Geesten oproepen

Tijdens de les boekhouden mochten we ons in stilte bezig houden. We riepen geesten op. En het glazen kannetje werd door zes man op een rap in elkaar gestoken ouidjabord verschoven. We vroegen:’ ‘Geest geef ons een teken van uw aanwezigheid.’

De deur vloog open en het kannetje brak in stukken.

‘Is het daar gedaan met die onnozelheid,’ knorde de uitgebluste leerkracht, een man met een bochel.

‘Pff, allemaal toeval, iemand heeft dat potje gebroken,’ zei Wim zelfverzekerd

Ouwe trouwe Wim, gevat en van niemand bang.

‘Laten we het in het weekend bij mij thuis doen, Maarten doe je mee?’

De lange magere jongen met lang haar was akkoord.

Maar ik zou mijn voorzorgen nemen. Pa ging de elektriciteit een half uur nadat we boven waren afzetten. Ik zou mijn stereo op timer zette met een toepasselijk nummer. Maarten zou op de trap in Wim zijn nek blazen en hem porren.

Eindelijk was het vrijdag, om 8 uur verzamelden we bij mij thuis.

‘Ik heb een beter bord gemaakt in hout. Even de kaarsen nemen en we kunnen beginnen.’

‘Geest, wij roepen u aan, geef een teken van leven.’

Onze handen verschoven. Door de tochtspleet in mijn deur gingen de kaarsen aan het flakkeren, duistere schaduwen werpend. Toen antwoordde de geest.

‘Ja.’ het potje verschoof naar de ja op het bord.

‘Komaan, Maarten je duwt opzettelijk hard.’ klaagde Wim.

De stereo sprong aan met een plaat van Dimmu Borgir (metal) op.

‘You gonna burn in hell.’ gromde de zanger.

Wim werd lijkbleek. Dan gingen de lichten uit en de muziek stopte.

‘We moeten hier weg,’ jammerde Wim.

Krampachtig bewoog hij zich voetje voor voetje van de trap in de donkere hal. Maarten deed zijn part.

‘Help, de geest heeft me geduwd,’ schreeuwde Wim in paniek.

Beneden stond pa te glunderen. De lijkbleke Wim wou weten waarom we allemaal aan het lachen waren. De stoere Wim, bang van geesten.

‘Doe me dat nooit meer aan, hé.’ zei hij nog steeds onder de indruk.

‘We beloven het,’ grijnsde ik