Gesloten venster

Mijn TARDIS loopt vast, iets dat ik nog nooit heb meegemaakt. Mijn eerste actie was natuurlijk het melding maken van het euvel bij mijn chef. Hij wilde er niet van weten. Hij had het probleem al meerdere malen in de ruimte geconstateerd. Gevangen in de ruimte. Zo noemde hij het altijd. Meerdere planeten hadden er last van. Van dingen die vastlopen.

Enfin, daar had ik dus niet veel aan. Geen troost van mijn chef. Het kwam weer eens neer op zelfredzaamheid. Voor de verandering. Eerst maar eens de analyse van het probleem. Ik stuiter met mijn TARDIS tegen de vensterrand. Het hele venster heb ik gehad maar ik raak er niet doorheen. Wel zie ik dat het venster zich snel vult met letters. Het venster schuift ook zo nu en dan naar boven. Om ruimte te bieden aan nog meer letters. Boven en langs het scherm staan andere kleine vensters. Die lopen niet mee met het venster waar ik mij in bevind. Maar ik blijf zoeken en botsen. Vroeg of laat moet ik toch een opening vinden?

Langs het venster zie ik nu ook allemaal knoppen en zinnen opdoemen. Zo zie ik leuzes als ‘In de prullenbak’ en ‘Inzenden voor beoordeling’. ‘Opslaan als concept’ is ook zo’n mooie. En wat te denken van ‘Zichtbaarheid: Openbaar’.
Zou er ook gesloten zichtbaarheid bestaan? Begrensde zichtbaarheid? Alleen maar zichtbaar voor autochtonen, zoiets …? Ik roep nu wat termen die rondzingen op moeder aarde. Dat krijg je van al dat gestuiter in een TARDIS. Naast autochtonen heb je ook allochtonen. Een aparte categorie vormen dan weer de vluchtelingen. Vermoeiend allemaal. Er hangen ook allemaal problemen rondomheen. Net als rond mijn TARDIS. Waar zit nu de escape? Ieder venster zou er eentje moeten hebben. Een klein deurtje. Een nooduitgang.

Ik kom via de randen van het venster weer in de buurt van dat triggerende blauwe vlak ‘Inzenden voor beoordeling’. Hier blijf ik toch maar eens even hangen. Ik doe de deur van mijn TARDIS open. Het vak heeft dezelfde kleur als mijn tijdmachine. Dat kan geen toeval zijn. Ik bonk met mijn vuist stevig op de rand van het venster … en zowaar … ik stoot er doorheen. Het gat is groot genoeg om er doorheen te kruipen. Ik begeef me nu op glad ijs. Spekglad. Het eerste wat ik doe is naar het blauwe vlak lopen. Ik besluit er eens flink op te stampen. Waarom? Geen idee. Floep. Ik ben binnen. Binnen?

Ik bevind me nu in een vreemde donkere ruimte met beeldschermen die flikkeren. Op een van de schermen zie ik in grote letters staan: Moderator. Achter in de ruimte hoor ik geluid. Een stem.

“Wat doet u hier? Hoe komt u hier binnen? Mag ik even uw ID zien?”
“Ehhhh … geen idee eigenlijk … ID? … heb ik niet.”
“Ik stuur u terug. U heeft namelijk geen titel ingevoerd en geen categorie.”

Nog voor ik een plaatje heb gekregen bij de stem, zit ik weer terug in het venster. En tot mijn schrik in mijn eentje. Mijn TARDIS zie ik ook niet meer. Hoe moet ik nu naar huis? Naar de Andere Kant? Terwijl ik een plan verzin raakt het scherm in korte tijd weer vol. Met letters. Een heel verhaal. Zou daar de oplossing in geschreven staan?

Wordt vervolgd … waarschijnlijk