMA, mijn redding

“Zal ik jou zo eens op je bek timmeren”, riep een in stofjas gehulde medebezoeker van de plaatselijke supermarkt mij toe. Meneer was boos, dat was overduidelijk. Boos omdat ik hem op vriendelijke toon vertelde dat ik in mijn beleving eerder aan de beurt was dan hij. Wie de Aldi winkels een beetje kent weet dat prijs de allesbepalende beleidsfactor is. Andere klantvriendelijk instrumenten worden niet ingezet. Producten staan in dozen op het schap, de voorraad is vaak op en er is geen koffieautomaat voor het winkelend publiek. Voor mij geen probleem. Ik ben geen funshopper, maar meer een efficiënte. Alles wat op mijn boodschappenlijstje staat verdwijnt in een rap tempo in mijn karretje en ik verheug me vervolgens alweer op het moment dat ik me met meer zinvolle zaken bezig kan houden. Nu liep dat wat anders.
Omdat de winkelpaden bij de Aldi niet goed aansluiten op de kassa’s, wil er nog wel eens een onoverzichtelijke file ontstaan. Wat we in het verkeer ritsen noemen, wordt hier ook verwacht van de klanten die op weg zijn naar de kassa. Er wordt daarbij een beroep gedaan op ieders individuele sociale vaardigheden. Dat deze boze man zich die vaardigheden nooit eigen gemaakt had bleek al snel toen hij brutaal zijn karretje voor dat van mij in de rij drukte en vervolgens verbaal een klacht indiende bij de kassière. “Ik sta godverdomme al een kwartier in die kutrij hier.”
Hoewel ik mij prima in staat achtte om hem op zijn eigen niveau van repliek te dienen, koos ik voor een andere tactiek. Subtiel en vooral vriendelijk. Eerlijk gezegd had ik al wel geconstateerd dat de indruk die hij op alle omstanders maakte vooral veroorzaakt werd door de gebezigde krachttermen en zeker niet door zijn postuur. Het was een vrij tenger mannetje met twee lelijke tatoeages op een weinig indrukwekkend gespierde onderarm. Mocht de goede man helemaal door het lint gaan dan durf ik die confrontatie wel aan, flitste even door mijn hoofd. Met dit gecalculeerde risico besloot ik daarom toch nog wat tegen hem te zeggen. “Mijnheer, u bent niet aan de beurt maar ik heb géén behoefte aan problemen dus ga gerust uw gang. Als u echter klachten heeft over een te lange wachtrij stel ik voor dat u even naar de bedrijfsleider vraagt en niet tekeer gaat tegen dit meisje achter de kassa.” Mijn opponent reageerde niet en wierp een Mars, twee blikjes cola, een pakje zware shag en een in folie verpakte poging tot hotdog op de lopende band. Ik schikte me in mijn lot en was in gedachten alweer met andere zaken bezig toen alles plotseling een onverwachte wending nam.
“Godverdomme”, riep hij, “ik heb mijn werkkleding natuurlijk nog aan.”
Nou had ik dat GAMMA logo op zijn linkerborstzak al lang gezien, maar me nooit gerealiseerd dat het mij in deze situatie soelaas zou bieden. “Krijg ik dat gezeik weer dat mensen naar mijn baas lopen”. Al mopperend legde hij de boodschappen terug in zijn kar, reed snel drie meter naar achteren en zei een stuk vriendelijker dan voorheen “toe maar” tegen me. “Vorig week ook iemand gehad die klaagde en dan krijg ik van de baas weer op mijn flikker omdat ik slechte reclame maak voor de zaak.”
Ik zweeg verbijsterd, rekende snel mijn boodschappen af en ontving als bonus een sympathieke knipoog van de kassière. Terwijl ik wegliep draaide ik me nog een keer om en zei zonder dat iemand zich persoonlijk aangesproken kon voelen, “fijne dag nog.”