‘Maar die gaat ook niet gelukkig worden met een ander’, dacht ik altijd wanneer er weer een relatie gestrand was. Altijd. Weer. Gestrand. Maar er was natuurlijk veel mis aan hem. Hij had nog een lange weg af te leggen, veel aan zichzelf te sleutelen, hard ‘aan zichzelf te werken’. Hij zou het geluk niet vinden vooraleer hij leerde lief te hebben, écht lief te hebben, de ander (mij) te aanvaarden zoals zij is. Hij was gedoemd. Of toch niet?
Recente casestudy. Boris was eenendertig toen we elkaar ontmoetten, twaalf jaar ouder dan ik. We keken elkaar recht in de ogen op een taalkamp Frans. Hij gaf op dat moment les in de avondschool, tolkte en vertaalde, danste als hobby en bracht daarnaast veel tijd alleen door. Hij had een eigenzinnig karakter en niet al te veel vrienden. Hij rekende op mij om hem “eindelijk gelukkig te maken”. We begonnen een relatie. Hij schreef me gedichten. Hij zei me meer te lezen, mijn tanden vaker te poetsen, meer op te ruimen.
Hij sliep met een ander toen ik hem na nog geen jaar niet gelukkig bleek te maken. (Hij zou misschien zeggen dat ik hem na een jaar nóg niet gelukkig maakte, een subtiele nuance.) Hij had me vreselijk gekwetst, meer dan wie ook voor of na hem, maar ik troostte me met de gedachte dat hij geen gemakkelijke toekomst tegemoet ging. Daarvoor was hij immers te egoïstisch. Hij maakte te veel kritische opmerkingen, liet me mijn tempo niet volgen, mijn leven niet lijden, gaf te veel kritiek, kon niet communiceren. Wie kon daarmee leven?
Vandaag kreeg ik een vriendschapsverzoek op Facebook. Boris works at: directeur van een salsaschool. Vrienden: 4494. Fotogalerij? Een eindeloze rits swingende foto’s. Geen rimpel erbij, knapper nog dan ik me hem herinnerde. Hartje. In een relatie met C. (Nog steeds dezelfde, echt?) Op haar profiel foto’s van twee prachtige kinderen. Ze hebben vaagweg wat van hem, het zit hem in de donkere ogen, maar buigen ze wel een beetje naar beneden aan de uiteinden? Ik klik verder. Ze is zijn vriendin. De kinderen zijn de zijne. Comment: –‘You are my sweety”. Wanneer mijn zoon het zegt is het nog niet iets mooier dan wanneer jij het zegt. Sorry, Boris.’ En even verder: ‘Wat ben ik gelukkig.’
Hier sta ik, voor joker, met mijn doemgedachten over zijn toekomst, mijn mentale banvloek en zonder hartje, foto’s, kinderen. Niet voor het eerst zit ik er met negatieve voorspellingen voor mijn exen ver naast. Ik ontwaar een patroon. Het leert me volgende even mooie als pijnlijke lessen. 5. Niemand is hopeloos. 4. Ik ben blijkbaar diegene die niet in de toekomst gelooft. Niet in de zijne, niet in de mijne. 3. Ik ben mogelijk diegene die de ander niet aanvaardt zoals hij is, die kleine kanten niet kan relativeren. 2. Als ik gelukkig wil worden, even gelukkig als hij, moet ik dringend mijn voorspelling veranderen. 1. Geloven. Toekomst. Gelukkig. En nu voor de gevorderden in een lange zin: ‘Die gaat gelukkig worden met een ander en ik ga gelukkig worden met een ander.’
6 reacties
Libelle · 29 juni 2013 op 08:12
Je beheerst alle vaardigheden om uitstekend te schrijven, maar op de een of andere manier ligt alles niet goed op zijn plaats heb ik het gevoel. Het leest enigszins moeizaam en dat terwijl jouw bekentenis best een boeiend gegeven is.
‘Great Escape’ vond ik meer geolied.
