Daar ligt ze dan op de bank te slapen. Ze is nog zo klein, nog maar drie en ze doet zo haar best. Mevrouwtje had vanmiddag weer een kinderfeestje. Jake uit haar klas vierde zijn vierde verjaardag op het vliegveld. Op de derde verdieping is er een ballenbak en daarna werd er patat of pizza gegeten. De moeders zaten aan de koffie in de cafetaria ernaast. Af en toe ging ik even bij haar kijken of het goed ging. Ze zeurde en huilde niet, maar ik zag haar eenzaamheid. De andere kinderen trokken allemaal met elkaar op en zij was alleen. Alleen in de ballenbak, alleen van de glijbaan, alleen in haar hartje. Gelukkig had haar beste maatje haar niet in de steek gelaten, haar troost en toeverlaat, haar knuffelkoe. Het duurde dan ook niet lang of mijn dochtertje werd naar me toegebracht, want ze was zogenaamd moe. Ik wist wel beter. Bij mam is het veilig en vertrouwd. In mijn armen lag ze te tutteren, terwijl alle andere kinderen enthousiast aan het spelen waren. Mijn kind is gewoon anders. Ze is gewoon nog kleiner dan de rest. Ze wil gewoon nog wat langer baby blijven. Gelukkig, want ze moet nog zo lang volwassen zijn en volwassen dingen doen. Hoe heerlijk zou het niet zijn om weer even alles los te kunnen laten en je weer kind te voelen. Naar de lucht staren en figuren in de wolken ontdekken en geen regenbuien. De armen van je ouders weer om je heen voelen en trots te zijn op hun, zij die alles voor je over hadden en niet weten, dat het ook maar mensen zijn met fouten en eigenschappen die je later moet accepteren.

Daar ligt ze dan, in dromenland. Waar zou ze van dromen? Ze is al zo groot. Alweer ruim drie. Ze had het prima naar haar zin tijdens het kinderfeestje. Een uur lang heeft ze zichzelf vermaakt. Ze had niemand nodig. Haar hart vervuld van trots op haar zelfstandigheid. Ze kon het alleen wel af. Regelmatig keek ik om het hoekje en zag ik haar baldadig stappen over de zachte matten richting glijbaan, met in haar armen haar beste vriend. Trots op haar onafhankelijkheid ging ze haar eigen weg. Na een uurtje was ze het zat en wilde lekker bij mam zitten. Ze had honger en dorst. Gezellig bij me op schoot en wachten tot de frietjes kwamen. Ze had genoeg van de ballen, zei ze. Geduldig wachten op het eten en netjes aan tafel zitten. Na de frietjes werd er snoep op tafel gezet en als laatste de taart. Beleefd bedankte ze Jake en zijn moeder voor de gezellige middag.

Na het feestje wilde ze graag nog even een rondje lopen door de vertrekhal. Ze komt er natuurlijk regelmatig en ze liep als een ervaren reizigster door de hal heen. “Daar moeten we zijn hè mam, als we naar Nederland gaan. Wanneer gaan we weer,” vervolgde ze . “Over een paar weken, “antwoordde ik. “Ik wil terug naar Zeeland en een paar dagen dikke kleren aan,” zei ze. “En dan weer terug naar Malta.” Ik wilde graag dat mijn kinderen internationaler zouden worden, maar soms gaat het mij zelfs te snel. Toen ik klein was, gingen we in het weekend naar de camping en dat was een hele reis. Nu is het voor mijn jongste dochter de normaalste zaak van de wereld om een paar dagen de kou op te zoeken en daarna weer terug te keren naar huis. Ze is al veel te groot.

Daar ligt ze dan, half wakker te worden. Laat ze alsjeblieft nog even drie blijven, gewoon drie. Niet jonger, niet ouder, maar gewoon lekker peuter. Laat ze lekker tussenin kruipen in bed en in mijn armen in slaap vallen. Laat ze huilen wanneer ik haar wegbreng naar school, want ze is gewoon drie. Laat haar schateren van het lachen als we samen in bad spelen, want ze is gewoon drie. Voor je het weet is ze vier en dan vergeten we hoe het was toen ze eenzaam in de ballenbak zat met haar knuffelkoe. Hoe het was, toen ze als een stewardess over het vliegveld banjerde. Ze draait zich om op de bank. In haar armen haar beste vriend. Langzaam vallen haar ogen weer dicht en ze is weer in diepe rust. Ze weet dat ze ouders heeft die alles voor haar over hebben. Ze droomt over wolken die eruit zien als beren en poezen. Laat haar maar lekker slapen, want het was een drukke dag en het kost veel energie klein te zijn en je groot te gedragen.

Was ik nog maar drie.

Categorieën: Liefde

3 reacties

Prlwytskovsky · 30 augustus 2009 op 10:13

Terwijl ik met soepogen langzaam wakker word lees ik jou mijmering over kindertijd; een lekker zondagochtend-wakker-wordt-verhaal.
Ik heb het twee keer gelezen en dat zegt wat. 😉

pally · 30 augustus 2009 op 14:33

Erg schattig, inderdaad, Annemarie, die leeftijd, vooral als het je eigen kindje is.
Ik denk wel dat het voor anderen iets aan de uitgebreide kant is en de blogrichting opgaat.
De volgende tegenstrijdigheid begreep ik niet goed, maar misschien heb je er een bedoeling mee?

[quote]Ze is al zo groot, alweer ruim drie[/quote]

[quote]Ze is nog zo klein, nog maar drie[/quote]

groet van Pally

Annemarie · 30 augustus 2009 op 15:17

Hoi Pally, bedankt voor je reactie. Ik had hier inderdaad een bedoeling mee. Mijn dochter bekijken op twee manieren. Klein en eenzaam, groot en zelfstandig. De eerste indruk is niet altijd de juiste. Ik heb haar houding van twee kanten proberen te beschrijven. Soms ziet een moeder wat ze wilt zien, maar kinderen zijn verrassend.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder