‘Maar die gaat ook niet gelukkig worden met een ander’, dacht ik altijd wanneer er weer een relatie gestrand was. Altijd. Weer. Gestrand. Maar er was natuurlijk veel mis aan hem. Hij had nog een lange weg af te leggen, veel aan zichzelf te sleutelen, hard ‘aan zichzelf te werken’. Lees meer…
Ik ben mezelf kwijtgespeeld. Het gebeurt, ik verlies wel vaker dingen. Niet goed opgelet. Jezelf verliezen is ook gemakkelijker dan mensen denken. Je vouwt je zo klein mogelijk op, geeft je over aan een ander – altijd wel iemand in de buurt die het wil overnemen – en kijkt niet om. Voor je het weet, ben je niets meer. Niemand meer. Nergens meer. Of in mijn geval: in een flatje in een buitenwijk van een universitair plattelandsstadje in Engeland. Naar de overkant van de plas gevaren in het kielzog van mijn intellectueel begaafde lief (vriend, verloofde) als een mossel vastgezogen op een tanker.
Verstreken tijd twintig minuten verschijnt in de rechterbovenhoek van mijn scherm. Hondenfluisteraar Cesar Millan doet het weer: in geen tijd brengt hij een hopeloze hond tot bedaren en geeft aldus de aanzet tot een constructievere relatie tussen mens en dier. De Blijde Boodschap op National Geographic, ik kan er maar geen genoeg van krijgen: Dingen kunnen veranderen en sneller dan je denkt.
