Geen nieuws

Geen nieuws, goed nieuws? Nee, tegenwoordig zijn dit soort uitspraken overbodig. Waar blijft nu het goede nieuws? De media doet niets liever dan het publiceren van reclame activiteiten over veelal overbodige combi-aanbiedingen uit het mobiele tijdperk of supersnelle breedband en onbeperkte draadloze adsl modules tegen woeker prijzen.
Geen woord over positieve dingen des levens. Nee, de kranten geven de voorkeur aan het verslaan van oorlogen in Verweggiestan of in andere onuitspreekbare warme oorden. Alsof we in deze donkere sombere wintermaanden nog niet neerslachtig genoeg zijn worden we wederom rond de oren geslagen met voor weinige interessant beursnieuws.

Ik trek uit voorzorg de doos antidepressiva uit het medicijnkastje in een poging mij in de avond door de ochtend krant te worstelen (doel wederom gemist). In deze donkere tijden voel ik me al depri genoeg en bij het lezen van de reclames om het sint- en kerstfeest te vieren kom ik tot de conclusie dat mijn uitgavenpatroon van het afgelopen jaar een beetje uit de klauwen is gelopen.
Mijn 13e maand heb ik al aan een eerdere onverwachte depressieve bui besteed en bij het nalopen van mijn bankgegevens blijkt dat ik platzak ben waardoor ik bijna wederom in een crisis geraak. Zelfs mijn neplederen ‘portemetniks’ doet zijn naam eer aan. Volgens de statistieken zouden we ons geld nu moeten besteden aan Sinterklaas en de Kerst maar ik vermoed dat de ‘statistieken’ er geen rekening mee hebben gehouden dat ook hier de Euro als actuele valuta is ingevoerd.

Oké, op naar positief nieuws. Hoopvol blader ik verder en bemerk dat er zelfs over sterren niet veel opbouwends te melden valt. Het negatieve laat ik dan ook met een gerust hart over aan Youp van ’t Hek die met zijn éénmalig uitgave van Glossy daar prima werk mee levert.
Dvd’s of films geven mij geen ademruimte gezien de meest humoristische comedy al smijt met blote dames, bloederige taferelen, afgehakte ledenmaten of met vele littekens voorziene monstergezichten c.q. grindtegels. De rotte aangevreten organen vliegen me rond de oren en terwijl ik de bloederige hersensfragmentjes van mijn tv-scherm tracht te wissen word ik uitgenodigd om op z’n minst een glimlach op de lippen te toveren. Ja ja, zo eenvoudig is dat nu ook weer niet.
Mijn hongerige hersenen ploeteren verder en proberen nog steeds een intelligent gunstig woord te vinden. Tevergeefs.

“Moeten we dáár dit jaar ons geld aan besteden?”, bedenk ik me bij het lezen van een artikel waarbij zwarte pieten hun billen bloot geven. Hoewel ik liever had gezien dat de Pieten hun pieten had ontkleed, ontstaat er toch een kleine glimlach op mijn gezicht.
Ik durf me nog één maal op de pijnbank te plaatsen en blader verder. Terwijl kiddy-hooligans met opgestoken middelvinger op een volledige middenpagina te zien zijn, verschijnt er een weinig nuttige mededeling dat de uit de eighties opgebeamde ballenband Doe Maar weer een optreden gaat geven in de Kuip in Rotterdam.
Nou, niet om het een of ander maar zeg nou eerlijk… Op deze door jandoedels door buttons bijeengehouden en inmiddels verrimpelde oude knarren uit het jeanstijdperk zitten we toch zeker ook niet te wachten.

Ik heb er genoeg van, want in mijn vochtige ooghoek zie ik nog net een reclame over Senseo die cappuccino en koffie-choco-pats lanceert. Ik besluit de koffie die ik nog aan het drinken was wil inruilen voor een warme choco met slagroom en cacao-vlokken (of voor de liefhebbers een choco-shock met een scheutje cointreau).