Mijn zus belde me om te vragen of ik het toch niet vergeten was. “Shit, dat is waar ook.” Ik had haar beloofd naar de Mylèneparty bij haar vriendin te komen. Pffff, een Mylèneparty, wat moest ik daar in godsnaam gaan doen. Ik had me laten vertellen dat het wat met make-up en crèmepjes te maken had, maar het fijne wist ik er niet van. Wilde ik ook niet weten. Ik zou alleen maar gaan, omdat mijn zus het me had gevraagd. Ik kan haar immers niks weigeren en ach, die paar uur kon ik vast wel uitzitten. Ze belde me jammer genoeg nog op tijd, het was pas de volgende avond. Ik zat er dus aan vast.
Niks voor mij die party’s. Ik ben ook ooit eens naar een Tupperwareparty geweest. Twaalf vrouwen in een kamertje, die luisteren en giechelen naar een dame die net doet of ze verstand heeft van de producten die ze aanprijst. Er wordt natuurlijk verwacht dat je wat bestelt, want dan krijgt de gastvrouw weer extra korting. De gastvrouw, meestal een vriendin of een familielid en dus iemand die ik wel wat extra korting gun. Kom je weer thuis met een paar kommetjes en pannetjes waar je nooit wat mee doet. Nee, eens en nooit weer had ik mezelf beloofd.
Maar ik betrap mezelf erop, dat ik de laatste jaren nogal eens terug moet komen op mijn woorden. Niet alleen wat dit betreft, maar vooral ook rond alles wat met de kinderen te maken heeft. Het begon al voor de zwangerschap. “Zwangerschap lijkt me heerlijk hoor. Ik snap al die klagende vrouwen niet. Het is toch prachtig zo’n klein lief mensje in je te dragen.” Hier moest ik na zes weken zwangerschap al kotsend op terugkomen. En nog een keer of vijf gedurende de pijnlijke en zware rest van de dracht. En dan natuurlijk de dingen die je zegt NOOIT te zullen doen. “Ja, ik ga een strenge moeder zijn. Als ze ‘s nachts janken, lekker laten janken. Ik ga ze dus echt niet bij me in bed nemen hoor, anders lig je over vier jaar nog met een kind tussen je in.” Hele mooie theorie, maar na maanden iedere nacht mijn nest uit te moeten, was ik blij dat als ik hem lekker bij me in bed nam, hij direct terug in slaap viel. En ik dus ook. “Rennen rond de tafel zal hier nooit gebeuren, bord zal leeggegeten worden, niks televisie overdag en al zeker niet teveel snoep tussendoor.” Tja, moet ik het nog uitleggen?
Ik kan beter maar zwijgen in het vervolg. Vooral omdat de Mylèneparty hartstikke leuk bleek te zijn. Gewoon een lekker avondje weg. Gezellig wat kleppen en een wijntje drinken met de meiden, terwijl we lekker wat tutten met make-up en heerlijk ruiken aan alle parfums en bodylotions. Dat er nog gevraagd werd wat te bestellen, was niet erg. Iedereen kan wel een badschuim of dagcrème gebruiken. Ik heb zelfs beloofd dat ik “Mylène” ga bellen om ook eens zo’n party bij mij thuis te organiseren.
Hoezo niks voor mij die party’s? Heb ik dat ooit gezegd?
10 reacties
Bakema_NL · 26 mei 2006 op 10:31
Als ik dit lees denk ik meteen terug aan zo’n party. Werd ook hier in huis gehouden, ook make-up, luchtjes etc. En als man hoefde ik het huis niet te verlaten, sterker nog ik werd verplicht te blijven, want er was ook een mannenlijn. Daar zat ik dus met een vriend van me, samen een maskertje, cremetje hier en daar en die dames maar lachen. Dat spul op zich was trouwens wel erg goed, met name de deodorant was gewoon een topproduct en veel beter dan die troep uit de winkel.
DriekOplopers · 26 mei 2006 op 10:41
Leuk opgeschreven, Wendy! Maar waarom heet zo’n party eigenlijk een “myleneparty”? Wie/wat is Mylene? De enige Mylene die ik ken is van zichzelf al heel mooi. Zonder smeerseltjes/plamuur/RAL318…
😀
Driek
Dees · 26 mei 2006 op 12:36
Dus de volgende CX meeting is bij jou thuis?
😀
Chantal · 26 mei 2006 op 13:14
Mylèneparty’s zijn altijd leuk… gewoon je geld thuislaten dan komt alles goed 😀
Leuke column weer, Wen!
Ma3anne · 26 mei 2006 op 13:34
Het géven van party’s voor een foute groep is pas erg. 🙄
Dit soort partygebeuren heeft een mutserige reputatie, maar het valt of staat met de groep mensen die er is.
Met de goeie groep en een gezellige verkoopster kunnen het kostelijke avonden zijn. Dan maakt het niet eens uit om welk product het gaat. :pint:
Prlwytskovsky · 26 mei 2006 op 17:44
He Driek, je bedoelt toch niet die eehhh “de la hoe-heet-ze-ook-alweer?”
wendy77 · 26 mei 2006 op 20:09
@Driek: Ik citeer:
In 1965 wordt een klein Cosmeticabedrijf op familiale leest geschoeid. Het gezin ‘Seutin’ start met de productie van kersverse verzorgingsproducten die bij de klant thuis worden gepresenteerd en aan de man/vrouw gebracht. De producten van Mylène slaan zo aan dat het bedrijf een steeds uitgebreider gamma exclusieve producten op de markt kan brengen.
Gewoon een merknaam die lekker bekt dus 😉
@Chantal, had mijn portomonne ook thuis gelaten, maar moest pas achteraf betalen 😛
@Ma3anne: Idd dus, leuke groep, leuke party
@Dees: wie weet 😀
@Bakema: Mylene had idd ook een mannenlijn. Misschien als ik de vrienden van mijn manneke ook uitnodig dat ook dat nog een succes kan worden 😉
Mosje · 27 mei 2006 op 11:36
Mmm, een cx-meeting bij Wendy? En dan moet ik columns kopen van Dees? Tegen een vriendenprijsje?
Ik ga mijn paspoort verdonkeremanen en hopen op een uitzetting.
DriekOplopers · 28 mei 2006 op 00:23
@Prwldinges: Nee, ze heet Duyvestein. Ze is mooi en lief. En zo nu en dan vreet haar hond mijn koekje op. Dat noemen we ‘samen lunchen’ 🙂
Driek
Mup · 28 mei 2006 op 15:09
Haha, ken de produkten, van ouderlijk huis uit, shampoo met dennengeur voor pa, brrrr. Maar er zijn nu toch ook Botox-party’s? Is dat niets als meeting alternatief, bij mij thuis bijvoorbeeld?
Ayo Mup.