Ik ben gestopt met roken. Eindelijk na tien jaar.
Knap? Ja, ik vind van wel. Het heeft wat moeite gekost.
Ik was er zo aan gewend. Het hele ritueel van een staafje pakken, een lucifer of een aansteker erbij houden, daarna een diepe hijs nemen om de rook vervolgens te inhaleren. Het uitblazen van rookkringetjes was mijn specialiteit. Ik was zo geoefend, dat ik de olympische ringen kon blazen, nog net niet in kleur.
En veel… heel veel, wel twee pakjes per dag. Eerder rookte ik een pakje zware shag per dag. Maar in het kader van ‘minder is gezonder’ ben ik overgestapt op de filtersigaret. Een gewoon huis-, tuin- en keukenmerk.
Ik heb ooit zo’n vrouwensigaret gerookt. Niks voor mij. Het is net of je een fris alpenluchtje inademt, waarbij de geur van Edelweiss je kleren doordrenkt.
Verder heb ik het bekende boek van Alan Carr gelezen: ‘Stoppen met roken’. Ook dit zette geen zoden aan de dijk, ik pafte gewoon door.
Dan waren daar nog de nicotinekauwgums, de nicotinepleisters en acupunctuursessies. En het resultaat: nul.
Totdat ik op TV iemand zag die stopte met voetballen. Terwijl ie daar ook jaren aan verslaafd was geweest. Hij had geen dure cursussen of wondermiddeltjes nodig; hij stopte gewoon. Gewoon stoppen. En dat heb ik nu ook geprobeerd. ’t Werkt. Ik ben gestopt. Gewoon cold turkey, al vijf minuten lang.
[i]hijs[/i][i]rookkringetjes[/i][i]vrouwensigaret[/i][i]cold turkey[/i]
0 reacties