Gezellig?

Zwetend, met de krullen van een naar badschuim en tandpasta ruikende meisje in mijn gezicht, mijn ogen star gefocust op het altijd zo spannende nummertje dat aangeeft op welke etage we zijn, overhoor ik het volgende gesprek. Nou moet ik er wel eerst bij zeggen, dat ik, net als alle andere zombiekoppen in de lift trouwens, iedere vorm van contact met mijn mede reizigers vermijd en me uiteraard voordoe niets te horen. 4de etage, het digitaal groene cijfertje heeft al mijn aandacht, maar de korte uitwisseling van woorden laat me toch even uit mijn intense oogcontact met de aangever van de etages stappen.

“Ga je mee gezellig een sigaretje roken voor het college begint?”
“Nah, ik heb niet zo’n trek”
“Ah, kom op, doe niet zo ongezellig man”

Gezellig?? Wat in de naam van alle die aanboden worden (inclusief Frans Bauer) is er nou zo gezellig aan om je zelf vol te hijsen met giftige, medemens afstotende troep, waarvan je uit je bek gaat stinken, je lelijk van wordt en waar je stufi linearecta weer bij de overheid geretourneerd wordt? En erger nog, waarom is de gene die dit niet doet dan ‘ongezellig’?

Wat is dan wel gezellig? Daar ben ik ook nog niet helemaal uit. Dat gezelligheid nooit alleen beleefd wordt is wel duidelijk. Ik heb immers nog nooit in mijn eentje gezellig een avondje zitten pim-pam-petten. Hiermee wil ik uiteraard niet suggereren dat alle dingen die we samen doen automatisch gezellig zijn, want dat zou betekenen dat hier opgepropt met zijn allen in de lift staan gezellig is.

We komen tot stilstand, ik mag de vrijheid weer in. Ik neem afscheid van het ogenschijnlijk knipogende cijfertje, wurg me door de haren, jassen en tassen en bedenk me de woorden die, mocht het over vele – vele jaren zo ver komen, op mijn grafsteen mogen komen te staan. “Hier ligt Stijn van Rest, gelukkig maar ongezellig gestorven.”