Gebroken

De muren komen op me af, ik zie geen uitweg meer. Ik moet weg, het maakt me niet uit waarheen. Weg uit mijn dwangmatige relatie, weg van alles. Toch voeg ik geen daad bij mijn gedachten en op m’n vrije zaterdag loop ik samen met Jacintha door de stad te slenteren. Wat doe ik hier vraag ik mijzelf wel 10 keer af. “Ik voel me niet zo lekker, ik wil naar huis” zeg ik tegen Jacintha. Jacintha heeft geen flauw besef van wat er met mij aan de hand is en kijkt mij vragend aan. Wij lopen nog wat door de stad maar bij elke pas krijg ik het meer en meer benauwd. Ik snak naar adem en ben opgelucht als we eindelijk huiswaarts keren. [img]http://patrick.loggy.nl/files/gebroken%20hart.jpg[/img]
Eenmaal thuis ga ik op de bank liggen. Mijn hersenen maken overuren, want die benauwdheid heeft alles met mijn figuurlijke benauwdheid te maken. Jacintha probeert me te helpen, maar ik negeer haar. Ik wil het liefst alleen zijn. De rest van de dag lig ik op de bank voor me uit te staren. Ik besluit op bed te gaan liggen terwijl het pas 21.00 uur is. Jacintha komt naast me liggen. Ik wil niets van haar weten en draai me om. Ik kan niet slapen en 2 uur later lig ik nog te draaien. “Ik wil nu weten wat er aan de hand is” vraagt Jacintha aan me terwijl ze het licht aan doet. Ik denk even na over wat ik moet zeggen: “Ik wil dit niet meer, ik wil geen relatie meer. Sorry Jacintha ik kan het gewoon niet meer”. Jacintha barst in tranen uit. “Nou ben ik het zat klootzak, ik wil dat je nu weggaat. Ik wil je niet meer zien, je zoekt het maar uit, ik ben helemaal gebroken. Je maakt me stuk, kapot en ik trek het zo niet langer”. Ik stap uit bed en bel in de woonkamer Brian “zin in een ritje?” vraag ik hem. “Ik kom er aan” is zijn antwoord. Brian en ik kennen elkaar al jaren en voelen elkaar volledig aan zodat deze korte woordenwisseling voldoende is.

De volgende ochtend word ik wakker en kijk om me heen. De muren die ik zie zijn lichtblauw, zachtgeel en roze. Voor het raam hangt een Pipi Langkous gordijn, ik lig in een eenpersoonsbedje onder een Pokahontas dekbed. Aan de muren hangen Disney figuren. Naast m’n bed staat een weekendtas waarin ik gisteravond in allerijl wat kleding en toiletartikelen heb gestopt. Ik heb vannacht op de kamer van Kelly geslapen, de vierjarige dochter van Brian, die toevallig een weekendje uit logeren is. Een kamer verderop hoor ik Roberto, de 3 maanden oude baby, huilen. Ik sta op, kleed me aan en ga naar beneden waar ik koffie zet. Met een kop koffie in mijn hand zit ik op de bank en staar voor mij uit. Randy, de 9 jaar oude zoon uit het gezin, komt de trap af en ziet mij zitten. “Waarom ben jij hier?” vraagt hij. Ik kijk hem aan maar geef geen antwoord. Niet omdat ik dat niet wil maar eigenlijk omdat ik geen goed antwoord weet. Uiteindelijk zeg ik “Om wat zaken op een rijtje te zetten.”