Libelle · 29 juni 2013 op 08:14
O ja, moet je niet zuinig zijn met dingen tussen haakjes zetten?
Meralixe · 29 juni 2013 op 08:48
Beste Margarita
Ik schreef bijna, welkom op column x. (vorige column een kleine twee jaar geleden)
Voor mij was het nodig de column een tweetal keren langzaam te lezen zodat hij goed in mijn kopje kon doordringen. Alvorens commentaar te geven heb ik ook nog even rond geneusd op uw (mooie) blog. Daar ontdekte ik dat je van ‘Geint’ bent. Een echte Geintse?
Als Ertveldenaar….Ja, ja…die van Eddy Wally, zijn we nagenoeg buren. Genoeg gekletst! 🙂
Bij het lezen van uw column merk ik, mede door uw (jonge) leeftijd en uw hogere studies, een duidelijk verschil in stand en rang tegenover mij, bruggepensioneerd meubelmakertje met amper een A3 diplomaatje uit de jaren stilletjes. Natuurlijk is daar niets mis mee. Column x is ten slotte één grote verzameling van sterk uiteenlopende individuen die elkaar niet altijd vinden, mede door die sterk uiteenlopende achtergronden. Dan heb ik het nog niet over Nederland – België…
Nochtans gaat de column over DE LIEFDE en relaties en geluk…Universeler kan het niet! En, je zit al aan het niveau ‘begin bij jezelf.’ Mooi!!! :yes:
Schrijftechnisch? Dus, tien op tien maar voor mij persoonlijk, niet wollig genoeg, niet ouderwets genoeg, te veel tempo, zoals Fleur(overigens een Nederlandse dan nog) schrijft in
Het Nieuwsblad. Te veel van uit de eigen leefwereld die de mijne niet meer is.
Maar, toch graag gelezen hoor. En, toch maar eens meer aan column x denken…
Yfs · 29 juni 2013 op 11:41
Schrijftechnisch vind ik het niet zo lekker lopen. Sommige zinnen dwingen je om ze nóg een keer te lezen en dat maakt het lastig om mee te gaan in je denk en zienswijze in een toch al complex en persoonlijk onderwerp.
Inhoudelijk vraag ik me af wat je er aan hebt om je bezig te houden met dergelijke voorspellingen. Niks mis mee om te relativeren maar er is nóg minder mis met het loslaten van dingen/personen en om je geluk niet van een ander af te laten hangen. Je laatste regel waarin je je voorneemt om ook gelukkig te worden met een ander klinkt bijna wraakzuchtig en doet de andere vier lessen weer teniet.
Ik wens je veel wijsheid toe maar vooral rust met in het achterhoofd dat soms het niet krijgen van iets het beste is wat je kan overkomen! 😉
Sagita · 29 juni 2013 op 12:38
Leuke column. Goed onderwerp. Vlot geschreven. Alleen heb ik het idee dat je wat heb zitten knippen schuiven met alinea’s.
Als je zou beginnen met: ‘ Vandaag kreeg ik een vriendschapsverzoek op Facebook.’ en via flashback je verhaal vertellen, zou het wat natuurlijker lopen. Nu komt het erg geforceerd over!
groet Sa!
Nachtzuster · 1 juli 2013 op 09:27
Eens met Yfs. Ik kreeg tijdens het lezen jeuk door alle wrok die ik door jouw column heen las. Alles leg je bij hem neer als het gaat om schuld bij het verbreken van de relatie. Als in “hoe durft hij het uit te maken met mij en wel gelukkig worden met een ander”. Loslaten is een proces. Daar horen kwaadheid, wrok, verongelijktheid, verlangen en berusting bij. Daar hoort ook een dagboek bij ter verwerking en is (in mijn ogen) minder geschikt voor een openbare columnsite. Sterkte en lees nog vaak je eigen vijf lessen door. Dan komt het wel goed en is je volgende column er één over een nieuwe liefde!