Geslaagd

Ik ging dromend door het leven, niet iemand die last had van slapeloosheid. Het was al laat. Te laat. Een kwartier te laat. Op dit moment heb ik een jaar gewacht, of misschien nog wel langer. Zeven jaar geleden begon een avontuur. Het begin van een ontwikkeling. Een klein kuikentje kwam tussen een ren vol met hanen. Een kuikentje dat onderaan de voedselpiramide stond. Een klein kuikentje dat zich groot waande in de wereld. Niets is erger dan grootheidswaanzin bij een kuiken. Je bent niets. Helemaal niets, vooral niet als kuiken.

De ontwikkeling ging gestaag, niet te snel. Toch groeiden de medekuikens niet zo snel. Misschien groeide ik te snel, maar dit vond ik ook wel nodig. Te klein kun je maar beter nooit zijn, de voedselbakken hangen hoog. In klas drie was ik al even groot als de hanen in klas zes, maar nog lang niet zo wijs. Zij waren degenen waar ik tegenop keek. Ik droomde dat ik ooit zo wijs zou worden. Ik droomde me groot.

Na vakken als: tekenen, handarbeid, lichamelijke opvoeding en culturele en kunstzinnige vorming, begon de echte school pas. Echte vorming krijg je door de vakken die er toe doen in de maatschappij. Geen tekenen, dat slechts voor enkelen weggelegd is. Al wat ik inleverde, behoorde tot de categorie kunst, abstracte kunst welteverstaan. Wat betreft handarbeid, dat was ook niet aan mij besteed. Twee linker-kippenpootjes, dat is alles wat ik heb gekregen.

Iemand die goed in de geschiedenis kan kijken, hoeft de toekomst niet te weten. Je leeft in het vroegere, want dan pas merk je dat het heden niet relevant is. De afloop weten is van belang; je weet wanneer je dood gaat. Je hoeft niet te schatten, je hoeft niet te gokken, er valt niets meer te raden of te twijfelen. Ik twijfelde niet, dus ik leefde niet. Ik droomde.

Het kuikentje groeide, het kuikentje werd langzaamaan een haan. Kippetjes kwam ik ook tegen gaandeweg, maar zij zijn allen afgehaakt. Eenmaal is voldoende voor een kip, het hoeft niet meer dan eens. Gaandeweg is het me duidelijk geworden dat trouw zijn slechts een illusie is. Als het erop aankomt is niemand trouw. Niemand, zelf jij niet. Trouw is onnatuurlijk, niet voorkomend in de natuur, dus daarom ben ik het ook niet.
Nu staat er een haan. Een haan die groot is, volgroeid. Ik wacht op mijn naam, dan zal ik mijn handtekening zetten. Ik ben wakker geworden, ik ben illusies verloren. Ik voelde me groot op de wereld, maar tijdens dit avontuur heb ik gemerkt, dat ieder mens klein is. Nietig als de mier onder onze voet. De droom van het zo wijs worden als een zesdeklasser was slechts een discussie. Zij zijn niet wijs, maar volgroeider. Nu is het mijn beurt om neer te kijken op de kuikentjes. Ik zie de dromen in hun ogen. Dromen die slechts voor een paar jaar bedoeld zijn.

Mijn naam wordt geroepen. Daar ga ik, voor de laatste keer in onze school. Ik neem een roos in ontvangst, want dat hoort er schijnbaar bij. Daarna loop ik naar mijn mentoren en geef ze een hand. Mijn handtekening behoort onderaan dit papier te komen staan, dus dat zal ik eens doen. Met een soepele beweging zet ik een penstreep op het papier, mijn handtekening.

Ik heb mijn handtekening gezet, ik heb niet gedroomd. Daar staat de grote denker, verloren door onwetendheid. Nu opzoek naar een nieuw avontuur. Universiteit, here I come.