Geknipt voor het vak

Daar zit ik, het is 9.00 uur ‘s ochtends, vanaf nu geef ik me over aan haar talenten. Ik geef niet graag dingen uit handen, maar zij is er geknipt voor. Dat zie ik aan haar schaar … en aan haar naamketting, modieuze outfit en zonnebankbruine hoofd. Zij is dé ideale kapster. Alsof ik met een maagd in bed lig, zo geforceerd stil gaat ze te werk. “Had je een snippermiddag?” komt er na ruim 5 minuten uit. De spontaniteitsprijs kan ze nu al vergeten! “Nou, ik heb al maanden snippermiddagen…”een prachtige voorzet leek mij. Maar het blijft stil. Dan maar even naar haar decolleté kijken, dát moet dan toch wel de reden van haar aanname bij de kapsalon zijn?!

“Wat uhhh uhh…doe je dan?” stottert ze er met veel pijn en moeite uit. Oh, ik schrijf columns, recenseer en neem interviews af. Ik besef dat dat drie moeilijke woorden in één zin waren, dus ik verwacht niets meer van haar.

Naast me, hoor ik haar collega. Ik kan haar nog niet zien, want haar gepoederde gezicht veroorzaakt een plaatselijke mistbui. Iets zegt mij dat ze heel erg blond is. Met haar klant praat ze over de gebruikelijke onderwerpen. Het weer, de lijn én haar relatie. Ze heeft al ruim 1 week verkering met Clarence. “Hij is écht de ware”. Zegt de 41-jarige Anita met haar mooie doorrookte stem. “Dat weet ik want ik heb mensenkennis. Volgens mij ben ik ook al zwanger “Eindelijk krijg ik lieve negerkindjes”

Gister zei hij nog dat ik de mooiste vrouw op aarde ben. Patricia wordt wakker “Oh, wat romantisch, jij hebt echt alles helemaal voor elkaar hè. Ik wou dat ik zo perfect was als jij”…Ach meissie, jouw tijd komt nog wel. Bemoedert de wijze 40’er. Ja, maar..ik ben zo bang dat ik nog niemand heb als ik 30 ben. Als ik vraag hoe oud ze dan is: antwoord ze haast in shock: al 20! Poe, nee dan is het opschieten geblazen, is mijn cynische reactie. Ja hè? Maar ik heb nu wel een vriend, maar dat gaat niet zo lekker, vorige maand heb ik het voor de 3e keer uitgemaakt, omdat ‘ie weer vreemd ging en omdat hij me nooit meteen terug sms’t. Vorige week, stond hij weer met een mooie bos rozen voor de deur, zo lief, maar ik moet sterk zijn. Al ben ik zo bang dat ik alleen overblijf…”

Ik kijk om me heen en zie dat ik inmiddels ook alleen over ben. Ze gaan sluiten, en dankzij lieve Patricia en haar collega is mijn haar is weer net zo lang, als toen ik binnenkwam.