Vanaf mijn twintigste heb ik altijd vier wielen onder mijn kont gehad. Meestal waren het barreltjes en op de een of andere manier werden ze een deel van mij. Juist omdat niemand ze meer wilde en ik ze met open armen ontving. Een krakende deur, piepende remmen of stotterend op Lees meer…
Daar ligt ze dan op de bank te slapen. Ze is nog zo klein, nog maar drie en ze doet zo haar best. Mevrouwtje had vanmiddag weer een kinderfeestje. Jake uit haar klas vierde zijn vierde verjaardag op het vliegveld. Op de derde verdieping is er een ballenbak en daarna werd er patat of pizza gegeten. De moeders zaten aan de koffie in de cafetaria ernaast. Af en toe ging ik even bij haar kijken of het goed ging.
Een prachtige dag was het, die zondag. Nog even met onze zalmschouw het water geproefd. Zittend onder de huik, mijmerend hoe fijn mijn leven er binnenkort uit zou gaan zien. Even liggen, genieten van het klotsen van het water tegen de boot. Mijn ogen vielen dicht en mijn dromen voerden mij naar kinderstemmen en verkleedpartijtjes. Het klotsen hield op, de kinderstemmen verstilden en de prinsessenjurken verdwenen. Het werd stil, heel stil. Nog een keer, even dat gevoel van brabbelende peuters die langs de tafel lopen en toen stopte het tikken van de klok en bleef het stil.
“Papa, waar houdt de lucht op,” vroeg ik als kind aan mijn vader. Ik zie hem nog op de rand van mijn bed zitten. Zijn witte haar als manen achter zijn oren gekamd. Hij bracht altijd een glas melk voor het slapengaan en als ik de trap hoorde kraken wanneer hij naar boven kwam, pijnigde ik mijn hersens om de meest moeilijke vragen te stellen, zodat hij nog wat langer bij me bleef. Hij had op iedere vraag wel een theoretisch, wetenschappelijk of technisch antwoord.
