Een moeder likt het bloed van haar dochter. Ze kan het zelf immers nog niet. Met onnozele doch lieve ogen kijkt ze om zich heen. Zich niet bewust van de hel waarin ze is beland. Ze groeit op zoals elk ander levend wezen en leert dat je lot al vaststaat nog voordat je geboren bent. Wat maanden later ligt ze tussen twee stukken brood, mayonaise, komkommer, tomaat en sla. Heerlijk, zo’n mals stukje vlees. Net zoals elk ander dier, zijn wij ook al gedoemd om te sterven wanneer we voor het eerst onze ogen openen. Wat heeft het leven voor zin als je na zoveel jaar toch weer van de aarde verdwijnt. Geboorte, studeren, werken, pensioen en dood. De kindertijd is nog altijd de meest mooie tijd, omdat je dan nog zorgeloos het leven door kan gaan. Geen rekeningen, geen belasting, geen klagende buren, geen geluidsoverlast, geen scheidingen, geen rechtzaken, geen rijlessen, geen getreur over vroeger, nog geen gekke taferelen in de kroeg en nog geen rimpels van het vele nadenken.
De kerven komen later pas wanneer je een verleden hebt opgebouwd vol ervaringen, leermomenten en jank momenten. Wanneer je levenservaring hebt vergaard en zelf- en mensenkennis hebt opgedaan. De meest weerzinwekkende verplichtingen komen op je af. Boodschappen doen, rekeningen betalen, jehova’s weg schoppen, verjaardagen, feestdagen, verkeerregels onthouden, benzine tanken, rente, hypotheek, dingen die stuk gaan, zenuwen die worden getest, wachtrijen, 0900 nummers, auto ongevallen, ziekenbezoek, huishouding, een stupide werkgever, gasten, normen en waarden, collega’s, loonstrookjes, vakantie boeken, files, relaties, bedrog, geboorte, trouwen en weer scheiden, auto wassen, je reet afvegen, je minnaar neuken en zoveel mogelijk roken en drinken om je voet van het gas te halen, omdat alles veel te snel gaat in je hoofd.
Een moeder geeft haar dochter de borst. Een baby kan het zelf immers nog niet. Met onnozele doch lieve ogen kijkt ze om zich heen. Zich bewust van de hel waarin ze is beland. Ze groeit op zoals elk ander levend wezen en leert dat je lot al vaststaat nog voordat je geboren bent. Heel wat jaren later ligt ze tussen zes planken diep onder de grond. Heerlijk, zo’n nietszeggend mensenleven.
5 reacties
Prlwytskovsky · 7 maart 2008 op 18:42
He Shit, wat heerlijk zwart/wit neergezet. Toppie!
Dees · 7 maart 2008 op 18:57
Wat maakt het uit dat het leven een doodvonnis is, zolang er bloed te likken, jehova’s te neuken en minnaars te schoppen zijn…?
En eerlijk, wijn is lekkerder dan moedermelk (on the bright side).
Lekker spugen is het wel, maar wel een hoop woorden voor het ‘leven is zinloos’-principe. Ik vind het bij jou de laatste tijd net alsof je niet meer bij je diepste gal kunt komen, maar daar wel je best voor doet.
Misschien schrijf je sprookjes met een happy end binnen een jaar. Het maakt ook niet uit, als je maar wel authentiek blijft (want dat vind ik iig het leukste aan jouw schrijfgespuug)…
Grtjs,
D.
Neuskleuter · 7 maart 2008 op 23:04
Ach, waarom geven we het kind gelijk niet zo’n pak rammel na de eerste krijspartij? Huppakee, gelijk over! Wieg kopen? Welnee, zes planken zijn voldoende 😀
Maar toch houdt iets ons tegen. Leuk he.
En trouwens, dementie kan ook een leuke tijd zijn. Je kan dan zeggen dat je honger en dorst hebt, zonder dat mensen je de hele tijd aan hoeven te gapen en in je wangen moeten knijpen.
Mag ik ook nog even azijnzeiken, om het zinloze leven nog zinlozer te maken?
Rechtzaken moet geloof ik rechtszaken zijn, jank momenten mogen jankmomenten zijn, weg schoppen mag wegschoppen worden en verkeerregels zijn verkeersregels.
Maar desondanks, leuk gedaan. Vooral je intro vond ik leuk, omdat ik nog niet wist over welk beest je het had in de eerste zin 😉
Teunis · 8 maart 2008 op 11:05
[quote]Misschien schrijf je sprookjes met een happy end binnen een jaar.[/quote]
En dat is misschien wel het hoogst haalbare binnen het columnistenschap. Een hoopgevend verhaal. Want van je af zuren is natuurlijk het makkelijkste. Wellicht dat Shitonya barrières aan het doorbreken is. Binnenkort misschien ook een nicknamewijziging: Budaonya?
Groeten Teunis
Shitonya · 10 maart 2008 op 12:41
Nah happy ending sprookjes hou ik nog steeds buiten de deur. Ik word wat onverschilliger, dus misschien is het daarom wat lastiger om bij mn diepste gal te komen. Maar la, mijn schrijfstijl verandert er gelukkig nog niet drastisch door, dus mijn shitonya zal nog wel even blijven voortduren. Bedankt voor de reacties.