Beste God,
Kunt u zorgen voor de herinnering aan een groot huis met rozenstruiken er omheen? Zo’n lichtgele villa waarop altijd zonlicht valt. In de openstaande tuindeuren wapperen lange gordijnen in de wind. Mijn vader is dokter met een praktijk aan huis en we hebben een dienstbode. Onze grote broers brengen hun vrienden mee. Ze zijn allemaal verliefd op mijn zus en mij. Ruzie is er nooit en we eten elke middag felgekleurde gebakjes bij de thee. Mijn moeder zit dan aan het hoofd van de grote tuintafel, waarop een blauwwit gebloemd kleed ligt. Onze lach klatert over het grasveld. Daar achter zien we de zelfgebouwde boomhut met laddertje, midden in het stukje bos dat ook bij onze grond hoort. Daar bewaren we in een kist, gevonden schatten. Leg ik het goed uit?
In augustus heeft mijn vader vrij en dan trekken wij naar ons vakantiehuis aan zee in Bretagne waar gevonden schelpen van veel jaren in de vensterbanken liggen. Op de ruwe planken vloeren staan oude fluwelen fauteuils met zachte kussens. Daarin zitten wij ’s avonds als mijn vader de open haard aanmaakt met hout dat wij hebben gejut.
Een grijs stenen huis moet het zijn, hoog op een rots gebouwd met een door het zout verbleekte houten trap naar het zandstrand. Die trap vooral niet vergeten. Elke ochtend gaan we zwemmen in de zee.
Erg bedankt alvast voor de moeite en wilt u absoluut niks weglaten?
Ja, ik weet best dat het anders was.
Amen
[i]Dit stukje is gepubliceerd in het zomernummer van ‘Opzij’ onder het thema ‘Verborgen verlangens'[/i]
15 reacties
arta · 2 juli 2008 op 07:37
Heel bijzonder, geen vraag om geld, geen vraag om materiele zaken, maar vragen om een herinnering die je ontbeert: Mooi!
🙂
lagarto · 2 juli 2008 op 07:49
Hoi Pally,
Ergens heeft zij die herinnering al zelf gecreerd. Dat is ook mooi, als je dat kan.
Groetjes Lagarto
Ma3anne · 2 juli 2008 op 09:02
Waarom moet ik ineens aan Joop ter Heul denken? :lach:
SIMBA · 2 juli 2008 op 09:24
Ik moest ook aan die ouderwetse meisjesboeken denken, die perfectie tot in detail (wapperende gordijnen). Geweldig!
Troy · 2 juli 2008 op 13:00
Heel mooi en origineel. De melancholieke ondertoon druipt in iedere zin door.
Dees · 2 juli 2008 op 18:49
Meestal koop ik het zomernummer van Opzij, zoniet deze keer. Ik ga kijken of ik hem nog krijgen kan, ik houd wel van die themastukjes. Deze is inderdaad erg melancholiek van toon. Wel zou ik, hoe zeg ik dat, ook wel eens directer willen lezen over die laag net onder.
Overigens, ot, als je Joop ter Heul ooit gelezen hebt, denk je voor de rest van je leven wel een paar keer aan Joop ter Heul, zelfs als je veel te jong bent om te weten wat een HBS nou precies is 😀
lisa-marie · 2 juli 2008 op 22:06
Een herinnering die je wilt omturnen
tot een mooie prachtige herinnering terwijl je weet dat het anders was,
daar raak ik ontroerd van.
priet · 3 juli 2008 op 09:55
mooi pally,
wat zit eronder? verdriet dat het níet zo was?
deze column vind ik sterk door dat was niet gezegd wordt. als je als lezer daar een invulling aan geeft, kom je ook op zaken uit die geheel niet Joop ter Heul hoeven te zijn 😉 Ik kreeg bij de Joop-boeken namelijk altijd het gevoel dat het ook daadwerkelijk zo was; in dit geval moet god de werkelijkheid even manipuleren.
priet
DreamOn · 3 juli 2008 op 16:37
Prachtig Pally.
Als er één levensles is die ik de afgelopen jaren heb geleerd, dan is het wel deze.
Het gaat uiteindelijk om de mensen om je heen, de dierbare herinneringen, de sfeer.
Daar kan niets, maar dan ook niets tegenop. Heel treffend neergezet, liefs DO. :kus:
pally · 3 juli 2008 op 19:32
Bedankt voor jullie reacties!
Dees)Ik denk dat ik als ‘schrijver’ iemand ben met een te raden tweede laag, die ik niet expliciet beschrijf, alleen suggereer.
Priet) jij hebt geweldig goed aangevoeld hoe dit verhaal is bedoeld!
groet van Pally
Dees · 4 juli 2008 op 09:54
[quote]Dees)Ik denk dat ik als ‘schrijver’ iemand ben met een te raden tweede laag, die ik niet expliciet beschrijf, alleen suggereer.[/quote]
Ja… Dat zorgt er bij mij soms voor dat ik je stukjes soms een beetje ‘volgens beproefde formule’ vind, terwijl ik je wel een hele goede schrijfster vind. Daarom zeg ik het ook juist wel. Maar dat het uiteindelijk ‘mijn probleem’ is weet ik ook wel 😉
pally · 4 juli 2008 op 14:44
Ik denk wel dat ik begrijp wat je bedoelt, Dees.
Alleen geloof ik, dat ik het niet anders kan. Ik hanteer blijkbaar een formule, maar dat is niet bewust. Het is hoe ik het wil zeggen en dat is blijkbaar niet onverhuld.Wel een kritiek om over na te denken. je weet dat ik veel waarde hecht aan jouw analyses. Dus bedankt en wie weet…
groet van Pally
Anne · 5 juli 2008 op 07:27
Heel mooi idee Pally, en natuurlijk ook weer prima geschreven. De aard van de herinnering zelf echter staat iets te ver van me af om me te raken. Het heeft dat ouwerwets romantische van vroegere gefortueerde bourgeoisie, waar niks mis mee is, maar deze lezer voelt er minder bij. Waarschijnlijk is dat ook de aard van herinneringen, dat ze mooier gekleurd zijn dan de werkelijkheid ooit was, zeker als het vers geïnstalleerde herinneringen zijn :-D. Wie weet wat ik zou kiezen als ik me leukere herinneringen zou wensen.
pepe · 7 juli 2008 op 18:48
Lieve brief is dit.
Beetje treurig ook wel en zo mooi. Slik
Late reactie van spuit elf, die een paar dagen CX-vrij had.
LouisP · 30 april 2009 op 21:37
Pally,
van veel reacties begrijp ik wat ze bedoelen.
Ik vind het stukje origineel, lief en heel mooi.
gr.
Louis