Net vijftig jaar is ze geworden, maar als je naar haar keek, zag je een vrouw van minstens tachtig. Zo moet ze zich ook hebben gevoeld. Al jaren was ze het leven moe, maar eindelijk is ze dan gestorven en kan ze zich bij haar man voegen. Ze heeft de plotselinge dood van haar man nooit kunnen verwerken. Haar twee dochters zijn niet veel later uit huis gegaan. De aftakeling begon, eten deed ze nauwelijks. Ze had ook niemand die haar zou dwingen tot eten. Haar ene dochter woont in Frankrijk, de andere in Londen. Ondanks dat we zeker wisten dat ze niks liever zou willen dan dat de dood haar zou komen halen, kwam ze veel buiten. Lange wandelingen maakte ze en verre fietstochten.
Naarmate de jaren verstreken, verdween haar lichaam. Haar geest was al jaren niet meer op deze wereld. De laatste maanden was het echt heel triest met haar gesteld. Haar ingevallen, verrimpelde gezicht, haar mond nog nauwelijks zichtbaar. Deze werd dan ook nooit gebruikt, niet om te lachen en niet om te eten. Goedendag zeggen kon ze niet meer, meestal knikte ze even als ze voorbij liep. Haar benen waren niet meer dan stokjes, zoals de houten benen van Pinoccio, meestal volledig in verband gewikkeld. Haar armen kon ze niet meer langs haar lichaam houden en haar kleding bleef nog nauwelijks aan haar lijf hangen. Ze had nog het meeste weg van een vogelverschrikker. Lopen ging steeds moeilijker en steeds vaker kwam ze dan ook ten val. Niet veel later kwam je haar dan weer tegen, onder de pleisters en in het verband gewikkeld. Laatst hebben ze haar nog van de straat moeten plukken toen ze bij een fietstochtje door de wind van haar fiets werd geblazen en twintig meter verderop terechtkwam.

Ik vraag me alleen al jaren af hoe het zover is gekomen. Als ik haar dochter was geweest, had ik haar hoogst waarschijnlijk nooit alleen gelaten. Haar dochters hebben voor zichzelf en hun toekomst gekozen. Verstandig of niet? Ik weet het niet. Dit is iets waar ik niet uit kom. Misschien wilde ze geen hulp, maar dan nog zou ik mijn moeder niet zo aan haar lot overlaten. Aan de andere kant zouden die meiden misschien die kans in het buitenland nooit meer hebben gekregen en zou hun toekomst er heel anders hebben uitgezien. Moeilijk over te oordelen, daar ik de beweegredenen van haar en haar dochters niet ken.

Een nieuwe valpartij, een gebroken bekken, een ritje naar het ziekenhuis en een daaropvolgende longontsteking zijn haar dood geworden. Normaal gesproken zou ik zeggen dat ze te vroeg is gestorven, maar in haar geval is het alleen maar een opluchting. Al jaren was ze dood, nu kan ze eindelijk worden begraven


16 reacties

Eddy Kielema · 10 december 2005 op 11:10

Mooie, integere column, Wendy!

WritersBlocq · 10 december 2005 op 11:22

Hoi Wen,
Ik kreeg kippenvel van het 2e deel van de 2e alinea, dit heb je knap neergezet.

M.b.t. de kinderen van die mevrouw vind ik ook dat niemand anders daarover kan oordelen. Voor mij was het genoeg geweest om terloops te lezen dat haar dochters in het buitenlan wonen ofzoiets, of gewoon alleen maar over een eenzame vrouw.

Outsider · 10 december 2005 op 11:55

[quote]Voor mij was het genoeg geweest om terloops te lezen dat haar dochters in het buitenlan wonen ofzoiets, of gewoon alleen maar over een eenzame vrouw.[/quote]

Ik vind het juist wel interessant om behalve de feiten ook te lezen hoe de schrijfster er zelf over denkt en zich daarbij afvraagt wat ze zelf in deze situatie zou doen. Dat brengt de lezer er als het ware toe zich ook af te vragen wat hij zelf zou doen.

