Geblondeerd..

Uiterlijkheden, zijn die de spiegel van de ziel? Dat vraag ik me wel eens af.

‘Geblondeerd’ is echter een typering die mij past en mijn persoonlijkheid reflecteert. Alhoewel de kleur meestal relatief ‘natuurlijk’ is en ik uitgroei schuw, BEN ik het! De wortels van deze gebleekte lokken liggen in de familie, om precies te zijn bij mijn moeder. Kan me nog goed herinneren dat tijdens een van onze kampeervakanties in Frankrijk, toen ik weerloos in mijn zwempak lag te zonnen, mijn moeder met gestage passen op mij afliep, een wit met rood flesje te voorschijn toverde, vervolgens kort melding maakte van de zogenaamd onschuldige inhoud en in een haast ondeelbare seconde hierop volgend mij bewerkte met haar chemische spuit – sprayblond – .

Moeder was werkelijk waar in haar opperbeste doen, haast net zo vrolijk als toen we in die bewuste vakantie de zonne-eclipse gingen vieren en de champagne háár spontaan een eclipse bezorgde .. Haar blonde kindjes waren immers maar mooi met hun vergeelde haren en een hernieuwde familieband was vanaf deze vakantie tussen mijn moeder, zus en mij geschapen. En dit bleef en blijft niet onopgemerkt:
menig bekende onbekende vraagt na vluchtig een blik in onze richting te hebben geworpen ‘zijn jullie soms familie? want …. ja, , jullie hebben dezelfde haarkleur!!’
Mijn zus en ik kijken op zo’n moment elkaar aan en antwoorden dan steevast én in koor ‘hetzefde pakjeee’ en als zij me voor is, voeg ik toe ‘Belle Color, nummer 10′, – de spray bleek ons haar tot stro te maken –

Mijn loyaliteit ten aanzien van mijn vrouwelijke familieleden kwam goed naar voren tijdens een vakantie in Kroatie.
Vader en moeder hadden reeds een tripje gemaakt richting het oosten en waren niet alleen onder de indruk van Praag en Theresienstadt, maar ook van het feit dat de bewuste Belle Color nr. 10 slechts voor 5 euro in zo’n beetje elke willekeurige supermarkt in de schappen lag, geweldig!
Tijdens een weekendje ouderlijk huis, volgend op hun vakantie, werd ik bij thuiskomst dan ook rijkelijk voorzien van pakken met de blekende substantie.
Kortom, tijdens mijn vakantie in Praag was mijn missie dan ook tweeledig; de stad verkennen en op zoek naar de Belle Color.
Hoe verheugd mijn moeder was toen ik haar de pakken nummer 10 aanreikte waarop niet te ontleden Kroatische tekens stonden.
Dus, we konden weer voor een habbekrats kleuren, of liever gezegd bleken!

Bewust van het feit dat verandering van spijs doet eten, maak ik mijn haren ongeveer een tot twee keer per jaar donkerder.
Eigenlijk vreemd, omdat ik tijdens dit uitstapje bij voorbaat al weet dat ik vanzelf weer ga verlangen naar mijn luchtige en speelse blonde lokken, die mijn warrelige geest toch wel passen.
Hoe kan ik het mij anders permiteren om op de vraag van mijn docent van Capita Burgerlijk recht ‘Anne, wil je jouw referaat vóór of na de pauze houden te antwoorden: ‘Meneer hoe zit mijn haar??’

Kan me nog goed herinneren dat twee jaar geleden mijn niet al te spontane, maar vriendelijke bazin, mij bij binnenkomst goedkeurend aankeek en een opmerking plaatste over mijn versgekleurde kastanjebruine haren. ‘Je hebt meer impact met dit kapsel Anne, komt wat serieuzer over.’
Ze bedoelde het goed en ik meende zélfs te ontwaren dat ze het mooi écht vond, maar iets in mij zei dat mij die impact hélemaal niet kon schelen, ik voelde me na haar opmerking een serieuze muts en.. en.. ‘Dank je!’, zei ik vrolijk.

Mijn collega Berend, van nature hoogblond en in het bezit van een charmante brunette met een donkere oogopslag, hield zijn commentaar kort en bondig. ‘Ik mis de vrolijke blonde Friezin.’ En ook mijn twee stagebegeleiders tijdens mijn afstudeerfase van het HBO, waren niet direct van de hozanna’s: ‘je weet wel hoe wij je het liefste zien.’
Mijn haar was destijds dan ook haast aubergine gemaakt door de welwillende kapper aan wie ik had gevraagd om het in mijn ‘eigen kleur’ te verven, wat me overigens weinig deerde.
Een soort berusting en wellicht een gebrek aan assertiveit maakte mij de kapster vriendelijk bedanken voor mijn transformatie, waarna ik maar de stad in ben gegaan om een leuk truitje te kopen dat mijn nieuwe voorkomen paste.

Maar hebben blonds nu echt meer fun en zijn die brunettes wel echt zo brilliant als ze lijken?
Getuige de talloze aanmeldingen op de gelijknamige hyves, zullen de blondjes hun leven vast best wel redelijk leuk vinden en de bruintjes zichzelf opperst slim, maar eigenwijs als ik ben heb ik zelf ook maar eens een bescheiden praktijkonderzoekje gedaan. Heb één huisgenoot met bruin en één met blond haar. Tijdje observeren, beetje afluisteren, waar nodig begluren én natuurlijk turven! helaas, helaas, mijn conclusie is niet eenduidig; eigenlijk zijn beide bést funny en ja, bij vlagen ook nog eens briljant, wat nu?
Heb besloten om me niet aan te melden voor de blonds have more fun hyves, wil geen tweespalt zaaien in het huis en uiteindelijk kan je alleen maar voor jezelf spreken! Ben dan ook sterk aan het overwegen om mijn eigen privéhyves op te richten, met mezelf als exclusief lid én moderator onder de naam ‘Anne Schaap is heel erg blij met haar geblondeerde haar en is ook nog eens briljant.’

Inmiddels ben ik van de zeer zeer lichtblond, super verhelderend afgestapt, een tintje donkerder, maar nog steeds zeker blond. En dat heeft op mij een goede uitwerking, tenminste op mijn geest. Mijn zus heeft de familiebanden ook doorgesneden. En mijn moeder? Die gaat onverminderd voor de Belle Color nr. 10 en het leuke is, het staat haar nog steeds mooi.