Gebroken

De oude kerk lijkt er verlaten bij te staan. Meer dan helft van de glas in lood ramen zijn de afgelopen jaren door jongeren doorboord met stenen. In de kerk heerst een serene stilte. Door een enkel raam schijnt een waterig zonnetje. In het spinrag van de zonnestraal dwarrelt stof door de ruimte.
Banken zijn verrot of gesloopt. Er hangt een muffe lucht. Toch straalt het gebouw als in zijn glorie jaren.
Bij het altaar staat een jonge man. Brood, gebroken in stukjes, rust op een zilveren schaal, en wijn in een zilveren kelk staan op de tafel voor hem uitgestald. De man slaat een kruis, zegent het brood en de wijn met woorden die hij in jaren niet heeft gehoord. Dat hij geen priester is wordt hem vast vergeven redeneert de man.
In stilte neemt hij een stuk brood en steekt het in zijn mond. Zachtjes mompelt hij: Neemt allen van dit brood want het is mijn lichaam.” Een schelle lach weerklinkt door de kerk.
Dan neemt hij de kelk en spreekt luid; “neemt allen van deze wijn want het is mijn bloed” Een traan biggelt over zijn gladgeschoren wang.
De man knielt en vraagt nog eenmaal aan zijn Heer: “Waarom Heer, waarom laat Uw kerk het toe dat jonge mensen worden vernietigd.” “Wie heeft bedacht dat priesters celibaat moesten zijn?” Waarom zijn Uw priesters niet in de Heer maar voornamelijk in de jongens!”
De man zwijgt en steekt de loop in zijn mond. Nog één ademteug en hij is verlost van zijn pijn.