Ik ben het met WB eens dat de tweede alinea heel knap geschreven is. Meestal begin ik mij bij allerlei details gauw te vervelen, maar dat had ik hier totaal niet. De hele column is trouwens goed geschreven en boeiend, vind ik.

wendy77 · 10 december 2005 op 12:03

Eddy, WB en Outsider: Alvast bedankt voor jullie complimenten

[quote]Voor mij was het genoeg geweest om terloops te lezen dat haar dochters in het buitenlan wonen ofzoiets, of gewoon alleen maar over een eenzame vrouw.[/quote]

[quote]Ik vind het juist wel interessant om behalve de feiten ook te lezen hoe de schrijfster er zelf over denkt en zich daarbij afvraagt wat ze zelf in deze situatie zou doen. Dat brengt de lezer er als het ware toe zich ook af te vragen wat hij zelf zou doen. [/quote]

WB: Outsider geeft eigenlijk al het antwoord wat ik had willen geven. Als ik aan die bewuste vrouw denk, dan denk ik automatisch aan: Wat als het mijn moeder zou zijn? Dit houdt me bezig en de bedoeling was idd om de lezer diezelfde vraag te laten stellen. 😉

melady · 10 december 2005 op 13:06

Mooi beschreven, je eigen overpeinzing stoorde niet maar voegt juist iets eigens toe.
Goed gevonden titel.

Trukie · 10 december 2005 op 13:20

Een heel mooie column Wendy. Vooral de tweede alinea springt er uit. Dat je je eigen gevoel beschrijft is geen probleem. Alleen hoop ik dat je de feitelijke/persoonlijke gegevens hebt vervaagd, waardoor de mensen niet meer herkenbaar zijn. Internet bljft een openbaar medium en je weet nooit tot hoever de reikwijde is.

wendy77 · 10 december 2005 op 13:53

@Trukie: Dat is ook de reden dat ik geen namen heb genoemd of wat voor een relatie ik tot die persoon had. Mochten haar dochters dit stuk op een of andere manier te lezen krijgen, zullen ze zichzelf daar natuurlijk wel in herkennen, maar volgens mij zeg ik nergens dingen die hen zouden kwetsen of waardoor ze zich beledigd moeten voelen. 😉
Enne…bedankt voor het compliment

DriekOplopers · 10 december 2005 op 16:16

Mooi gedaan, Wendy, en daar heb ik verder niets aan toe te voegen!

Driek

Kees Schilder · 10 december 2005 op 17:08

Prachtige column.Triest zo te eindigen

Ma3anne · 10 december 2005 op 19:51

Een goed geschreven column, een onderwerp dat zinvol is.
Jammer alleen dat je dingen invult, die in werkelijkheid misschien heel anders liggen. Ik begrijp althans, dat je de ware toedracht niet echt weet.
Toch wel link om zo te schrijven over mensen uit je omgeving.:-?

bert · 10 december 2005 op 20:02

Het is gewoon waar. Van de meeste mensen die we regelmatig zien of ontmoeten weten we eigenlijk helemaal niets. We durven er ook niet naar te vragen. We kunnen er alleen naar raden en daar dan een eigen invulling aan geven. Ook durven we dan te stellen dat het in sommige gevallen maar beter is dat mensen sterven…….
Desondanks vind ik het een goed geschreven column.

wendy77 · 10 december 2005 op 20:58

Ma3anne: ik weet niet precies wat je wilt zeggen met je opmerking, maar ik weet meer van die vrouw dan ik hier zeg, maar om de reden die Trukie en jij terecht aanhalen, heb ik niet alle details hier in deze column verwerkt.
Het enige wat ik niet weet en wat ik me al jaren afvraag is de reden dat de dochters al die tijd gewoon in het buitenland zijn gebleven.

Troy · 11 december 2005 op 01:03

Mooi geschreven en een erg mooie titel…

Mup · 11 december 2005 op 05:13

Je laat duidelijk merken dat je de reden van de afwezigheid van de dochters niet kent, en daarom ook geen oordeel velt, dus zie ik er geen kwaad in dat het door iemand ‘herkent’ zou worden, knap gedaan.

[quote]Haar dochters hebben voor zichzelf en hun toekomst gekozen. Verstandig of niet? Ik weet het niet. Dit is iets waar ik niet uit kom. [/quote]

bovenstaande vind ik daar een voorbeeld van,

Groet Mup.

Li · 11 december 2005 op 19:57

Hier schuifelt ook een aantal van die trieste figuren rond wiens geschiedenis ik niet ken. Het blijft intrigerend.

Mooi geschreven Wendy.

Li

klungel · 12 december 2005 op 08:39

Hij is mooi 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder